Merry?

Νομίζω το Merry τελείωσε στα Χριστούγεννα του 2010, και μας έμεινε μόνο το Christmas.
Καλός μου φίλος μου τηλεφώνησε από την Λάρισα πως στην πολυκατοικία τους έκαναν παγωμένα Χριστούγεννα γιατί τελείωσε το πετρέλαιο και πολλοί δεν είχαν να πληρώσουν, οπότε δεν ξαναβάζουν.
Και πως είδε για πρώτη φορά κάποιον συν-άνθρωπο να ψάχνει στα σκουπίδια μιας ταβέρνας για φαγητό.
Τώρα θα μου πείς, μας μαυρίζεις την ψυχή, ή μας χαλάς τις γιορτές...
sorry guys, but....welcome to the new era..
και γιατί πρέπει να προσποιηθούμε πως τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι μια γιορτή πνιγμένη στην ευτυχία και στον καταναλωτισμό;
Αυτός που ψάχνει τα σκουπίδια μπορεί μέχρι πριν λίγο να ήταν ένας άνθρωπος σαν εμένα, εσένα, και το σήμερα δεν ήταν επιλογή του.
Ούτε δική μου.
Κι αν τα γράφω αυτά εδώ, τώρα είναι για να ξορκίσω το στράβωμα καμμιά φορά στο λεωφορείο αν έμπαινε κάποιος που μύριζε λιγότερο όμορφα από τους υπόλοιπους ή μας στρίμωχνε με τα στριμωγμένα σε δυό τεράστιες σακκούλες υπάρχοντά του...


Τέλος πάντων, θα κρατήσω τη μυρωδιά απ' τα μελομακάρονα που έφτιαξα και φέτος, τελικά θα γίνω προληπτική, μια χρονιά δεν έφτιαξα μελομακάρονα, την περσινή, κι η αυτή πέρασε χωρίς πολλά χαμόγελα, θα κρατήσω το βράδυ της Παρασκευής,  θα κρατήσω τη μυρωδιά απ' τα ξύλα στους δρόμους της περιοχής μου, μου θυμίζει εκείνους τους χειμώνες στην Ιο που άναβαν τις ξυλόσομπες, εδώ είναι λίγο πιό chic, ανάβουμε τζάκια ακόμα μέχρι να αναγκαστούμε όλοι να μεταναστεύσουμε στο Περιστέρι ή στα Πατήσια, θα κρατήσω την αίσθηση του νέου που άκουσα πριν ενάμισυ περίπου μήνα , πρέπει να ψάξω απεγνωσμένα να βρω τα Ρώσσικα λαϊκά παραμύθια και φυσικά αδελφούς Γκριμμ, μην πάει χαμένο το πέρασμα απ' την Κοπεγχάγη, α, ναι, θα κρατήσω και το βλέμμα του dr. όταν κατάλαβε πως αυτό που τόσο του άρεσε στην εκπομπή της προηγούμενης Τετάρτης ήταν η Carla Bley!!!

ελπίζω τα επόμενα Χριστούγεννα να μας βρούν πλέον ελεύθερους....

Moondances

barefoot χορεύαμε μόνο στην Ερέτρια. Εκείνο το καλοκαίρι μετά το Λύκειο.
Τα βράδυα του Σαββατοκύριακου, κάθε Σαββατοκύριακου.
Τότε στο "νησί" ήταν η μια επιλογή για disco, η άλλη ήταν λίγο μακρύτερα, θα σας πω γι αυτήν, σε λίγο... καθόλου παράξενο για ένα μέρος που ήταν (και είναι) αυτό που λέμε θέρετρο οικογενειακών διακοπών.
Την θυμήθηκα ετοιμάζοντας την εκπομπή που με αφορμή τα γενέθλιά μου σκέφτηκα ότι θα ήθελα να θυμίζει πάρτυ. Ή μήπως, με αφορμή τη θύμηση εκείνου του καλοκαιριού αποφάσισα να κάνω έτσι την εκπομπή; τέλος πάντων....
Η παρέα των καλοκαιριών ήταν εκεί, πολλά λόγια δεν χρειάζονταν, μόνο ποδήλατα για να φτάσουμε στο νησί. Ξυπόλητοι. Η Ανθή, η Ζισλέν, ο Νίκος, ο Άγγελος, η Αλίκη, ο Αριστείδης είναι όσοι μπορώ να θυμηθώ. Τη μουσική δεν την ξεχνάω. Makes me laugh, makes me cry, για να παραφράσω τους Souled American... Donna Summer απαραιτήτως. και George Benson (μη γελάσεις, μη....), οι ανεκδιήγητοι (λέω τώρα, αλλά τότε με άρεζαν πολύ) Boney M, κι επειδή το ροκ σε εμάς τους μουσικά απαίδευτους τότε γινόταν γνωστό, κάπου μπλέκονταν ανάμεσα οι Dire Straits, οι Supertramp, οι Eagles, εννοείται πως η Blondie Debbie συνυπήρχε με την Annita Ward, και κάπως έτσι χτίστηκε αυτή η εκπομπή.
Το καλοκαίρι εκείνο τα βράδυα δεν τέλειωναν στο νησί. Κάποιος, νομίζω ο Αλέκος, ήξερε αυτόν που είχε ένα καΐκι. Κι έτσι, μισοζαλισμένοι, απ' το χορό, απ' το ότι κι αν ήταν αυτό που πίναμε σ' εκείνα τα χαζά ποτήρια σωλήνες που τώρα πιά υπάρχουν μόνο σ' αυτήν την 'ανεκδιήγητη' και εντελώς παρακμιακή disco boom boom - άσχετη παράκαμψη μα εντελώς στο πνεύμα αυτής της disco-dance αναδρομής, από τα μεταξύ μας παράξενα βλέμματα, ανεβαίναμε στο καΐκι, και πηγαίναμε στη δεύτερη και πιό κοσμική disco, στο ξενοδοχείο Holidays in Evia ή απλά "Holiday". Προβλήτα δεν υπήρχε, κι έτσι μας άφηνε στα ρηχά και πηδούσαμε στο νερό, αλά who cares? ξυπόλητοι είμαστε έτσι κι αλλιώς.
Πρέπει να ήταν η χρονιά της ελαφράς ανοχής εκείνο το καλοκαίρι διότι δεν θυμάμαι να γκρίνιαζε κανείς που γυρνούσαμε αξημέρωτα, βέβαια, οι 'γόνοι γνωστών οικογενειών' άκουγαν από νωρίς το κήρυγμα περί σωστής συμπεριφοράς, είπαμε, άλλα χρόνια τότε, η μαμά και η γιαγιά (η άλλη γιαγιά, όχι η "ντίντα" που ήταν μια πολύ avant garde γιαγιά) έπρεπε να φροντίσουν για την καλή μας υπόληψη, αλλά, τώρα, γυρνώντας πίσω νομίζω πως διακρίνω τον μπαμπά μου να μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι και να μου λέει, μη νοιάζεσαι, βούτα, χόρεψε, σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί κατά βάθος ο μπαμπάς πάντα λάτρευε τη θάλασσα και τα καΐκια, και on a second thought, ίσως και να μας ζήλευε λιγάκι....

Κάπως έτσι η "Χιονάτη και οι 7 νότες" έγιναν , όπως μπορείτε να ακούσετε εντελώς discomainstream με την βοήθεια του καλού μου "Πορτοκαλή Ήλιου" και πολύ το ευχαριστηθήκαμε, τόσο, που ίσως να το ξανακάνουμε. Αλλά καλοκαίρι. Για να μπορούμε να χορέψουμε ξυπόλητοι...

It's a great fun...

...doing radio…

Εννοώ ιντερνετικό ραδιόφωνο. Όχι το άλλο, το επίσημο…

Αυτό έχουμε, αυτό κάνουμε. Και το διασκεδάζουμε όσο δεν παίρνει….

Κατ’ αρχάς έχεις μια αίσθηση κοινόβιου.

Ειδικά εγώ, και ειδικά όσο ακόμα ο επίσημος τεχνικός μου σύμβουλος είναι ακόμα στη Σουηδία, και ο αναπληρωματικός τρέχει σαν τρελλός να βγάλει στον αέρα τις κάθε λογής λίγκες και στον εναπομείναντα ελεύθερο χρόνο του είμαστε κάπως σαν το γνωστό ασμάτιο… «το Σάββατο μπορείς; Μπορώ, μπορώ…..Ναι, αλλά δεν μπορώ εγώ».

Κι έτσι καταλήγω πάντα φιλοξενούμενη, πάντα με κάποιον να με προσέχει, πάντα με αμέτρητα μπουκάλια μπύρας ή πανάκριβο χύμα κρασί εξαιρετικής παλαίωσης απ’ το μπακαλικάκι, να συνοδεύουν κάτι βρώμικο και να πλαισώνουν την προετοιμασία του να βγείς στον αέρα, διότι νηστικό και διψασμένο αρκούδι δεν κάνει εκπομπή….

Και φυσικά, πριν βγει η δική μου, έχουμε φτιάξει πάντα στα πλαίσια του κοινοβιακού πνεύματος και την μισή εκπομπή της Παρασκευής ήτοι «Πορτοκαλής Ήλιος» από το γνωστό καραβάκι που έκανε δρομολόγια στον Αργοσαρωνικό κάπου εκεί στα αγαπημένα σέβεντις και είναι μια από τις πολλές εμμονές του dr. Μπάϊρα.

Ακαταλαβίστικοι στους περισσότερους αμύητους κώδικες επικοινωνίας…

«πως σου φαίνεται αυτό γι αρχή;»

«να βάλω την εκδοχή του over and over στα Γιαπωνέζικα;» λες κι έχουν αφήσει τίποτα ήσυχο οι Γιαπωνέζοι

«…και κοίτα πως θα κλείσω» «πες μου τη γνώμη σου, αυτό ή αυτό;»

«μην με εμπιστεύεσαι πάντα» λέω σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην πάρω επάνω την ευθύνη μιας λάθος επιλογής, αλλά και πάλι δεν επιμένω ιδιαίτερα γιατί ξέρω ότι αυτό που φτιάχνουμε έτσι, τώρα, ανάμεσα σε σκορπισμένα στο πληκτρολόγια τρίμματα Old Holborn, σκόρπια cds και αυτό το εκπληκτικό box με τα βινύλια των soundtracks των ταινιών του Κουροσάβα που πολύ θα ήθελα μια μέρα να αποκτήσω κι εγώ, η εκπομπή λοιπόν αυτή που μισοφτιάχνουμε δυό ώρες πριν ξεκινήσει η δική μου, θα έχει αλλαχθεί εντελώς μέχρι να βγεί στον αέρα την Παρασκευή, κι έτσι ότι και να πω δεν έχει σημασία.

Μετά, έχεις πάντα το άγχος μην πέσει ο server…

Ο server μπορεί να πέσει είτε γιατί ο υπολογιστής σου απλά έχει πάρει ανάποδες, είτε γιατί η σύνδεσή σου δεν είναι στον σωστό πάροχο (διαφήμιση δεν κάνουμε), είτε πολύ απλά γιατί κάποιος με τον οποίο αμοιβαία δεν χωνεύεστε σου έχει κάνει βουντού!

Αλλά και πάλι, με την νέα εκδοχή της παλαιάς καλής μεθόδου «ρίχτου μια κλωτσιά και θα στρώσει», κάνεις ένα restart κι όλα έρχονται στα ίσα τους.

Καμμιά φορά έχεις και καλεσμένους…..

Κάθε ραδιοφωνική εκπομπή που σέβεται τον εαυτό της έχει και καλεσμένους. Οι οποίοι παρακολουθούν με την απαραίτητη προσήλωση. Τσακώνονται μεταξύ τους, πειράζονται, αναλύουν τον Satie και προσπαθούν να πείσουν για την μοναδικότητα του Aphex Twin τους υπόλοιπους, φωνάζουν την ώρα που εσύ έχεις το μικρόφωνο ανοιχτό, και γενικά φέρονται με τον προσήκοντα σεβασμό στην εκπομπή σου που εκείνη τη στιγμή βρίσκεται εν εξελίξει…

Αυτά, και άλλα τινά λοιπόν βρίσκονται πίσω από κάθε εκπομπή ιντερνετικού ραδιοφώνου, και , φαντάζομαι ότι είναι εξίσου συναρπαστικά με το να βρίσκεσαι σε ένα ραδιοθάλαμο με τον ηχολήπτη απέναντι να συνεννοείστε στη νοηματική, και αρκετούς άλλους για support…

Το μόνο που απομένει για την αποψινή εκπομπή είναι να έχω αποφασίσει μέχρι τις 22:00  τι θα παίζω μετά τον Pascal Comelade, γιατί, οι Sun City Girls δεν μου κάθονται καθόλου καλά….

Σίγουρα δεν θα παίξω αυτό, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ και το παραθέτω :)

Στα σκαλάκια....

....στον ευκάλυπτο.

Ένας ήταν ο "ευκάλυπτος". Και το σπίτι, τότε, χρόνια πριν, ήταν παλιό, προικώο στις Ψαριανές που δεν είχαν πιά τόπο....

Μια αυλή υπερυψωμένη μπροστά, ένα χωμάτινο δρομάκι πλάτους ούτε ενός μέτρου που το διέτρεχαν οι ρίζες του αιωνόβιου -πιά- ευκάλυπτου και η θάλασσα.

Ήταν δεν ήταν πέντε; έξι χρονών; 

Τρία πράγματα της άρεσαν εκείνα τα τεμπέλικα καλοκαίρια....

να ψαρεύει με τον μπαμπά της, απ το μώλο ή απ΄τα καΐκια και να στεγνώνει στα μαλλιά της η αρμύρα της θάλασσας, βέβαια 6 χρονών δεν ξέρει τι θα πει αρμύρα της θάλασσας αλλά τι σημασία έχει αυτό...

να παίζει Ινδιάνους και καουμπόηδες, μόνο που αυτή ήταν πάντα το Ινδιανάκι από μια έμφυτη ανάγκη να παίρνει το μέρος των αδικημένων, κακιά καλή συνήθεια που ποτέ δεν άφησε....

κι όταν δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά, απλά καθόταν στα σκαλοπάτια κι έπαιζε το αγαπημένο της παιχνίδι.... με το που έσκαγε μύτη  το φέρυ απ' τον Ωρωπό, αχνή κουκίδα ακόμη στο βάθος του ορίζοντα, ναι, τώρα που το σκέφτομαι μάλλον τότε κατάλαβε την έννοια του ορίζοντα, μάντευε:

Ο "Κωνσταντίνος"...... ο "Αργοναύτης"......ο Άγιος Νικόλαος" - ευκολάκι αυτό, ήταν πιό ψηλό από τ' άλλα - ο "Άρης", ο Άγιος Σπυρίδων".

Ποτέ δεν θυμάμαι να είχε πέσει έξω η μικρή, ποτέ. Χαζό παιχνίδι θα μου πείς τώρα, μα τίποτα δε φαντάζει χαζό στα μάτια ενός εξάχρονου κοριτσιού.

Η μια γιαγιά, η πιό "κοσμοπολίτισα" την φώναζε πειραχτικά Μάξγουελ, σίγουρα αυτή ήταν γιατί η άλλη αποκλείεται να ήξερε την -λένε οι φήμες-γνωστή κουτσομπόλα, πειραχτικά όμως γιατί το μικρό χαζό παπί δεν ασχολιόταν με τους λίγους περαστικούς, μόνο τα ΄φερυμπωτ' (έτσι μια λέξη τα έλεγε τότε) της άρεσε να μαντεύει, αν και την τρόμαζε το κύμα τους όταν χαϊδεμένη επιβάτις σε κάποιο ψαροκάϊκο περνούσε δίπλα τους.....

Τώρα το σπίτι δεν έχει αυλή πιά, ο ευκάλυπτος είναι πάντα εκεί αν κι ο Αντωνάκης πάτησε τα 85 και δεν τον κλαδεύει τόσο συχνά κι ας του κρύβει τη θέα απ τη θάλασσα, τα ξαδέλφια απόκτησαν κι αυτά τα δικά τους παιδιά, τα 'φέρυμπωτ' λιγόστεψαν για το χατήρι της καινούργιας γέφυρας, κι όσα υπάρχουν είναι νέας τεχνολογίας, σαν το μικρό λιγο Ινδιανάκι λίγο Μάξγουελ  κορίτσι της θύμησης αυτής που κι αυτή έγινε παιδί της τεχνολογίας ... η θάλασσα όμως είναι πάντα ενάμισυ μέτρο απ' το σπίτι, τα καλοκαίρια πάντα κάποιος βουτάει πίσω απ' το "Νησί" κα βγάζει τα κυδώνια της ημέρας αγνοώντας επιδεικτικά τις απαγορεύσεις των λιμενικών, και αιτία για όλο αυτό το flash back ήταν μια λέξη μόνο από το Φαούδι, και αφορμή το κλείσιμο του μετρό στο Σύνταγμα προχθές που με ώθησε να περάσω μέσα απ' τα Αναφιώτικα, εκεί που υπάρχουν ακόμα σπίτια με χρωματιστούς σοβάδες, αυλές, σκαλάκια και ο χρόνος έχει σταματήσει όπως σταματά πολλές φορές στο μυαλό μου...

Και τώρα,που υποτίθεται ότι πρέπει να βάλω μουσική τι;

Α, δεν θυμάμαι τι άκουγε το μικρό κορίτσι της ιστορίας τότε, θυμάμαι όμως πως τα βράδια το έβλεπα να πηγαίνει σινεμά, ναι, τότε ήταν must το θερινό σινεμά, και να βλέπει ταινίες με τον  Al Bano και την Romina τότε που ήταν ακόμα ένα αξιοπρεπές ζευγάρι και δεν το είχαν γυρίσει στα παπάκια και το felicita....για μισό λεπτό, θυμήθηκα, ναι, θα βάλω το Capri, c'est fini, γιατί το άκουγε με τη γιαγιά της κάθε που τελείωναν οι διακοπές κι έφευγαν από ένα τόπο, τώρα το ξέρει πως άλλο ήταν το νόημα του τραγουδιού, μα τότε ήταν απλά το τέλος των διακοπών.....

... παρά μαύρα σημαδάκια στο χαρτί...

Δεν είναι παρά μόνο μαύρα σημαδάκια στο χαρτί

Ίχνη που άγνωστο αν οδηγούν σε μένα

Αλλά συνάζονται και συνωστίζονται, διεκδικούν το χώρο μου

Δε μου αφήνουνε λευκό

Κι επαίρονται αναίσχυντα «εμείς γραφτήκαμε,

θα μείνουμε. Εσύ έζησες, πέθανες, πέθανες».

Έ όχι και όχι….. μού ‘ρχεται να τα καταραστώ

(να μείνετε, νε μείνετε εσαεί στη γέενα της γραφής

Και να μην έχει ο παιδεμός σας τελειωμό

Να σπαρταράτε σε κειμενικά δίχτυα και να ξεσκίζεστε

Απ’ τα τσιγκέλια των γραφίδων

Να πετσοκόβεστε σε χειρουργεία παραναγνώσεων

Πολύποδες να βγαίνουν απ’ τα σύμφωνά σας

Και φλύκταινες να σκαν τα φωνήεντά σας

Λήθη για σας να μην υπάρχει αλλά αιώνια αναπαραγωγή

Σε μνήμες ηλεκτρονικές

Ατέλειωτο μαρτύριο αθανασίας….) να τα καταραστώ…

Αλλά κλάμα μου κι αυτά δεν είναι;

If we would weep words….

Όμως τώρα το πρόβλημα είναι ακριβώς ότι κλαίμε λέξεις

Και δεν κλαίμε δάκρυα

Α, δάκρυα, που είστε δάκρυά μου…

Διαπεράστε τα έγκατα πετρώματα αναβλύστε

σαρώστε αυτά τα μυγοχέσματα απ’ τα μάτια μου

και κάντε μου ξανά το κλάμα κλάμα

(Βύρωνα Λεοντάρη - «Εκτός»)

Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να βρίσκω δανεικά λόγια να γράφω πιά εδώ.

Και δανεικό ή κλεμμένο χρόνο;

Μήπως να βάζω μόνο μουσικές; Ή να γράφω μόνο για μουσικές; Αν μη τι άλλο είναι αυτό το οποίο αγαπώ πιο πολύ, κι αυτό γι ατο οποίο μπορώ να γράφω χωρίς πολλή σκέψη.

Μα, ο χρόνος; Ο χρόνος; Αυτό το ‘φλερτ’ με το ραδιόφωνο μου έχει κάνει ολοκληρωτική κατάληψη πιά… πρέπει να ακούω, να αγοράζω, να ψάχνω, να στήνω, στο πολλαπλάσιο του ρυθμού που ακολουθούσα μέχρι τώρα.

Αλλά μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει αυτό το ταξίδι που με παίρνει από τα βουνά του Κολοράντο και με φτάνει πίσω στο Μεγάλο Νησί και την Γηραιά Ήπειρο, περνώντας απ’ το Νεπάλ, την Ταϊβάν και την Αυστραλία….

Θα του παραδοθώ ολοκλητωτικά πλέον, το πήρα απόφαση.

Αλλά θ’ αφήνω κι αυτά τα μικρά μαύρα σημαδάκια εδώ, που και που….

Γιατί έχω ένα πολύ σοβαρό λόγο πλέον να το κάνω, και να τα διαβάζουμε κάποτε μαζί, με σένα που ακόμα δεν έχεις υπάρξει πραγματικά και να μου λές, «μα καλά, πόσο weirdo είσαι, πόσο;»

Shopping with the Wolf

Περπατώντας ανέμελη στο δάσος η Χιονάτη συνάντησε τον κακό λύκο.

Ο κακός λύκος μόλις είχε ξεμπλέξει με την κοκκινοσκουφίτσα (ναι, συμφωνώ, αυτό είναι από άλλο παραμύθι, το οποίο, δεν είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει όποτε και αν ξαναγραφτεί) και προσπαθούσε να συμμαζέψει τα κομμάτια του από έναν αγώνα που ήταν παράδοξα άνισος , κι έτσι αποφάσισε να στραφεί στην χιονάτη για παρηγοριά…

Για να την καλοπιάσει, την πήγε να της αγοράσει μια Μπάρμπι, μιας κι αυτή δεν έπαιζε ποτέ της με κούκλες. Μόνο που λίγο η κρίση, λίγο το ότι εκεί εις τας εξοχάς δεν είχε και μεγάλη ποικιλία, η μόνη Μπάρμπι  που βρήκαν να αγοράσουν ήταν….μαύρη,

αλλά φορούσε ένα πολύ όμορφο καπέλο και δεν μπόρεσε να της αντισταθεί….

Απόψε στις 22:00-24:00 από τα Blues στο hip hop, από τον Kid Thomas  Valentine στο New jack Swing, στον Labfm

Blues? όχι, ευχαριστώ...

Zaz turned blue....


Zaz had red hair, he didn't care

He always laughed loud, he wasn't proud

Just a real easy guy who wouldn't tell a lie

But then one day Zaz turned blue


Zaz turned blue, what were we supposed to do

Zaz turned blue, what were we supposed to do

When Zaz turned blue


One night in the park for a lark

Zaz let Steve Brown fool around

Steve squeezed his neck, figured what the heck

But Zaz hit the ground, he was downed


Zaz turned blue, what were we supposed to do

Zaz turned blue, what were we supposed to do

When Zaz turned blue


After high school Zaz seemed cool

He worked on cars, went to bars

But then one day he went away

And became a Marine at the age of eighteen

But he didn't want to fight

Didn't do it out of spite

And he didn't want to die

No, he didn't want to die

And he seemed kind of strange

Could it be that he changed

On that night in the park

When he fainted in the dark


Zaz didn't die, lucky guy

There were no parades, how the glory fades

Now he shoots lots of pool and as a rule

He wears a silly grin on his chin

It all started when

Zaz turned blue, what were we supposed to do

Zaz turned blue, what were we supposed to do

When Zaz turned blue

Όχι, ευχαριστώ... αντί να σας βλέπω να διασκεδάζετε την ανία σας ασελγώντας πάνω μας, προτιμώ, χίλιες φορές να είμαι ένα απ' τα παιδιά του Pangbourn.....

Φυσικά και μπορώ...

Let's play music....

Η Χιονάτη, είναι όπως και στο γνωστό παραμύθι, γόνος καλής οικογενείας που μεγάλωσε με τα Αγγλικά της, τα Γαλλικά της, αλλά χωρίς πιάνο.

Αντί για μπαλέτο προτιμούσε να παίζει Ινδιάνους και καουμπόηδες  ή να ακούει τα 45άρια που αγόραζε σε ένα παλιό (τότε καινούργιο), γκρίζο πικάπ βαλιτσάκι TELEFUNKEN.

Μια μέρα σε μια βόλτα στο δάσος, συνάντησε τα 57 γεροντοπαλίκαρα και κάπου εκεί ήταν που άρχισαν όλα….

Σαν μια και χαϊδεμένη ανάμεσά τους, αυτοί τη γέμιζαν δίσκους και τραγούδια και η Χιονάτη αποφάσισε ότι είναι ευτυχισμένη μόνο όταν ακούει και παίζει μουσικές για τους φίλους της. Δεδομένου όμως ότι στα αγαπημένα ακούσματα της Χιονάτης περιλαμβάνεται το Torture Garden του John Zorn δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι και οι φίλοι της θα είναι ευτυχισμένοι όταν η Χιονάτη παίζει μουσικές.

Έτσι, αποφάσισαν να της δώσουν ως παρατρεχάμενες  τις 7 νότες, να την ποτίσουν κάτι κατευναστικά δισκάκια, της έδωσαν και μια εκπομπή στον Lab fm,  κάθε Τετάρτη βράδυ, αφού πρώτα την όρκισαν να μην παίξει αυτά που παίζει σπίτι της, κι ελπίζουν πως σαν καλό κορίτσι κάποια στιγμή θα φτύσει το δηλητηριασμένο μήλο και θα ξαναγυρίσει στις κούκλες της, μόνο που δεν ξέρουν πως η Χιονάτη  δεν είχε ποτέ της κούκλες……

Απόψε, 22:00-23:00 , η Χιονάτη και οι 7 νότες, στο ραδιόφωνο

Hats.....

Κάποτε, γυρίζοντας στο σπίτι σου, θα βρείς τους Θεούς φευγάτους, ή άλλοτε, μεσ' το συνωστισμό, κάποιον αγγίζεις, κι εκείνος νιώθει πως θα 'χατε πολλά να πείτε, όμως τη νύχτα, ξάγρυπνοι, όπως η γυναίκα στη μοναξιά του γάμου, πρέπει να μείνουμε, ενώ η λάμψη του κεριού μόλις μας φέγγει, έχοντας περάσει τόσο άγνωστο, και τότε τα χέρια μας σαλεύουν χλωμά, φτιάχνοντας, τάχα, ένα σκαμνί ή στρώνοντας, κάποτε, τα μαλλιά μας, που άλλη πνοή τ' ανάδεψε, όπως με τις μητέρες ζήσαμε καιρό κάτω απ'την ίδια στέγη, πολύ πριν κοιτάξουν κάν στα μάτια τον πατέρα, ή όπως εκείνος που προχωράει κι όλο βυθίζεται στη νύχτα, μπορεί να πει "να, το σπίτι μου", και νά 'ναι, αληθινά, δικός του αυτός ο κόσμος...
Όμως, στο τέλος της μέρας είναι πάντα μια δύσκολη ώρα και τι ξέρουμε εμείς από τραγούδι".

Τάσου Λειβαδίτη, Χορικό.

"

Μουσική δεν έχει σήμερα.........Μέχρι την Τετάρτη που η Χιονάτη θα κάνει το παρθενικό της ταξίδι στο σκοτεινό δάσος για να συναντήσει τις 7 νότες....

Μακροβούτι

Παραβγαίνουμε;

Ναι μπαμπά, μέχρι την ξέρα.

Όχι. Πιο πέρα. Μέχρι τα καΐκια.

Το αγαπημένο τους παιχνίδι. Μπαμπά; Θα κάνουμε μακροβούτι;

Πρέπει να τα καταφέρει. Πρέπει να κρατήσει την αναπνοή της και να ξεπεράσει την ξέρα. Να φτάσει τα καΐκια. Δύσκολο. Αλλά είναι δυνατή και της αρέσει αυτό το παιχνίδι που την ωθεί στα όριά της.

Βουτάνε παρέα απ’ τη μικρή προβλήτα (Είσαι να ρίξουμε ένα χαρμάνι; έλεγε ο θείος Αντωνάκης ακόμα κι όταν χτύπησε αισίως τα 85….  Χαρμάνι το χαρμάνι, φτιάχτηκε η προβλήτα και δίπλα της η μικρή κλεισμένη ολόγυρα από μεγάλες πέτρες λιμνοθάλασσα για να παίζουν τα πιό μικρά παιδιά της Οικογένειας χωρίς φόβο).

Αυτός, δεν της χαρίζεται. Ποτέ δεν ήθελε να την καλομάθει, καλό είναι αυτό, δεν είναι κακό. Αν θέλει να τον φτάσει, αν θέλει να ξεπεράσει το δικό της σημάδι, πρέπει να ξεπεράσει τα όριά της πρώτα. 

Βαθειά ανάσα. Βουτάει. Τα πρώτα μέτρα είναι τα εύκολα. Το έχει ξανακάνει εκατοντάδες φορές…. Δεν νιώθει κούραση, οι δυνάμεις της κρατάνε. Τα νερά είναι καθαρά, μηχανικά το βλέμμα διατρέχει το βυθό, άμμος στην αρχή, μετά μεγάλες πέτρες και μετά φύκια, σιχαίνεται τα φύκια, η τραγάνα, το όριο, η ξέρα, η ανάσα κοντεύει να της τελειώσει, μα έχει υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα τα καταφέρει, θα φτάσει μέχρι το τέλος, νιώθει το κεφάλι της να χτυπάει, πάει να σπάσει, κόκκινα χρώματα, πράσινα, μαύρα θαμπώνουν τα μάτια της, μα προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως είναι έτοιμη να πάει πέρα απ’ την ξέρα μόνη της, να φτάσει τα καΐκια και την ασφάλεια της αγκαλιάς του μπαμπά της, κι αυτός, θα την αφήσει να τον κρατήσει απ’ τον ώμο και θα την γυρίσει πίσω, τελειώνει η ανάσα μικρούλα μου, πρέπει ν’ αποφασίσεις, έχεις το θάρρος και τη δύναμη να κολυμπήσεις κι άλλο με το κεφάλι κάτω απ’ το νερό για να φτάσεις τα όμορφα ψαροκάϊκα στο βάθος, που τόσο επιθυμείς ή θα τα παρατήσεις στη μέση, θα βγάλεις το κεφάλι έξω απ’ το νερό και θα πάρεις ανάσα;

Μπορεί, θα ήταν η απάντηση, μπορεί να συνεχίσει μέχρι εκεί,  μα έλα που φυσάει κι αυτός ο βοριάς και ξεσέρνει τα καΐκια ακόμα πιο βαθειά, σαν να μη θέλουν εκείνα να τα φτάσει…

κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. όμως εγώ...

..δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.


Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής, θα πέσει η Πόλις.


Επιμονή.
Το τελευταίο οχυρό που μας απομένει.
Ας μην μας τα φθείρουν όλα, ας κρατήσει η ψυχή μας πρώτα και μετά η αντίστασή μας....


Τώρα μη με ρωτήσεις πως η σκέψη μου ξεκίνησε από το πρώτο άναμμα του τζακιού και τα τρία άδεια μπουκάλια Καρυπίδης fumé και κατέληξε στον Μανόλη Αναγνωστάκη...
"όχι εσύ που ξέρεις τουλάχιστον, πως γυρεύω ένα τίποτα  για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω"

Coryellides ή Ένας (πιθανός) λόγος για την μελαγχολία της σκέψης ή ο Τρίτος άνθρωπος.

Ο George Steiner γράφει στο βιβλίο του* «Κανένας, τίποτα δεν μπορεί να διεισδύσει αποδεδειγμένα στις σκέψεις μου. Όταν λέμε ότι κάποιος διαβάζει τις σκέψεις του άλλου δεν έχουμε τίποτα περισσότερο από ένα σχήμα λόγου. Τις σκέψεις μου μπορώ να τις κρύψω παντελώς. Μπορώ να συγκαλύψω και να παραποιήσω την εξωτερική τους έκφραση όπως μπορώ να κάνω το ίδιο και για το ύφος του προσώπου μου ή για τη σωματική μου γλώσσα…. Κανένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δεν  μπορεί να κάνει τις σκέψεις μου για λογαριασμό μου. Ιδού ο καθοριστικός λόγος, το κρίσιμο οντολογικό γεγονός, γιατί κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί «να πεθάνει για μένα» με οποιαδήποτε κυριολεκτική έννοια… Οι σκέψεις είναι η μοναδική εξασφαλισμένη περιουσία μας».

Just music

Δεν πιστεύω στην μελαγχολία της Κυριακής, ίσως γιατί ποτέ δεν με ενόχλησαν οι Δευτέρες.
Μα σήμερα είναι ένα από αυτά τα τεμπέλικα βράδια, το μόνο που έχω διάθεση να κάνω είναι να κάτσω με μια κούπα γεμάτη ζεστό, δυνατό καφέ να μου ζεσταίνει τα χέρια και να ακούω μουσική.
Ούτε σκέψεις, ούτε σχέδια, τίποτα, ούτε καν τη γραμματοσειρά δεν θα αλλάξω σ' αυτό εδώ το κείμενο, όπως συνήθως κάνω. Μόνο μουσική.
Να ακούω και να παίζω μουσική για τους φίλους μου θέλω απόψε.
Λίγο αλλιώτικη μουσική είναι η αλήθεια!
Κάπως σαν ένα πάρτι εκεί γύρω στα μέσα του '70. Μήπως να ρίξω κάτι πιό 'σκληρό' μέσα στον καφέ;
Γιατί τόση ψύχωση με τις Shangri-Las σήμερα ούτε εγώ δεν με καταλαβαίνω...
Αλλά, μήπως με κατάλαβα και ποτέ;

I'm gonna hide if she don't leave me alone
I'm gonna run away
Don't!!

'cause you can never go home anymore
Listen. Does this sound familiar? You wake up every morning, go to
school every day, spend your nights on the corner just passing the time away.
Your life is so lonely like a child without a toy. Then a miracle-a boy. And that's
called "glad." Now my mom is a good mom and she loves me with all her heart.

But she said I was too young to be in love and the boy and I would have to part.
And no matter how I ranted and raved, I screamed, I pleaded, I cried-she told me it
was not really love but only my girlish pride. And that's called "bad."

Never go home anymore

Now if that's happened to you, don't let this. I packed my clothes and
left home that night. Though she begged me to stay, I was sure I was right. And
you know something funny?? I forgot that boy right away. Instead I remember
being tucked in bed and hearing my mama say

Hush, little baby, don't you cry

Mama won't go away
Mama!!!

You can never go home anymore
Mama!!!

I can never go home anymore

Do you ever get that feeling and wanna kiss and hug her? Do it now-
tell her you love her. Don't do to your mom what I did to mine. She grew so lonely
in the end. Angels picked her for a friend.

Never
And I can never go home (never) anymore
And that's called «sad»

I'm blue-oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.
I'm blue-oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.
I'm blue-oo-oo, blue, blue-be-doo-be-doo-be-doo.

I throw'd a penny in the well,
Hopin' you would come back soon.
The fortune teller told me,
My love with you-oo was through.
I hope she was wrong,
'Cause you been gone too long.
Come home.

((I'm blue-oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.))
Gone gone gone gone gone gone, gone-gone-gone-gone-yeah.
(I'm blue)-((oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.))
Gone gone gone, gone-gone-gone-gone-yeah.
(I'm blue)-((oo-oo, ha, blue, blue-be-doo-be-doo-be-blue.))

I can't sleep at night for thinking of you.
((Every night about two,))
((My love for you comes tumblin' down.))
I can't stand being here all alone.
(I start to a-feelin')((and a-fumblin',))
(But you ain't nowhere around.)
I hope her reading was wrong.
(I hope)((she was wrong,))
(('Cause you been gone too long.))
((Come home.))

Gone gone gone, gone-gone-gone-gone-yeah.
(I'm blue)-((oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.))
((I'm blue-oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.))
((I'm blue-oo-oo, ha, doo doo-be-doo-be-doo-be-doo.))

I wanna tell all you people,
(I throw'd a)((penny in the well,))
((Hopin' you would come back soon.))
I couldn't belive what I heard.
(A fortune teller)((told me,))
(My love with you-oo was through.)
I hope her reading was wrong.
(I hope she was wrong,)
('Cause you been gone too long.)
(Come home.)

((I'm blue-oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.))
Gone gone gone gone gone gone, gone-gone-gone-gone-yeah.
(I'm blue-oo-oo oo-oo, doo-be-doo-be-doo-be-doo.)
Gone gone gone, gone-gone-gone-gone-yeah.
(I'm blue-oo-oo, ha, blue, doo-be-doo-be-doo-be-doo.) 
Mmm-mmm-mmm, ye-eah-eh.

The past, past, well now let me tell you about the past
The past is filled with silent joys and broken toys, 
laughing girls and teasing boys,
Was I ever in love? I called it love- I mean, it felt like love,
There were moments when, well, there were moments when

Present, Go out with you? Why not
Do I like to dance? Of Course,
Take a walk along the beach tonight? I'd love to,
But don't try to touch me, don't try to touch me
Cos that will never happen again,

Shall we dance?


The future, Tommorow? well tommorows a long way off
Maybe someday I'll have somebody's hand
Maybe somewhere someone will understand
You know I used to sing- a tisket a tasket a green and yellow basket
I'm all packed up and I'm on my way and I'm gonna fall in love,
But at the moment it doesn't look good
At the moment it will never happen again

I don't think it will ever happen again. 

You say pa(rt)y! We say die! (for my boy...)

Όχι, άλλο τραγούδι θα βάλω, αλλά μου άρεσε το λογοπαίγνιο με τον τίτλο της μπάντας.

Σήμερα, κάθε μέρα που περνάει, μας κάνουν πιό μελαγχολικούς, πιό θλιμμένους. Τους σιχαίνομαι για χίλιους άλλους λόγους, μα τους μισώ γι' αυτό.

Times is hard times is tough

Nothin’s easy it’s all rough

Not much right so much gone wrong

All I can do is play this song

You’re watchin’ the news it all looks bad

The worse half hour you ever had

What in god’s name is goin on?

All I can do is play this song

You’re losin’ your job your house and your car

Hittin’ rock bottom don’t feel that far

Nothin’ good is gonna come along

All I can do is play this song

Folks are scared from watchin’ that news

Folks feel bad and they’re gettin’ the blues

My poor stomach it ain’t that strong

All I can do is play this song

Times is tough times is hard

Take a pair of scissors to your credit card

Circuit City just said so long

All I can do is play this song

Who’s at fault? Who gets the blame?

Let’s string up Bernie what’s his name

And ask Alan Greenspan to come along

All I can do is play this song

They want your gold and they’ll pay cash

The only silver lining is the price of gas

Money’s short and the odds are long

All I can do is play this song

The factory’s closed the bank is bust

On the money it says “In God We Trust”

So pray for all your stocks and bonds

All I can do is play this song

Out of luck out of hope

I’m wonderin’ why I even cast that vote

I took that sign off of my front lawn

All I can do is play this song

There’s a new man down there in D.C.

They say he’s gonna help you and me

On Tuesday they was bangin’ the gong

All I did was to play this song

Last man in D.C. had 8 years

Whole damn country is in arrears

Got 2,3,4 wars goin’ on

All I can do is play this song

Times is hard times is tough

Guess you folks need some cheerin’ up

We’ll it ain’t me babe you got that wrong

All I can do is play this song

You heard it here I sang it first

Don’t feel so bad things are gonna get worse

Consider your selves all strung along

All I can do is play this song

  

ποιός κατούρησε στο πηγάδι δυναμικού;

Αχ, ελπίζω να μου συγχωρήσετε τον καθ' όλα άπρεπο τίτλο αυτής της ανάρτησης.
Εξάλλου είναι κλεμμένος και η πατρότητα ανήκει σε μια ομάδα τρελλαμένων φυσικών.
Και να προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι σημαίνει 'πηγάδι δυναμικού' ή αλλιώς 'απειρόβαθο πηγάδι',δεν θα τα καταφέρω.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι  πληρώνοντας σήμερα την έκτακτη εισφορά ένιωθα σαν να  έριχνα τα χρήματά μου στο απειρόβαθο πηγάδι. Ή σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Ρίχνουμε, ρίχνουμε, κι ότι κι αν ρίξουμε πάει χαμένο. Και δεν ξέρουμε να πάρει, γιατί τα ρίχνουμε.
Ανατρέχοντας στην wiki αντιγράφω από τον ορισμό "πηγάδι δυναμικού" :
Σε μία διάσταση, το πρόβλημα ορίζεται μονοσήμαντα από τη γνώση του δυναμικού μέσα στο οποίο κινείται το σωματίδιο και τις συνοριακές συνθήκες που πρέπει να ικανοποιεί η κυματοσυνάρτησή του. Με τη σειρά τους, οι συνοριακές συνθήκες επιβάλλονται από τη φυσική του προβλήματος....
.....και ακολουθούν μια σειρά από συναρτήσεις, που ηχούν ακατανόητες στο όμορφο μικρό κεφαλάκι μου.
Αντιθέτως, δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να κατανοήσω πως με εμπαίζουν καθημερινά και αγρίως, και προσβάλλουν την νοημοσύνη μου, την νοημοσύνη όλων μας, πιστεύοντας ότι δεν θα αντιδράσουμε.
Αλλά μακριά είναι νυχτωμένοι.... 

it's a promise

Μ' αρέσουν αυτά τα τεμπέλικα απογεύματα του φθινοπώρου. Τελευταίες αναλαμπές πριν αρχίσει το τρέξιμο της χειμωνιάτικης καθημερινότητας. 
A nap.... δυόμισι ώρες δεν είναι ακριβώς "a nap" αλλά δεν έχει σημασία...
Καφές. Ζεστός όπως πάντα. Ποιός ηλίθιος σκέφτηκε ότι είναι ποτέ δυνατόν να πίνεται κρύος ο καφές; - καλά, καλά, το ξέρω, παραβαίνω τον κανόνα κι εγώ η ίδια μερικές φορές. Μια ζάχαρη. Μόνο όταν είσαι δίπλα μου δεν βάζω καθόλου και καθόλου πικρός δεν μου φαίνεται.
Ταινία.
Coffee and Cigarettes. Jarmusch.
Μικρές ιστοριούλες, ασπρόμαυρες. Από αυτές τις αγαπημένες μου που διαρκούν τόσο λίγο, μοιάζουν τόσο αλλόκοτες και λένε τόσα πολλά...


There goes Iggy. And Tom. You love Tom Waits. Raindogs. That's who we are. Άσχετο.
Says Iggy: Cigarettes and coffee man, that's THE combination.
και αμέσως μετά, βρήκα την αγαπημένη μου ατάκα. λες και βγήκε απ' τα χείλη σου...
says Tom:  The beauty of quiting is, now that I've quit, I can have one, cause I've quit

αρνούμαι

Τα μάτια δεν θα χαμηλώσω, θα κοιτάω μακριά στο μέλλον
για να μην καταλάβεις πως μου κάψανε τα βλέφαρα


Βύρων Λεοντάρης 

αριθμοί....

Ποτέ δεν είχαμε καλή σχέση, πάντα από απόσταση. Μακριά κι αγαπημένοι. Τα νούμερα, οι στατιστικές κι εγώ.
Εσχάτως, έχω εμβαθύνει αρκετά. Γηράσκω αεί....


Αρέσκομαι στο να αναλύω σε ποσοστιαίες μονάδες. Αυτά παθαίνει όποιος κάνει παρέα με πτυχιούχους Οικονομικών Σχολών! Λες και σου ζήτησα ντηαρ δρ να μου μάθεις ψυχρά μαθηματικά να πάρει, αφού ξέρεις, δεν είναι αυτά για μένα ....


Τόσο επί τοις εκατό  (%) εδώ, τόσο εκεί, τόσο παρέκει, κι άλλο τόσο στο α,β, γ.... οκ, κάτι μένει στο τέλος. Ευτυχώς προς το παρόν υπάρχει υπόλοιπο. Μικρό. Ίσαμε (sic) ένα 5% (επί τοις εκατό).
Πάλι καλά. Τουλάχιστον απομένει αυτό. Δεν μπορώ παρά να το αποδεχτώ. Παραίτηση και αποδοχή. Για μια φορά στη ζωή μου σκοπεύω να αποδεχτώ άνευ όρων. Αποδέχομαι ησύχως. Δεν έχω πιά δύναμη ούτε διάθεση, ούτε καν θέληση για θυμούς. Μονόδρομος.....


Θα μπορούσε να είναι χειρότερα εξάλλου.
Όπως στο δεύτερο μισό της σελίδας 89 του αγαπημένου μου βιβλίου - και αγαπημένου δώρου από έναν μοναδικό άνθρωπο.

επίγνωση

... Μή μέ σφάξεις ποτέ μέ ίσιο σπαθί αγάπη μου. Εγώ ποθώ 

νά πεθάνω από γιαταγάνι. Εγώ είμαι ο ερωμένος τής καμπύ-

λης. Ο εραστής τών περιστροφών. Ο εκ περιστροφής αντι-

κείμενος τού υποκειμένου μου. Καί δέν είμαι τίποτε απ' αυ-

τά. Ούτε το αντικείμενο ούτε τό υποκείμενο. Είμαι η ίδια η 

περιστροφή. Τό καμπύλωμα τής πορείας τού υποκειμένου 

πρός τό αντικείμενο. Μιά καμπύλη. Μιά περίστρεψη. Ένα 

τόξο. Σάν τό βλέμμα μου. 

’, τό βλέμμα μου! Τί κύκλο κάνει γιά νά μέ συναντήσει! Τί 

ραντεβού πάνω στήν στροφή έχουμε δώσει αγάπη μου! Πώς 

βλέπω τήν καρδιά μου νά μού γνέφει στρέφοντας μέ μιά κί-

νηση που αγκαλιάζει όλον τόν χώρο! 

’! Μήν αφίσεις, μήν αφίσεις ποτέ νά μέ χτυπήσει ίσιο σπα-

θί. Εγώ ποθώ τό γιαταγάνι... Οι Ανατολίτες έχουν καταλά-

βει. Έχουν δεί. Έχουν ακούσει. Έχουν αυτιά καί μάτια πιό 

καλά από μάς καλή μου. Πιό ερωτευμένα. Πιό γλυκά. Έ-

χουν στό στήθος τους μιάν εξομολόγηση. Αυτοί μπορούν νά 

λείψουν γιά λίγο. Μπορούν καί φεύγουν γιά μιά στιγμή. Η 

ευθεία ποτέ δέν τούς έκανε δικούς της. Έχουν αρνηθεί τόν 

«συντομώτερο δρόμο»... Γι' αυτό άν μ' αγαπάς όχι μέ ίσιο 

σπαθί. Μέ γιαταγάνι νά μέ σκοτώσεις. 

Γιάννης Χρυσούλης 

ακούγοντας Residents. Six more miles (to the graveyard)