Κάποτε, γυρίζοντας στο σπίτι σου, θα βρείς τους Θεούς φευγάτους, ή άλλοτε, μεσ' το συνωστισμό, κάποιον αγγίζεις, κι εκείνος νιώθει πως θα 'χατε πολλά να πείτε, όμως τη νύχτα, ξάγρυπνοι, όπως η γυναίκα στη μοναξιά του γάμου, πρέπει να μείνουμε, ενώ η λάμψη του κεριού μόλις μας φέγγει, έχοντας περάσει τόσο άγνωστο, και τότε τα χέρια μας σαλεύουν χλωμά, φτιάχνοντας, τάχα, ένα σκαμνί ή στρώνοντας, κάποτε, τα μαλλιά μας, που άλλη πνοή τ' ανάδεψε, όπως με τις μητέρες ζήσαμε καιρό κάτω απ'την ίδια στέγη, πολύ πριν κοιτάξουν κάν στα μάτια τον πατέρα, ή όπως εκείνος που προχωράει κι όλο βυθίζεται στη νύχτα, μπορεί να πει "να, το σπίτι μου", και νά 'ναι, αληθινά, δικός του αυτός ο κόσμος...
Όμως, στο τέλος της μέρας είναι πάντα μια δύσκολη ώρα και τι ξέρουμε εμείς από τραγούδι".
Τάσου Λειβαδίτη, Χορικό.
"
Μουσική δεν έχει σήμερα.........Μέχρι την Τετάρτη που η Χιονάτη θα κάνει το παρθενικό της ταξίδι στο σκοτεινό δάσος για να συναντήσει τις 7 νότες....
θα το μαρτυρήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήπήρες είδηση πως ένα dry martini σε περιμένει στο μπλογκ μου;
φιλί.
Αχ, όχι! Ήμουν απούσα από πολλά τον τελευταίο καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου πω, γίνεται να το κάνουμε κάτι ποιο δυνατό από dry martini?
Και να πάμε στο κατάστρωμα του Πορτοκαλή Ήλιου , να το πιούμε και ν’ ακούσουμε ωραίες μουσικές ;
Καλημέρα σου!
Καλημέρα σου!
αύριο στο ραδιόφωνο;
ΑπάντησηΔιαγραφήκάτι πιο δυνατό, γιατί όχι; ακούω προτάσεις!