Moondances

barefoot χορεύαμε μόνο στην Ερέτρια. Εκείνο το καλοκαίρι μετά το Λύκειο.
Τα βράδυα του Σαββατοκύριακου, κάθε Σαββατοκύριακου.
Τότε στο "νησί" ήταν η μια επιλογή για disco, η άλλη ήταν λίγο μακρύτερα, θα σας πω γι αυτήν, σε λίγο... καθόλου παράξενο για ένα μέρος που ήταν (και είναι) αυτό που λέμε θέρετρο οικογενειακών διακοπών.
Την θυμήθηκα ετοιμάζοντας την εκπομπή που με αφορμή τα γενέθλιά μου σκέφτηκα ότι θα ήθελα να θυμίζει πάρτυ. Ή μήπως, με αφορμή τη θύμηση εκείνου του καλοκαιριού αποφάσισα να κάνω έτσι την εκπομπή; τέλος πάντων....
Η παρέα των καλοκαιριών ήταν εκεί, πολλά λόγια δεν χρειάζονταν, μόνο ποδήλατα για να φτάσουμε στο νησί. Ξυπόλητοι. Η Ανθή, η Ζισλέν, ο Νίκος, ο Άγγελος, η Αλίκη, ο Αριστείδης είναι όσοι μπορώ να θυμηθώ. Τη μουσική δεν την ξεχνάω. Makes me laugh, makes me cry, για να παραφράσω τους Souled American... Donna Summer απαραιτήτως. και George Benson (μη γελάσεις, μη....), οι ανεκδιήγητοι (λέω τώρα, αλλά τότε με άρεζαν πολύ) Boney M, κι επειδή το ροκ σε εμάς τους μουσικά απαίδευτους τότε γινόταν γνωστό, κάπου μπλέκονταν ανάμεσα οι Dire Straits, οι Supertramp, οι Eagles, εννοείται πως η Blondie Debbie συνυπήρχε με την Annita Ward, και κάπως έτσι χτίστηκε αυτή η εκπομπή.
Το καλοκαίρι εκείνο τα βράδυα δεν τέλειωναν στο νησί. Κάποιος, νομίζω ο Αλέκος, ήξερε αυτόν που είχε ένα καΐκι. Κι έτσι, μισοζαλισμένοι, απ' το χορό, απ' το ότι κι αν ήταν αυτό που πίναμε σ' εκείνα τα χαζά ποτήρια σωλήνες που τώρα πιά υπάρχουν μόνο σ' αυτήν την 'ανεκδιήγητη' και εντελώς παρακμιακή disco boom boom - άσχετη παράκαμψη μα εντελώς στο πνεύμα αυτής της disco-dance αναδρομής, από τα μεταξύ μας παράξενα βλέμματα, ανεβαίναμε στο καΐκι, και πηγαίναμε στη δεύτερη και πιό κοσμική disco, στο ξενοδοχείο Holidays in Evia ή απλά "Holiday". Προβλήτα δεν υπήρχε, κι έτσι μας άφηνε στα ρηχά και πηδούσαμε στο νερό, αλά who cares? ξυπόλητοι είμαστε έτσι κι αλλιώς.
Πρέπει να ήταν η χρονιά της ελαφράς ανοχής εκείνο το καλοκαίρι διότι δεν θυμάμαι να γκρίνιαζε κανείς που γυρνούσαμε αξημέρωτα, βέβαια, οι 'γόνοι γνωστών οικογενειών' άκουγαν από νωρίς το κήρυγμα περί σωστής συμπεριφοράς, είπαμε, άλλα χρόνια τότε, η μαμά και η γιαγιά (η άλλη γιαγιά, όχι η "ντίντα" που ήταν μια πολύ avant garde γιαγιά) έπρεπε να φροντίσουν για την καλή μας υπόληψη, αλλά, τώρα, γυρνώντας πίσω νομίζω πως διακρίνω τον μπαμπά μου να μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι και να μου λέει, μη νοιάζεσαι, βούτα, χόρεψε, σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί κατά βάθος ο μπαμπάς πάντα λάτρευε τη θάλασσα και τα καΐκια, και on a second thought, ίσως και να μας ζήλευε λιγάκι....

Κάπως έτσι η "Χιονάτη και οι 7 νότες" έγιναν , όπως μπορείτε να ακούσετε εντελώς discomainstream με την βοήθεια του καλού μου "Πορτοκαλή Ήλιου" και πολύ το ευχαριστηθήκαμε, τόσο, που ίσως να το ξανακάνουμε. Αλλά καλοκαίρι. Για να μπορούμε να χορέψουμε ξυπόλητοι...