Στα σκαλάκια....

....στον ευκάλυπτο.

Ένας ήταν ο "ευκάλυπτος". Και το σπίτι, τότε, χρόνια πριν, ήταν παλιό, προικώο στις Ψαριανές που δεν είχαν πιά τόπο....

Μια αυλή υπερυψωμένη μπροστά, ένα χωμάτινο δρομάκι πλάτους ούτε ενός μέτρου που το διέτρεχαν οι ρίζες του αιωνόβιου -πιά- ευκάλυπτου και η θάλασσα.

Ήταν δεν ήταν πέντε; έξι χρονών; 

Τρία πράγματα της άρεσαν εκείνα τα τεμπέλικα καλοκαίρια....

να ψαρεύει με τον μπαμπά της, απ το μώλο ή απ΄τα καΐκια και να στεγνώνει στα μαλλιά της η αρμύρα της θάλασσας, βέβαια 6 χρονών δεν ξέρει τι θα πει αρμύρα της θάλασσας αλλά τι σημασία έχει αυτό...

να παίζει Ινδιάνους και καουμπόηδες, μόνο που αυτή ήταν πάντα το Ινδιανάκι από μια έμφυτη ανάγκη να παίρνει το μέρος των αδικημένων, κακιά καλή συνήθεια που ποτέ δεν άφησε....

κι όταν δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά, απλά καθόταν στα σκαλοπάτια κι έπαιζε το αγαπημένο της παιχνίδι.... με το που έσκαγε μύτη  το φέρυ απ' τον Ωρωπό, αχνή κουκίδα ακόμη στο βάθος του ορίζοντα, ναι, τώρα που το σκέφτομαι μάλλον τότε κατάλαβε την έννοια του ορίζοντα, μάντευε:

Ο "Κωνσταντίνος"...... ο "Αργοναύτης"......ο Άγιος Νικόλαος" - ευκολάκι αυτό, ήταν πιό ψηλό από τ' άλλα - ο "Άρης", ο Άγιος Σπυρίδων".

Ποτέ δεν θυμάμαι να είχε πέσει έξω η μικρή, ποτέ. Χαζό παιχνίδι θα μου πείς τώρα, μα τίποτα δε φαντάζει χαζό στα μάτια ενός εξάχρονου κοριτσιού.

Η μια γιαγιά, η πιό "κοσμοπολίτισα" την φώναζε πειραχτικά Μάξγουελ, σίγουρα αυτή ήταν γιατί η άλλη αποκλείεται να ήξερε την -λένε οι φήμες-γνωστή κουτσομπόλα, πειραχτικά όμως γιατί το μικρό χαζό παπί δεν ασχολιόταν με τους λίγους περαστικούς, μόνο τα ΄φερυμπωτ' (έτσι μια λέξη τα έλεγε τότε) της άρεσε να μαντεύει, αν και την τρόμαζε το κύμα τους όταν χαϊδεμένη επιβάτις σε κάποιο ψαροκάϊκο περνούσε δίπλα τους.....

Τώρα το σπίτι δεν έχει αυλή πιά, ο ευκάλυπτος είναι πάντα εκεί αν κι ο Αντωνάκης πάτησε τα 85 και δεν τον κλαδεύει τόσο συχνά κι ας του κρύβει τη θέα απ τη θάλασσα, τα ξαδέλφια απόκτησαν κι αυτά τα δικά τους παιδιά, τα 'φέρυμπωτ' λιγόστεψαν για το χατήρι της καινούργιας γέφυρας, κι όσα υπάρχουν είναι νέας τεχνολογίας, σαν το μικρό λιγο Ινδιανάκι λίγο Μάξγουελ  κορίτσι της θύμησης αυτής που κι αυτή έγινε παιδί της τεχνολογίας ... η θάλασσα όμως είναι πάντα ενάμισυ μέτρο απ' το σπίτι, τα καλοκαίρια πάντα κάποιος βουτάει πίσω απ' το "Νησί" κα βγάζει τα κυδώνια της ημέρας αγνοώντας επιδεικτικά τις απαγορεύσεις των λιμενικών, και αιτία για όλο αυτό το flash back ήταν μια λέξη μόνο από το Φαούδι, και αφορμή το κλείσιμο του μετρό στο Σύνταγμα προχθές που με ώθησε να περάσω μέσα απ' τα Αναφιώτικα, εκεί που υπάρχουν ακόμα σπίτια με χρωματιστούς σοβάδες, αυλές, σκαλάκια και ο χρόνος έχει σταματήσει όπως σταματά πολλές φορές στο μυαλό μου...

Και τώρα,που υποτίθεται ότι πρέπει να βάλω μουσική τι;

Α, δεν θυμάμαι τι άκουγε το μικρό κορίτσι της ιστορίας τότε, θυμάμαι όμως πως τα βράδια το έβλεπα να πηγαίνει σινεμά, ναι, τότε ήταν must το θερινό σινεμά, και να βλέπει ταινίες με τον  Al Bano και την Romina τότε που ήταν ακόμα ένα αξιοπρεπές ζευγάρι και δεν το είχαν γυρίσει στα παπάκια και το felicita....για μισό λεπτό, θυμήθηκα, ναι, θα βάλω το Capri, c'est fini, γιατί το άκουγε με τη γιαγιά της κάθε που τελείωναν οι διακοπές κι έφευγαν από ένα τόπο, τώρα το ξέρει πως άλλο ήταν το νόημα του τραγουδιού, μα τότε ήταν απλά το τέλος των διακοπών.....