Das Irrlicht

In die tiefsten Felsengründe
Lockte mich ein Irrlicht hin:
Wie ich einen Ausgang finde,
Liegt nicht schwer mir in dem Sinn.

Bin gewohnt das Irregehen,
's führt ja jeder Weg zum Ziel:
Unsre Freuden, unsre Wehen.
Alles eines Irrlichts Spiel!

Durch des Bergstroms trockne Rinnen
Wind ich ruhig mich hinab –
Jeder Strom wird 's Meer gewinnen,
Jedes Leiden auch ein Grab.

Λίγο πριν ξημερώσει, βγαίνοντας από ένα σπίτι κάπου στα Πατήσια, έχει σημασία ο τόπος γιατί ήταν το τελευταίο πράγμα που θα πίστευε ότι θα άκουγε εκεί, κάποιος λέει: "Μύρισε Φθινόπωρο....".

Πόσο μπορεί να μυρίσει κανείς το φθινόπωρο μέσα στην πόλη;

Πόσο μπορείς να δεις πόσο αλλάζει το φώς;

Πόσο έχει ήδη αλλάξει...

Ένα εκπαιδευμένο μάτι το βλέπει βέβαια!

Αν έχει μάθει να βλέπει και όχι απλά να κοιτάζει.

Αυτό ναι, ήξερε να το κάνει....

Το έντονο γαλάζιο του πρωινού κρύβει λίγο, ελάχιστο γκρίζο και περισσότερη διαύγεια.

Το μεσημέρι το φως είναι λιγότερο σκληρό. Το φως, η λάμψη, όχι η ζέστη.

Οι σκιές αλλάζουν.

Της αρέσουν οι σκιές.

Της αρέσει ότι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτές.

Στο κάτω κάτω μπορεί να δίνει το χρώμα που αυτή θέλει.

Λιγότερο εκτυφλωτικό και λιγότερο λαμπερό από τα  χρώματα που κρύβει το απατηλό φως του καλοκαιριού.

Ναι, μύρισε το τέλος του καλοκαιριού. Επιτέλους!

Από τον κύκλο ποιημάτων του Wilhelm Muller,  'Die Winterreise', το Απατηλό Φως, σε μετάφραση Αλέξανδρου Ίσαρη

Στα βαθιά κοιλώματα των βράχων

Με τράβηξε ένα φωσφορίζον φως

Το πως θα βγω από εδώ 

Δεν με απασχολεί και τόσο

Έχω συνηθίσει τον δρόμο μου να χάνω

Έτσι κι αλλιώς όλα τα μονοπάτια κάπου οδηγούν

Ένα φως απατηλό που αναβοσβήνει

Είν' όλα: κι οι λύπες κι οι χαρές!

Ακολουθώ του χείμαρρου τα ξεραμέν' αυλάκια

και κατεβαίνω ατάραχος απ' το βουνό

Στη θάλασσα ξεχύνονται όλα τα ποτάμια,

Στον τάφο καταλήγουν όλοι οι καϋμοί.

Υστερόγραφο της στιγμής:

Φυσικά, όσο κι αν μερικές φορές προσπάθησα να σε αμφισβητήσω, είχες όπως πάντα δίκιο....

Η 'Ωραία Μυλωνού' είναι πιό ερωτεύσιμη....