Χαζό παπί

Στη Μύκονο, κάθε που φύσαγε, και φύσαγε συχνά,
ο αέρας στην παλιά στριφογυριστή σκάλα παράσερνε τις μπουκάλες  του εμφιαλωμένου νερού, γυάλινες τότε, ήταν πριν την κυριαρχία του πλαστικού


....'διαβολικές μπουκάλες' τις έλεγε κι ήταν η καλύτερη αφορμή να κοιμηθεί στην αγκαλιά αυτής που χρόνια μετά ο Μ. θα έλεγε Ντίντα....


Στη Μυτιλήνη, η Εφταλού ήταν έρημη το χειμώνα, στο Μόλυβο ανέβαινε πιό εύκολα τις ατέλειωτες ανηφόρες, λάτρευε τα παλιά πέτρινα σπίτια με την εσωτερική αυλή που κανένας θόρυβος δεν εισχωρούσε, τι θόρυβο να έχει άλλως τε το χειμώνα, ούτε τουρίστες ούτε καλά καλά ντόπιους, οι βουκαμβίλιες μόνο γέμιζαν τον κόσμο πεσμένα φύλα κι ο Μ. έπαιζε καθισμένος στο πλακόστρωτο με τον 'χιτότονο', η μαμά της Denise έστελνε τις φωτογραφίες του καλοκαιριού, πόσο όμορφη που ήταν αυτή η αγωνία της αναμονής τότε, ούτε usb, ούτε καλώδια, ουτε κάρτες μνήμης, μόνο αναμονή για την εκτύπωση, στείλε  και τα αρνητικά να τα έχω, κι η Denise ξανθιά και διάφανη δίπλα στον Μ., μαύρο κι άσπρο, η απόλυτη αντίθεση Βορρά και Νότου, τελικά πάντα ξανθιές σε ερωτεύονταν, αυτό έδειξε ο χρόνος....

Στην Νιό, μόνο οι χειμώνες ήταν όμορφοι.
Η Ροδάνθη και η Μιλένα ποτέ δεν κατάφερναν να δέσουν στο λιμάνι, κάτι με τη θέση που είχαν τις προπέλες έφταιγε, χαμενος από χέρι όποιος τα επέλεγε να ταξιδέψει χειμώνα στην Ίο.
Το πρωί μετά την καταιγίδα ήταν πάντα ότι πιό όμορφο είχε δει στη ζωή της, περπατάει ξυπόλητη Δεκέμβρη μήνα στο Γυαλό, δεξιά της η θάλασσα ανακατεμένη, βαθύ τυρκουάζ στα πρώτα μέτρα, ο αφρός μόνο ασπρίζει όπως σκάει το ξεθυμασμένο πιά κύμα στην άμμο, μα πιό μέσα γίνεται μπλε, αυτό το μπλε που μόνο η νύχτα που μόλις έκρυψε το φεγγάρι έχει, κι ο ουρανός από πάνω ένα περίεργο, διάφανο γαλάζιο, σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσες αποχρώσεις του γαλάζιου μπορείς να βρείς, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό το φως που κανένας, ούτε ο καλύτερος φωτογράφος του κόσμου δε θα μπορέσει ποτέ να αποτυπώσει..
Τα γατιά, ποτέ δεν ήταν κάτω από επτά, ορμάνε πεινασμένα με το άνοιγμα της πόρτας, ο 'σπόρος', ο 'ψωρίλος', η 'πούπσυ', ο 'όλαφ', ο 'μαυρούλης' πόσο θα ήθελε να θυμάται όλα τα ονόματα, και φυσικά εξ αιτίας τους δεν έτρωγε ποτέ τα λιανόψαρα που πιάνανε, ναι, βέβαια, 'εμείς τρώμε τα μεγάλα ψάρια και τα γατούλια τα περκόχανα'!

...αφήνει στην άκρη τα καλοκαίρια, μόνο φασαρία, μεθυσμένοι τουρίστες, πειραγμένα ποτά στα μπαράκια, κρατά μόνο την άφιξη του "Κοτσιδώνα" στο λιμάνι, ώρα 16:30, τότε που θα έπρεπε ο Μ. να είναι στο κρεβάτι του μα αυτός πεταγόταν και σκαρφάλωνε στο παράθυρο, μαυρισμένο κοκαλιάρικο κορμάκι και φώναζε 'ο Κοτσιδώνας, ο Κοτσιδώνας' και ναι, σιγά μη τον μάλωνε...


Ναι, ήταν κι άλλοι χειμώνες, άλλοτε πιό όμορφοι, άλλοτε λιγότερο όμορφοι, μόνο που τότε ήταν που άρχιζε να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι πιά χαζό παπί.... 

Current 93 - Soft Black Stars, το πιάνο μονότονα υπνωτιστικό, ο Tibet... δεν ξέρω, είναι άραγε ο φύλακας άγγελος ή αυτός που θα σε οδηγήσει στα πιό βαθειά σκοτάδια;
Αντενδείκνυται αυστηρά για όσους φοβούνται να κοιμηθούν μόνοι τους τα βράδια, κι ας ακούγεται σαν ένα τρυφερό νανούρισμα.....