Μισούμε τα χρήσιμα, ξέρουμε πως αυτό είναι χυδαίο κι άσχημο, κι υπερασπιζόμαστε τούτη την αλήθεια με τον τρόπο που υπερασπίζονται τις αλήθειες, όσοι τις έχουν απόλυτη ανάγκη.
Κι ωστόσο μας δαγκώνει, μας ροκανίζει και μας καταβροχθίζει η κακή μας συνείδηση, έτσι που δεν μένει πιά τίποτα υγιές μέσα μας. Όλος ο τρόπος πλέον της εσωτερικής μας ύπαρξης, η κοσμοθεωρία μας, ο τρόπος που εργαζόμαστε.... ακούν μιαν απίστευτα νοσογόνα, υπονομευτική, καταστροφική επίδραση χειροτερεύοντας τα πράγματα ακόμα περισσότερο........
.......
"Σήμερα στον πρωινό μου περίπατο είδα μιαν όμορφη γυναίκα, Θέ μου, ήταν τόσο όμορφη!"
"Αλήθεια κύριε Σπινέλ; Δεν θα μου την περιγράψετε λοιπόν;"
"Αδύνατον, όχι! Γιατί θα σας έδινα μιαν ελλιπή εικόνα της. ΄Αλλως τε την είδα μόνο με την άκρη του ματιού μου, εκεί που την προσπερνούσα. Ο ίσκιος της όμως που έσβηνε, έφτανε να ερεθίσει τη φαντασία μου, να σχηματίσω μιάν όμορφη εικόνα.... τι ομορφιά Θέ μου!"
"Έτσι κοιτάτε τις ωραίες γυναίκες κύριε Σπινέλ;"
"Μάλιστα αγαπητή κυρία. είν' ο καλύτερος τρόπος. όχι να κάθομαι και να τις κοιτάω κατάματα, χοντροκομμένα, πάνυ και τω όντι λάγνως, και να σχηματίζω την εντύπωση της πιό εσφαλμένης πραγματικότητας γι' αυτές"
................
"Ξέρω μόνο ένα πρόσωπο" είπε ξαφνικά "την εξευγενισμένη προσωπικότητα του οποίου θα 'ταν αμαρτία να 'θελε να την διορθώσει η φαντασία μου, το παρατηρώ, θα ήθελα να κολήσει το βλέμμα μου πάνω του, όχι για λεπτά, ούτε για ώρες, μα για ζωή ολόκληρη, να χαθώ ολοκληρωτικά μέσα του και ν' απολησμονήσω τα γήινα όλα"
...................
"Δεν αγαπάτε τον ήλιο κύριε Σπινέλ;"
"Να, δεν είμαι ζωγράφος.... και δίχως ήλιο, ο άνθρωπος γίνεται πιό βαθύς"
.....................
Ύστερα γύρισε τις σελίδες κι έπαιξε το τέλος της παρτιτούρας, έπαιξε το θάνατο της Ιζόλδης.
Κάτω απ' τ' απασχολημένα χέρια της ολοκληρωνόταν η ανήκουστη ανύψωση διαμελισμένη από εκείνο το σχεδόν αποτρόπαιο, αιφνίδιο πιανίσσιμο, που μοιάζει καθίζηση του εδάφους κάτω απ' τα πόδια σου και βούλιαγμα σε ηδονή μεγαλειώδη. Εισέλασε η αφθονία μιας τεράστιας κάθαρσης, μιας φοβερής πλησμονής, έπλεξε γι άλλη μια φορά το θέμα του πόθου μ' όλη του την αρμονία, εξέπνευσε, πέθανε, έσβησε, πάει....
Les sanglots longs
Des violons
De l'automne
Blessent mon coeur
D'une langueur
Monotone.
Tout suffocant
Et blême, quand
Sonne l'heure,
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure
Et je m'en vais
Au vent mauvais
Qui m'emporte
Deçà, delà,
Pareil à la
Feuille morte.
Des violons
De l'automne
Blessent mon coeur
D'une langueur
Monotone.
Tout suffocant
Et blême, quand
Sonne l'heure,
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure
Et je m'en vais
Au vent mauvais
Qui m'emporte
Deçà, delà,
Pareil à la
Feuille morte.
Ο Wagner δεν είναι στις μεγάλες αγάπες μου... κατά μία έννοια 'παραείναι Γερμανός για μένα', κι έτσι η μουσική δεν μπορεί να είναι από τον Τριστάνο του.
Είσαι όμως, είμαστε, μοναχικοί ταξιδιώτες....
Le Voyageur Solitaire, Jun Miyake
Τα λεχθέντα, είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, από τον Τριστάνο του Thomas Mann. Ποιός άλλος θα μπορούσε να περικλείσει τόσα νοήματα και τόσα συναισθήματα σε τόσο λίγες σελίδες...
Το chanson d'automne είναι από τον κύκλο Poèmes saturniens του Paul Verlaine
Νομίζω ότι μόλις μου υπέδειξες άλλο ένα βιβλίο που πρέπει να μπει στη λίστα μου (αν και προηγούνται άλλα 2 :-))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά είναι όντως συγκλονιστικός ο τρόπος που παραθέτει τόσες όμορφες σκέψεις. Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σου τις δικές μου σκέψεις πάνω σε αυτά που μου έκαναν εντύπωση:
"με τον τρόπο που υπερασπίζονται τις αλήθειες, όσοι τις έχουν απόλυτη ανάγκη"
Τρομερά αληθινό και πόσο λιτά δοσμένο! Πιστεύω όντως πως η ανάγκη μας για κάποιες "αλήθειες" είναι αυτή που μας οδηγεί να γινόμαστε απόλυτοι, να τρομοκρατούμαστε μπροστά σε όποιο ενδεχόμενο γκρεμίσματός τους και να εναντιωνόμαστε σε κάθε τι που τις απειλεί.
"να την διορθώσει η φαντασία μου" Εδώ έπρεπε να γελάσω μα το καταλαβαίνω...εξάλλου όλα όπως τα "δεις" δεν είναι?
"και δίχως ήλιο, ο άνθρωπος γίνεται πιό βαθύς" εδώ δεν ξέρω αν συμφωνώ καθώς πολλές φορές νιώθω πως ο ήλιος φωτίζει τα σκοτεινά σημεία μου
"μα αφού μισείς τη λογική, σχεδόν όσο κι εγώ, γιατί πρέπει να υπάρχει απάντηση σ' αυτό το γιατί;" Τι να πω για αυτό? Απλά υπέροχο! Δεν χρειάζονται απαντήσεις για τα πάντα... Αυτό με καλύπτει τουλάχιστον περισσότερο από ότι η αξιωματική αποδοχή με την οποία η λογική αποδέχεται όσα δεν μπορεί να αποδείξει :-)
Τρομερά ενδιαφέρον magpie, χαίρομαι που το μοιράστηκες!
και το γαλλικό καλό!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα.
M,
ΑπάντησηΔιαγραφήάφησε τις λίστες για τις υποχρεώσεις, για τα 'to do'. Βάλε τον Τριστάνο στα 'to please,to find out'.Είναι η διαφορετικότητα που υπερασπίζεται εδώ ο Μανν, το δικαίωμα του να μην είσαι απαραίτητα χρηστικός με τον συνήθη τρόπο, μπορώντας ταυτόχρονα να είσαι χρησιμότερος με αυτήν την διαφορετιότητα.
Μα φυσικά, έχει τον μοναδικό τρόπο να εκφράζει τα πλείστα με το ελάχιστο.
Όσο για τον ήλιο, ναι, φωτίζει, δεν θα διαφωνήσω σε αυτό, αλλά αν μου επιτρέπεις, εγώ θα προτιμήσω τις σκιές, και ότι κρύβεται με οποιονδήποτε τρόπο πίσω από αυτές. Ίσως γιατί το απόλυτο φως είναι πολύ σκλήρό μερικές φορές...
Χαίρομαι πραγματικά που σου άρεσε, που μπόρεσες να διαβάσεις μέσα από τις λέξεις...
Καλό απόγευμα!
Summertime Blue(s)
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαπιστώνω (με ευχαρίστηση) μια αδυναμία στα γαλλικά κείμενα!!!!
Την καλησπέρα μου :)
ν' απολησμονήσω τα γήινα όλα
ΑπάντησηΔιαγραφήμα ο έρωτας δεν είναι αυτό ακριβώς το μαχαίρι π' ανοίγει θέα στο άπειρο και βάνει τις χίλιες μυριάδες λέξεις στο μυαλό, σαν παζλ από κομμάτια του χτες, του σήμερα, του αύριο που με καλή πίστη αισιοδοξούμε να ναι συνταιριασμένο μ' ένα ταίρι με σάρκα και οστά;
αχ αχ αχ
έρωτας υψίστου κάλλους!
όχι της φθαρτής ομορφιάς που ο χρόνος θα πάρει με σκληρό χάδι.
της ψυχής το ξάνεμο, την έμπνευση την ίδια.
Σκληρή η μοναξιά. κάνει την αγάπη ακριβοθώρητη, πιο ποθητή παρά ποτέ.
καλησπέρα.