ποιός κατούρησε στο πηγάδι δυναμικού;

Αχ, ελπίζω να μου συγχωρήσετε τον καθ' όλα άπρεπο τίτλο αυτής της ανάρτησης.
Εξάλλου είναι κλεμμένος και η πατρότητα ανήκει σε μια ομάδα τρελλαμένων φυσικών.
Και να προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι σημαίνει 'πηγάδι δυναμικού' ή αλλιώς 'απειρόβαθο πηγάδι',δεν θα τα καταφέρω.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι  πληρώνοντας σήμερα την έκτακτη εισφορά ένιωθα σαν να  έριχνα τα χρήματά μου στο απειρόβαθο πηγάδι. Ή σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Ρίχνουμε, ρίχνουμε, κι ότι κι αν ρίξουμε πάει χαμένο. Και δεν ξέρουμε να πάρει, γιατί τα ρίχνουμε.
Ανατρέχοντας στην wiki αντιγράφω από τον ορισμό "πηγάδι δυναμικού" :
Σε μία διάσταση, το πρόβλημα ορίζεται μονοσήμαντα από τη γνώση του δυναμικού μέσα στο οποίο κινείται το σωματίδιο και τις συνοριακές συνθήκες που πρέπει να ικανοποιεί η κυματοσυνάρτησή του. Με τη σειρά τους, οι συνοριακές συνθήκες επιβάλλονται από τη φυσική του προβλήματος....
.....και ακολουθούν μια σειρά από συναρτήσεις, που ηχούν ακατανόητες στο όμορφο μικρό κεφαλάκι μου.
Αντιθέτως, δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να κατανοήσω πως με εμπαίζουν καθημερινά και αγρίως, και προσβάλλουν την νοημοσύνη μου, την νοημοσύνη όλων μας, πιστεύοντας ότι δεν θα αντιδράσουμε.
Αλλά μακριά είναι νυχτωμένοι.... 

it's a promise

Μ' αρέσουν αυτά τα τεμπέλικα απογεύματα του φθινοπώρου. Τελευταίες αναλαμπές πριν αρχίσει το τρέξιμο της χειμωνιάτικης καθημερινότητας. 
A nap.... δυόμισι ώρες δεν είναι ακριβώς "a nap" αλλά δεν έχει σημασία...
Καφές. Ζεστός όπως πάντα. Ποιός ηλίθιος σκέφτηκε ότι είναι ποτέ δυνατόν να πίνεται κρύος ο καφές; - καλά, καλά, το ξέρω, παραβαίνω τον κανόνα κι εγώ η ίδια μερικές φορές. Μια ζάχαρη. Μόνο όταν είσαι δίπλα μου δεν βάζω καθόλου και καθόλου πικρός δεν μου φαίνεται.
Ταινία.
Coffee and Cigarettes. Jarmusch.
Μικρές ιστοριούλες, ασπρόμαυρες. Από αυτές τις αγαπημένες μου που διαρκούν τόσο λίγο, μοιάζουν τόσο αλλόκοτες και λένε τόσα πολλά...


There goes Iggy. And Tom. You love Tom Waits. Raindogs. That's who we are. Άσχετο.
Says Iggy: Cigarettes and coffee man, that's THE combination.
και αμέσως μετά, βρήκα την αγαπημένη μου ατάκα. λες και βγήκε απ' τα χείλη σου...
says Tom:  The beauty of quiting is, now that I've quit, I can have one, cause I've quit

αρνούμαι

Τα μάτια δεν θα χαμηλώσω, θα κοιτάω μακριά στο μέλλον
για να μην καταλάβεις πως μου κάψανε τα βλέφαρα


Βύρων Λεοντάρης 

αριθμοί....

Ποτέ δεν είχαμε καλή σχέση, πάντα από απόσταση. Μακριά κι αγαπημένοι. Τα νούμερα, οι στατιστικές κι εγώ.
Εσχάτως, έχω εμβαθύνει αρκετά. Γηράσκω αεί....


Αρέσκομαι στο να αναλύω σε ποσοστιαίες μονάδες. Αυτά παθαίνει όποιος κάνει παρέα με πτυχιούχους Οικονομικών Σχολών! Λες και σου ζήτησα ντηαρ δρ να μου μάθεις ψυχρά μαθηματικά να πάρει, αφού ξέρεις, δεν είναι αυτά για μένα ....


Τόσο επί τοις εκατό  (%) εδώ, τόσο εκεί, τόσο παρέκει, κι άλλο τόσο στο α,β, γ.... οκ, κάτι μένει στο τέλος. Ευτυχώς προς το παρόν υπάρχει υπόλοιπο. Μικρό. Ίσαμε (sic) ένα 5% (επί τοις εκατό).
Πάλι καλά. Τουλάχιστον απομένει αυτό. Δεν μπορώ παρά να το αποδεχτώ. Παραίτηση και αποδοχή. Για μια φορά στη ζωή μου σκοπεύω να αποδεχτώ άνευ όρων. Αποδέχομαι ησύχως. Δεν έχω πιά δύναμη ούτε διάθεση, ούτε καν θέληση για θυμούς. Μονόδρομος.....


Θα μπορούσε να είναι χειρότερα εξάλλου.
Όπως στο δεύτερο μισό της σελίδας 89 του αγαπημένου μου βιβλίου - και αγαπημένου δώρου από έναν μοναδικό άνθρωπο.

επίγνωση

... Μή μέ σφάξεις ποτέ μέ ίσιο σπαθί αγάπη μου. Εγώ ποθώ 

νά πεθάνω από γιαταγάνι. Εγώ είμαι ο ερωμένος τής καμπύ-

λης. Ο εραστής τών περιστροφών. Ο εκ περιστροφής αντι-

κείμενος τού υποκειμένου μου. Καί δέν είμαι τίποτε απ' αυ-

τά. Ούτε το αντικείμενο ούτε τό υποκείμενο. Είμαι η ίδια η 

περιστροφή. Τό καμπύλωμα τής πορείας τού υποκειμένου 

πρός τό αντικείμενο. Μιά καμπύλη. Μιά περίστρεψη. Ένα 

τόξο. Σάν τό βλέμμα μου. 

’, τό βλέμμα μου! Τί κύκλο κάνει γιά νά μέ συναντήσει! Τί 

ραντεβού πάνω στήν στροφή έχουμε δώσει αγάπη μου! Πώς 

βλέπω τήν καρδιά μου νά μού γνέφει στρέφοντας μέ μιά κί-

νηση που αγκαλιάζει όλον τόν χώρο! 

’! Μήν αφίσεις, μήν αφίσεις ποτέ νά μέ χτυπήσει ίσιο σπα-

θί. Εγώ ποθώ τό γιαταγάνι... Οι Ανατολίτες έχουν καταλά-

βει. Έχουν δεί. Έχουν ακούσει. Έχουν αυτιά καί μάτια πιό 

καλά από μάς καλή μου. Πιό ερωτευμένα. Πιό γλυκά. Έ-

χουν στό στήθος τους μιάν εξομολόγηση. Αυτοί μπορούν νά 

λείψουν γιά λίγο. Μπορούν καί φεύγουν γιά μιά στιγμή. Η 

ευθεία ποτέ δέν τούς έκανε δικούς της. Έχουν αρνηθεί τόν 

«συντομώτερο δρόμο»... Γι' αυτό άν μ' αγαπάς όχι μέ ίσιο 

σπαθί. Μέ γιαταγάνι νά μέ σκοτώσεις. 

Γιάννης Χρυσούλης 

ακούγοντας Residents. Six more miles (to the graveyard)

Kinderszenen or a nightmare

Δεν ξέρω αν θα γράψω καθαρά συναισθηματικά ή λίγο περισσότερο τεχνικά, μα μάλλον στο τέλος θα φανεί το πρώτο.
Είναι ο δίσκος που με στοίχειωσε όλο το καλοκαίρι, μαζί με το Rock Bottom στο οποίο έχω ήδη αναφερθεί.
Αρχίζει απλά, αργά, μονότονα. Πιάνο. Μόνο. Αργό. Λιτό. Σαν προθέρμανση πριν την μεγάλη συναυλία.

Το Soft Black Stars (Current 93) κινείται όλο στο ίδιο μοτίβο. Πιάνο και φωνή. Λιτό και παράξενο και το εξώφυλλο του. Χωρίς bookets και περιτυλίγματα. Κάπου στο εσωτερικό του αναφέρεται ένα ghost violin και viola. Και ghost vocals! Όλα απόκρυφα, στοιχειωτικά, υπνωτιστικά...
 Μοτίβο μελαγχολικό, κάπως γκροτέσκο, διακατέχεται από έναν κρυφό πυρετό κι ένα καλά κατευνασμένο πάθος.
Τρυφερό σε πρώτο άκουσμα, πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: Ένα πιάνο είναι, μελωδικό, και οι λέξεις σε  χαϊδεύουν, σαν παιδικό βλέμμα,  μόνο που τ' αστέρια είναι μαύρα και ρίμες δεν υπάρχουν.

Little children snuggle under soft black stars
And if you look into their eyes-- soft black stars
Deliver them from the book and the letter and the word
And let them read the silence bathed in soft black stars
Let them trace the raindrops under soft black stars
Let them follow whispers and scare away the night
Let them kiss the featherbreath of soft black stars
And let them ride their horsies licked by the wind and the snow
And tip-toe into twilight where we all one day will go
Caressed with tendrils and with no fear at all
Their faces shining river-gold brushed with soft black stars
And angels' wings shall soothe their cares
And all the birds shall sing at dawn
Blessed and wet with joy
You and I will meet one day
Under a nightsky lit by soft black stars

Είναι που δεν ξέρω αν ακούγοντάς το πρέπει να αφεθώ στη γαλήνη ή να ξυπνήσω στον εφιάλτη που δεν έχω ονειρευτεί ακόμα. 

Κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι, ότι κι αν είναι, ερωτεύομαι, για μια ακόμη φορά, δίχως να νιαστώ για τα πρέπει, για τις συνέπειες, για το αύριο ή το σήμερα, hallelujah ήταν η μαγική λέξη, σοφό αυτό το  μην αναφέρεσαι στα θεία επί ματαίω μα δεν το' κανα και δεν μετανιώνω ούτε για μια στιγμή.

I'm clicking your fingers for a gothic twilight
that actually existed just in your head
your fingernails painted black
or bloodred
I forget

And your fake-leather volumes
jabbering on hell
manifest decadence was what you hoped to exhail
your eyes tried so hard to glitter

A star-snuffing black
so you opened your books
and you opened your legs
and so opened your heart
and let in the badness
you claimed
as your friend
with un-angels hovering
like flies round the orchard
that had covered your soul
their empire increasing
and your country
deserted by yourself

The bells of St. Mary call us to remember
that life is with end
and the gestures can kill us
moreover destroy
and there is one judgment only

Your letters came daily
in French or in German
but they meant to me nothing
I caught the slow cords
and dry ice fogging your mind
I see all too clearly now
why you could be discarded
and though I could pray for you
I probably shan't
having had my cup filled up
with your lies
and your makeup
you were nothing
thinking you're something

And nonetheless I still write this gothic lovesong
a sign to myself
and the memory of my past
I still write this gothic lovesong
and the memory of my past
and a way to shut out your face

Νομίζω  πως υστερώ σε λόγια, στο να περιγράψω, κι ας μη μου θυμώσει κάποιος μ' αυτό που θα πω, αλλά σκέφτομαι πως αν έγραφε τώρα ο Schumann τις 'Kinderszenen', ίσως να ήταν κάπως έτσι. Προσαρμοσμένες στην σημερινή πραγματικότητα αναπολήσεις από σκηνές του τότε που είμαστε παιδιά, ομορφιά κρυμμένη στην αχλή της μελαγχολίας, έτσι απλά. Λιτά.

Όλα σχεδόν τα τραγούδια γραμμένα από τον David Tibet κάπου στο 1997.

Tristan, tristesse, toi

....άχρηστα πλάσματα είμαστ' εγώ κι οι όμοιοι με μένα, κι αν παραβλέψουμε κάτι λιγοστές καλές ώρες, αγόμεθα στη συνειδητοποίηση της αχρηστίας μας, έτσι πληγωμένοι κι άρρωστοι καθώς είμαστε.
Μισούμε τα χρήσιμα, ξέρουμε πως αυτό είναι χυδαίο κι άσχημο, κι υπερασπιζόμαστε τούτη την αλήθεια με τον τρόπο που υπερασπίζονται τις αλήθειες, όσοι τις έχουν απόλυτη ανάγκη.
Κι ωστόσο μας δαγκώνει, μας ροκανίζει και μας καταβροχθίζει η κακή μας συνείδηση, έτσι που δεν μένει πιά τίποτα υγιές μέσα μας. Όλος ο τρόπος πλέον της εσωτερικής μας ύπαρξης, η κοσμοθεωρία μας, ο τρόπος που εργαζόμαστε.... ακούν μιαν απίστευτα νοσογόνα, υπονομευτική, καταστροφική επίδραση χειροτερεύοντας τα πράγματα ακόμα περισσότερο........ 
.......
"Σήμερα στον πρωινό μου περίπατο είδα μιαν όμορφη γυναίκα, Θέ μου, ήταν τόσο όμορφη!"
"Αλήθεια κύριε Σπινέλ; Δεν θα μου την περιγράψετε λοιπόν;"
"Αδύνατον, όχι! Γιατί θα σας έδινα μιαν ελλιπή εικόνα της. ΄Αλλως τε την είδα μόνο με την άκρη του ματιού μου, εκεί που την προσπερνούσα. Ο ίσκιος της όμως που έσβηνε, έφτανε να ερεθίσει τη φαντασία μου, να σχηματίσω μιάν όμορφη εικόνα.... τι ομορφιά Θέ μου!"
"Έτσι κοιτάτε τις ωραίες γυναίκες κύριε Σπινέλ;"
"Μάλιστα αγαπητή κυρία. είν' ο καλύτερος τρόπος. όχι να κάθομαι και να τις κοιτάω κατάματα, χοντροκομμένα, πάνυ και τω όντι λάγνως, και να σχηματίζω την εντύπωση της πιό εσφαλμένης πραγματικότητας γι' αυτές"
................
"Ξέρω μόνο ένα πρόσωπο" είπε ξαφνικά "την εξευγενισμένη προσωπικότητα του οποίου θα 'ταν αμαρτία να 'θελε να την διορθώσει η φαντασία μου, το παρατηρώ, θα ήθελα να κολήσει το βλέμμα μου πάνω του, όχι για λεπτά, ούτε για ώρες, μα για ζωή ολόκληρη, να χαθώ ολοκληρωτικά μέσα του και ν' απολησμονήσω τα γήινα όλα"
...................
"Δεν αγαπάτε τον ήλιο κύριε Σπινέλ;"
"Να, δεν είμαι ζωγράφος.... και δίχως ήλιο, ο άνθρωπος γίνεται πιό βαθύς"
.....................
Ύστερα γύρισε τις σελίδες κι έπαιξε το τέλος της παρτιτούρας, έπαιξε το θάνατο της Ιζόλδης.
Κάτω απ' τ' απασχολημένα χέρια της ολοκληρωνόταν η ανήκουστη ανύψωση διαμελισμένη από εκείνο το σχεδόν αποτρόπαιο, αιφνίδιο πιανίσσιμο, που μοιάζει καθίζηση του εδάφους κάτω απ' τα πόδια σου και βούλιαγμα σε ηδονή μεγαλειώδη. Εισέλασε η αφθονία μιας τεράστιας κάθαρσης, μιας φοβερής πλησμονής, έπλεξε γι άλλη μια φορά το θέμα του πόθου μ' όλη του την αρμονία, εξέπνευσε, πέθανε, έσβησε, πάει....

Les sanglots longs
Des violons
De l'automne
Blessent mon coeur
D'une langueur
Monotone.

Tout suffocant
Et blême, quand
Sonne l'heure,
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure

Et je m'en vais
Au vent mauvais
Qui m'emporte
Deçà, delà,
Pareil à la
Feuille morte.

Ο Wagner δεν είναι στις μεγάλες αγάπες μου... κατά μία έννοια 'παραείναι Γερμανός για μένα', κι έτσι η μουσική δεν μπορεί να είναι από τον Τριστάνο του.

Είσαι όμως, είμαστε, μοναχικοί ταξιδιώτες....

Le Voyageur Solitaire, Jun Miyake

Τα λεχθέντα, είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, από τον Τριστάνο του Thomas Mann. Ποιός άλλος θα μπορούσε να περικλείσει τόσα νοήματα και τόσα συναισθήματα σε τόσο λίγες σελίδες...

Το chanson d'automne είναι  από τον κύκλο Poèmes saturniens του  Paul Verlaine

Όχι άλλο γκαζόν παρακαλώ....

Ούτε φοίνικες, στα νεοελληνικά εξοχικά!
Γιατί να πρέπει να αναπολώ;
Θα κατηγορηθώ ότι μεγαλώνω και ξαναγυρνώ το χρόνο πίσω, όχι ότι είναι κακό αυτό, όμως δεν είναι αυτός ο λόγος κι έτσι θα 'κατηγορηθώ' άδικα.
Αναπολώ τα εξοχικά των παιδικών μου χρόνων που τίποτα δεν ήταν εν τάξει. Ούτε εν συμμετρία.
Ούτε καν απαραίτητα εν καλαισθησία.
Ήταν το καταφύγιο από τον ανελέητο μεσημεριανό ήλιο μετά το μπάνιο, που δε φοβόσουν να μεταφέρεις την κολλημένη στα ξυπόλυτα πόδια σου άμμο, γιατί δεν είχε μάρμαρο ή πλακάκι να φοβηθείς μη το λερώσεις, και κανείς δε θα γκρίνιαζε.
Ήταν η αυλή με τα ατάκτως ερριμμένα  φυτά από δω κι από κει - ατάκτως διότι εννοείται ότι ο όρος αρχιτεκτονική τοπίου δεν υπήρχε -, τις απαραίτητες σε κάθε κήπο τότε συκιές και μουριές, κανείς βέβαια δεν έτρωγε τα μούρα, κάνανε ωραία σκιά όμως και ήταν και ωραίες μουτζούρες στα τσιμεντένια διαδρομάκια ανάμεσα στα παρτέρια, όταν τα πατούσαμε.
Ήταν οι κουζίνες με τα παράταιρα σερβίτσια, εξιλαστήρια θύματα της ανακαίνισης των αστικών σπιτιών, ότι περίσσευε κατέληγε στο εξοχικό,τα δωμάτια με τα κλειστά συνήθως παντζούρια τις ώρες της μεγάλης ζέστης, η μυρωδιά από το φιδάκι μόλις σουρούπωνε, τα παρατημένα ποδήλατα, το κατάβρεγμα της αυλής, όλα σκόρπια σα τη σκέψη μου αυτή τη στιγμή.


Σίγουρα, δεν είναι τα εξοχικά τα όμοια με τα σπίτια που χρησιμοποιούμε σαν μόνιμη κατοικία, με τους όμορφα και συμμετρικά κατασκευασμένους κήπους με το καλοκουρεμένο γκαζόν και τα τροπικά φυτά, με τα μαρμάρινα δάπεδα, τις πολυτελείς κουζίνες που κάθε πράγμα είναι σοφά τοποθετημένο στο ντουλάπι του και το μπρίκι του καφέ ανοξείδωτο, άραγε γιατί; νόμιζα πως το εξοχικό είναι για να αφήνεις πίσω σου την πόλη, όχι για να την κουβαλάς μαζί σου.
Προφανώς νόμισα λάθος.


Αφήστε με να γκρινιάζω. Όμορφα περάσαμε έτσι κι αλλιώς.


Μπορεί να φταίει κι  ο Jonathan..... That summer feeiling..,


When there's things to do not because you gotta
When you run for love not because you oughta
When you trust your friends with no reason notta
The joy I've named shall not be tamed

And that summer feeling is gonna haunt you one day in your life

When the cool of the pond makes you drop down on it
When the smell of the lawn makes you flop down on it
When the teenage car gets the cop down on it
That time is here for one more year

And that summer feeling is gonna haunt you one day in your life

If you've forgotten what I'm naming
You're gonna long to reclaim it one day
Because that summer feeling is gonna haunt you one day in your life
And if you wait until your older
A sad resentment will smolder one day
And then that summer feeling is gonna haunt you
And that summer feeling's gonna taunt you
And then that summer feeling is gonna hurt you one day in your life

When even fourth grade starts looking good
Which you hated
And first grade's looking good too
Overrated
And you boys long for some little girl that you dated
Do you long for her or for the way you were?
That summer feeling is gonna haunt you the rest of your life

When the Oldsmobile has got the top down on it
When the catamaran has got the drop down on it
When the flat of the land has got the crop down on it
Some things look good before and some things never were
But that summer feeling is gonna haunt you one day in your life

Well when your friends are in town and they got time for you
When you and them are hanging around and they don't ignore you
When you say what you will
And they still adore you
If thats not appealing, its that summer feeling
That summer feeling is gonna haunt you one day in your life

Its gonna haunt you
Its gonna taunt you
You're gonna want this feeling inside one more time
Its gonna haunt you
Its gonna taunt you
You're gonna want this feeling inside one more time

When you're hangin around the park with the water fountain
And there's the little girl with the dirty ankles
But she's on the swings where all the dust is kickin up
And you remember the ankle locket
And the way she flirted with you
For all this time how come?
Well that summer feeling is gonna haunt you one day in your life

You'll throw away everything for it 

When the playground that just was all dirt comes hauntin
And that little girl that called you a flirt
Memory comes tauntin
You pick these things apart they're not that appealin
You put them together and you'll get a certain feeling
That summer feeling is gonna haunt you one day in your life


http://www.youtube.com/watch?v=x_jRDVStzOY

Μην κλαίς... ξεβάφει

Ναι, ο περίπατος στα Εξάρχεια, πάντοτε ενδιαφέρων και αποκομίζων θαυμαστά μικροπράγματα.
Συνήθως ένα ξεθαμμένο βιβλίο, δισκάκια που δύσκολα θα βρείς στα μεγάλα κεντρικά δισκοπωλεία, την 1η του Τσαϊκόφσκυ σε ρώσσικο βινύλιο Κύριος οίδε με ποιόν κοντάκτορα, μόνο αν είσαι ειδήμων θα αναγνωρίσεις τη φωτογραφία, αποτιμώμενο προς ευρώ δύο και πενήντα (2,50).
Καμμιά φορά είναι και απλός περίπατος, άνευ αποκομιδής.
Το κορίτσι στο παγκάκι, λίγο πριν σκοτεινιάσει, διαβάζει. Μόνο του.
Ηλικία; δεν έχει σημασία...
Όμορφη; ας πούμε απλά καθημερινή...
Μαλλιά; απλά, καστανά μαλλιά  και μια φράντζα λίγο σεβεντίλα (διευκρινίζω: εκ του 70s-σεβεντίλα)
Διαβάζει είπαμε.
Ή καμώνεται πως διαβάζει.
Την παρατηρώ όσο στέκομαι μιλώντας στο τηλέφωνο.
Τα πόδια οκλαδόν (έτσι δεν το λέγαμε σε μιαν άλλη ζωή;) πάνω στο παγκάκι, τα μαλλιά ριγμένα μπροστά, το βλέμμα στο βιβλίο. Αυστηρά στο βιβλίο. Κόσμος πάει κι έρχεται μπροστά της, μα δε στρέφει το βλέμμα.
Μόνο που, δεν γυρίζουν οι σελίδες.
Μόνο που δάκρυα στάζουν πάνω τους.
Αθόρυβα. Σταθερά. Μονότονα..... ταπ... ταπ... ταπ...


Ανασηκώνει δευτερόλεπτα το βλέμμα ψηλά, ρουφάει τη μύτη (καθόλου ρομαντική σκήνή μα ποιός είπε πως μου αρέσουν οι ρομαντικές σκηνές;), και βλέπω τα μάτια της.
Τα πιό εκφραστικά μάτια που έχω δει, κι έχω δει πολλά...
Ούτε γαλάζια, ούτε πράσινα, ούτε γκρίζα, απλά,καθημερινά, καστανά μάτια.
Βαμμένα έντονα. Πολύ έντονα σε σχέση με την υπόλοιπη ανεπιτήδευτη εμφάνιση.
Γαλάζια σκιά, μαύρο μολυβι στο περίγραμμα και κατάμαυρες βλεφαρίδες... μόνο που η μάσκαρα είχε ξεβάψει και κατηφόριζε στις παρειές της, παράταιρα.
Το βλέμμα της με στοίχειωσε.
και θα με στοιχειώνει για μέρες.


Σε μιαν άλλη εποχή, σε διαφορετικές συνθήκες, σε μιαν άλλη πιό φιλόξενη πόλη, ίσως μια άλλη εγώ να την ρωτούσε: "συμβαίνει κάτι;' 'χρειάζεσαι κάτι;'....
αλλά και πάλι , γιατί να εισβάλλει κανείς έτσι βάναυσα στις στιγμές του άλλου;


Όμως δεν μπορούσα ν' αφήσω τη μάσκαρα να κυλάει. Κι έτσι, αν με ρωτήσεις αύριο που παράτησα το όμορφο Μπρουξελοφερμένο  μαντήλι μου με το Κ κεντημένο επάνω του , θα σου πω ότι είπα και στο κορίτσι: "Ξεβάφει"....


Τουλάχιστον, ας κλαίει με τη σωστή μουσική


Cat Power - Time is The Great Healer

the beat goes on, goes thunk, thunk, thunk
i gotta go after this one
drive me mad if i'm too cluttered
when the boy became a man
i knew his hand would trade to others
he told me to do as he said
and then he sold me as if i was stuffed and dead

Oh time, great healer

rode a boat low and steady 
the  girl is  and ready for the race
how could i compare how could i have 

she knows not the brazilian ocean gate
she knows not what the horseback forest raved
she knows not the length of your hair in my hands
she knows not what the wet of your face has meant

a ticket to atlanta family knows another now
a ticket from atlanta family knows and others shot down

you win, 
i'll give in,
i forgive you

Oh time, great healer