..Σχεδόν τελετουργικά. Πολύ λεπτά. Θα τα κόβεις όλα πολύ λεπτά. Σε χιλιοστά θα ήταν περίπου τρία επί τρία, το πολύ πέντε επί πέντε. Με το μάτι; περίπου το μισό από το μικρό νύχι ενός μωρού.
Μόνο έτσι. Έτσι το έκανε η δική της μαμά όπως το έμαθε στην Προύσα, έτσι το έμαθε στη δική της κόρη, και στο γιό της, γιατί όλοι βοηθούσαν σ' αυτή τη διαδικασία, κι' όταν μπήκα κι εγώ στην οικογένεια, το έδειξε και σε 'μένα. Και το κράτησα, το ένα από τα τρία πολύτιμα πράγματα που μου έμαθε, τήρησα τη διαδικασία απαράλλαχτη, σε πείσμα όσων μου έλεγαν "έλα τώρα που κάθεσαι και παιδεύεσαι με τις ώρες", γιατί αυτή η λεπτομέρεια, αυτό, το να κόψεις τη συκωταριά στη μαγειρίτσα σε μέγεθος απειροελάχιστο, ήταν αυτό που έκανε κάθε χρόνο τη δική μου μαγειρίτσα να είναι η καλύτερη, η πιό νόστιμη, ακόμη και γι αυτούς που λέγανε 'εμένα δεν μου άρεσε ποτέ η μαγειρίτσα'.
Devil is in the details, και στο δικό μου χέρι φυσικά, οφείλω να παινέψω κι εμένα, που πήρα το πολύ καλό και το εξύψωσα στην τελειότητα και η μετριοφροσύνη δεν ήταν ποτέ στις αρετές μου, όμως αυτό εδώ δεν ήθελα να το γράψω για μένα, αλλά για την Καίτη (την πρώτη Καίτη), για την οποία ίσως να μην ήμουν η ιδανική νύφη, πολύ ανεξάρτητη, πολύ στον κόσμο μου, πολύ στον δικό μας κόσμο, αλλά, χρόνια μετά, νιώθω ότι της το χρωστάω. Αυτό, One out of three....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου