Στ' αριστερά μου, ένα (jesus) Nail Bar. Ξέρετε: αυτό που πάμε εμείς και φτιάχνουμε τα νύχια μας ή μάλλον μας φτιάχνουν τα νύχια, για να μπορούμε μετά να:
α) έχουμε μια καλή δικαιολογία να αποφύγουμε μια νύχτα/μέρα/ώρα πάθους - σιγά μη χαλάσουμε τα όμορφα νύχια μας γδέρνοντας την πλάτη σας..
β) θέλουμε μια αλλοδαπή (και εννοείται παράνομη, από αυτές που κατά τα άλλα μας ενοχλεί "που ήρθαν στη χώρα μας κα μας πήραν τις δουλειές", και "αχ! πως έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα" και "δεν ακούς πιά Ελληνικά στο δρόμο") για να κάνει τα ταπεινά καθημερινά πλύσιμο σφουγγάρισμα μαγείρεμα...
γ) έχουμε θέμα συζήτησης με τις φίλες μας για το πόσο χρόνο μας πήρε να κάνουμε κάτι τόοσο πρωτότυπο... και λοιπά και λοιπά.
Σε αυτό λοιπόν το εκτροφείο ομορφιάς και ματαιοδοξίας, ξανθιά "κυρία", θέρτισάμθινγκ. Το ένα χέρι στο μπωλ. Το άλλο χέρι νωχελικά και επειδικτικά ακουμπισμένο μπροστά στην "κοπέλλα" (έτσι τις λένε, κοπέλλα, όχι κυρία, όχι η υπάλληλος, όχι με τ' όνομά της, απλά η "κοπέλλα") για να της περάσει το χρώμα που προτείνουν οι "ειδικοί" για την "άνοιξη-καλοκαίρι 2015".
Και απέναντί της, η "κοπέλλα", ωσάν θαυματουργός με το ένα χέρι να προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της και με το άλλο, να κρατά ευλαβικά το κινητό στο αυτί της "κυρίας" για να μπορεί η "κυρία" να μιλάει με την άνεσή της και χωρίς τον κίνδυνο να χαλάσει αυτό που με τόσο "κόπο" έστησε. Δέκα λεπτά. Έχασα δέκα λεπτά από τη ζωή μου, για να δω πόσο θα διαρκούσε αυτή η σκηνή και τα δέκα λεπτά δεν έφτασαν.
Κι ήθελα να μπω μέσα να της ψιθυρίσω στο αυτί, δεν είσα δούλα, δεν έχεις καμμιά υποχρέωση να το κάνεις, αν η κλώσσα φοβάται μη χαλάσει τα νύχια της ας μη μλήσει στο αιφον, και μετά σκέφτηκα ότι αυτό καθόλου δεν θα άρεσε στην μαντάμ παύλα τσατσα του σαλόν ντε μπωτέ παύλα ναιηλ μπαρ παυλα όλες οι χαζές χωράνε και ότι θα έβρισκε άλλη "κοπέλλα" πρόθυμη να κρατάει τα σμαρτφονς για να κουτσομπολεύουν άπασαι αι κλώσσαι, και μη βρεθεί κανείς να μου πει καλά, εσύ, δεν έχεις φτιάξει ποτά τα νύχια σου σε μανικιουρίστα, ναιβεβαίως θα απαντήσω, ας είναι καλά η κυρία Μάρθα, Κυρία, και όχι κοπέλλα, μου τα φτιάχνει , και μετά, καταπατάω και το (α) γιατί ποτέ δεν ήμουν ανηδονική, και το (β) γιατί έχουμε και πιάτα να πλύνωμεν και εκπληκτική σπανακόπιττα για Το αγόρι να φτιάξωμεν και το (γ) γιατί με τις φίλες μου μπορούμε να μιλάμε και για χίλια άλλα πράγματα.... και στο κάτω κάτω η κυρία Μάρθα μπορεί να προσέξει το πόσο λεπτοδουλειά έχουν οι Ναπολεόντειες που φτιάχνεις με τόση αφοσίωση...
Ουφ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου