make me laugh, make me cry....

Α, τίποτα από τα δυό δεν είναι δύσκολο.

Ευτυχώς ή δυστυχώς....

Το να κλάψω είναι εύκολο. Ευχή και κατάρα που λένε...

Ευχή δεν ξέρω γιατί θα ήταν, κατάρα όμως είναι για μια γυναίκα που στην ουσία σιχαίνεται το κλάμα σαν κατ' εξοχήν "γυναικείο όπλο" και όμως κλαίει τόσο εύκολα, ποτέ όμως χωρίς σοβαρό λόγο.

Απλώς, έχει σημασία το τι εννοεί κανείς σοβαρό λόγο.

Το να γελάσω πάλι, κι αυτό εύκολο είναι... Ευχή και κατάρα που λένε....

Ευχή, διότι αρκούν δυό "καρβουνάκια" για να γελάσω, κατάρα όμως γιατί δεν είναι εύκολο να βρεις σοκολάτες σε ψυγείο μέσα στο κατακαλόκαιρο, κάτι που ουδεμία σχέση έχει με την παρούσα ανάρτηση βέβαια.

What makes me cry λοιπόν....

Φέτος, πρόσφατα, ήταν τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο. Η ταινία.  Όχι το βιβλίο, όχι το τραγούδι.

Ή μάλλον το τραγούδι στην ταινία. Η ταινία με τον τίτλο του τραγουδιού. Στο τέλος θα μπερδευτώ κι εγώ η ίδια. Είχα καιρό να κλάψω σε ταινία. Μάλλον από τότε που απαγόρευσα στον εαυτό μου να βλέπω ταινίες με ζώα διότι έκλαιγα από τους τίτλους της αρχής ακόμα θεωρώντας ότι κάτι κακό θα συμβεί στο οποιοδήποτε ζωάκι. 

Από τις ταινίες που είδα φέτος, και είδα πολλές και καλές, δύσκολα κάποια θα με έκανε να κλάψω. (Με εξαίρεση ίσως το "midnight in Paris" που ευχαρίστως θα έκλαιγα από απελπισία-αλλά ούτε αυτό έχει σχέση με την παρούσα ανάρτηση βέβαια).

Το "Λιμάνι της Χάβρης" ήταν πολύ ανθρώπινη ταινία, ύμνος στην αξία των ανθρώπινων σχέσεων, το "Ένας Χωρισμός" ισως η καλύτερη φετεινή ταινία, το "Δερμα που κατοικώ" τίποτα λιγότερο απ' ότι θα περίμενε κανείς, μακρυγορώ όμως, ενώ πολύ απλά θέλω να καταλήξω στο ότι δεν θα έκλαιγα σε καμμία από τις παραπάνω, πράγμα αξιοσημείωτο!

Εδώ όμως, έκλαψα. Ναι, παραδέχομαι ότι έκλαψα στη σκηνή που ακουγόταν το τραγούδι.

Μπορεί να έφταιγε  το ότι αυτή είχε πιασμένα τα μαλλιά της σε κοτσίδα, μπορεί να έφταιγε ότι αυτός είχε μούσι ενώ τα μαλλιά του είχαν αρχίσει να πάφτουν, λέω εγώ τώρα, για να καλύψω την αμηχανία μου....

Έκλαψα και γιατί μου αρέσει το τραγούδι. Πολύ! Πάρα πολύ!

Φυσικά και το έχω στα δικά μου bitter sweets. Σε κόπιες ασφαλείας. Δύο, τρεις, τέσσερεις...

Μα η ταινία δεν ήταν μόνο αυτή η σκηνή.Ήταν γεμάτη συμβολισμούς κι ερωτηματικά. Ερωτηματικά που θα έπρεπε να γεννηθούν σε όλους μας. Ένας κόσμος που σβήνει, ιδανικά που χάνονται, βάσεις, μέχρι πρότινος στέρεες που γκρεμίζονται, και η αιώνια πάλη ανάμεσα στο τι είναι σωστό ή τι είναι θεμιτό, ποιός είναι κατατρεγμένος, ποιός θεωρείται βολεμένος, τι πρέπει να θυσιαστεί ευκολώτερα ή τι είναι ευκολώτερο να θυσιαστεί, καθόλου βαρύγδουπο, αβάσταχτα καθημερινό, κριτικός ταινιών ευτυχώς δεν είμαι αλλά ναι, it made me cry....

Και τι με κάνει να γελάω; να χαμογελάω καλύτερα.....

Μια μικρή Γαλλίς, να πάρει, σιχαίνομαι τη φράση "η μικρή Γαλλίς", αν το διάβαζε αυτό ο Ν. θα καταλάβαινε, η Mina Tindle λοιπόν είναι μια μικρή, αξιολάτρευτη Γαλλιδούλα. 

Που στην πραγματικότητα την λένε Pauline. 

Και που είναι πολύ, μα πάρα πολύ χαριτωμένη όταν τραγουδά στα χνάρια της Cat Power, της Feist, ή της Regina Spektor, ότι  θα λέγαμε alternative folk, με αυτό το ελαφρά διακριτό γαλλικό accent , και τελικά οι Γάλλοι τα καταφέρνουν πολύ καλά σε αυτό το είδος που είναι τόσο μα τόσο μακρυά από τις ρίζες τους αν δεν κάνω κάποιο τραγικό λάθος, πάρτε για παράδειγμα τον Slim Wild Boar & His Forsaken Shadow, ίσως γιατί τους πάει πολύ αυτός ο τόσο ευδιάκριτος, ο τόσο unplugged ήχος μιάς κιθάρας, ενός μπάντζο, και μιας βελούδινης φωνής.

Μιας φωνής που ερωτεύθηκε ο JP Nataf, πρώην frontman των Innocents  κι έκαναν μαζί το Taranta, ίσως πάλι γιατί αν την ακούς χειμώνα σου ζεσταίνει τα βράδυα σου, αν την ακούς καλοκαίρι σε χαιδεύει σαν την αλμύρα που αφήνει η αύρα πάνω στο πρόσωπό σου, Γαλλικά ή Αγγλικά, της αξίζουν τουλάχιστον δυό τραγούδια μεθαύριο, γιατί αυτά δεν τα βρίσκεις εύκολα στο You tube και αν δεν παίξω αυτήν που με κάνει να χαμογελώ, τι στο καλό θα παίξω;