Χωρίς τίτλο....κλεμμένα λόγια είναι....

"........ Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο την προσωπική του ζωή ως άτομο, αλλά, συνειδητά ή ασυνείδητα, και τη ζωή της εποχής του ή των συγχρόνων του. Και αν ακόμα θεωρούσε τις γενικές και απόλυτες βάσεις της ύπαρξής του απολύτως δεδομένες κα ιαυτονόητες, και αν η ιδέα να τις κρίνει του ήταν τόσο μακρινή, είναι όμως απολύτως πιθανό ότι θα αισθανόταν την ηθική του ευεξία να επηρεάζεται ακαθόριστα από τις ατέλειές τους. Γιατί ο μεμονωμένος άνθρωπος μπορεί να οραματίζεται κάθε λογής προσωπικούς στόχους, σκοπούς, ελπίδες, προοπτικές, από όπου αντλεί την ώθηση για υψηλές προσπάθειες και δραστηριότητα.

Όταν το απρόσωπο που τον περιβάλλει, η εποχή η ίδια, παρά την εξωτερική της ενεργητικότητα στερείται κατά βάσιν στόχων και ελπίδων, εάν του αποκαλύπτεται στα κρυφά ως άπελπις, δίχως προοπτική και εν απορία και εναντιώνει μια κενή σιωπή στο ερώτημα, που τίθεται συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά πάντως κατά κάποιο τρόπο τίθεται, για κάποιο τελικό, περισσότερο από προσωπικό, απόλυτο νόημα κάθε προσπάθειας και δραστηριότητας, τότε, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις πιό πλούσιου ανθρωπισμού, θα είναι σχεδόν αναπότρεπτη κάποια παραλυτική επίδραση αυτής της κατάστασης, η οποίαμέσω του ψυχικού και ηθικού μπορεί να απλωθεί κυριολεκτικά μέχρι το φυσικό και οργανικό τμήμα του ατόμου.

Η διάθεση για σημαντικό έργο, που υπερβαίνει το μέτρο της συνηθισμένης προσφοράς, χωρίς η εποχή να γνωρίζει μια σημαντική απάντηση στο ερώτημα "Γιατί;" προϋποθέτει ή ηθική μοναξιά  και αμεσότητα, η οποία πολύ σπάνια απαντάται, ή πολύ σκληροτράχηλη ζωτικότητα....."

Χθες, ένας από εμάς έπεσε στις ράγες του μετρό. Τα σχόλια που άκουσα αναφορικά με το γεγονός, ήταν "αμάν ρε παιδάκι μου ταλαιπωρία, έπρεπε να κατέβω και να τρέχω με λεωφορεία"..."άργησε το υπηρεσιακό κι εμείς περιμένουμε μέσα στον ήλιο, επειδή κάποιος αποφάσισε να αυτοκτονήσει"... "έφαγα τρομερό πήξιμο στο δρόμο γιατί κάποιος έπεσε μπροστά στο τραίνο".

Αυτά. Αυτά ή παρόμοια.

Αναρωτιέμαι που χάσαμε τη μπάλα. Όπου μπάλα, ο εαυτός μας. Οι αξίες μας.

Από που αντλούμε την δική μας ώθηση για υψηλή προσπάθεια και δραστηριότητα;

Πόσο πολύ μας έχει περιβάλλει το απρόσωπο της εποχής που, σχεδόν έναν αιώνα μετά από την συγγραφή του "Μαγικού Βουνού" από τον Τόμας Μανν αποκαλύπτεται ως εντελώς άπελπις;

Και ποιές είναι οι περιπτώσεις του 'πιό πλούσιου ανθρωπισμού'.

Και οι προϋποθέσεις της τελευταίας παραγράφου; Ποιός, πόσοι μπορούν να αντέξουν την ηθική μοναξιά; Πόσο εύκολα οι μη διαθέτοντες αυτά τα δύο απώλεσαν το τρίτο;

Ή μήπως δεν υπήρχε ποτέ η διάθεση για σημαντικό έργο, γιατί κάπου χάσαμε το πραγματικό νόημα του "σημαντικού έργου";

Το Μαγικό Βουνό είναι ένα έργο άχρονο.

Γραμμένο ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους, παγώνει το χρόνο βιωματικά, και βιώνει τον χρόνο συμβολικά, ορίζοντάς τον σαν κάτι που χρησιμοποιούμε για να προσδιορίσουμε την διάρκεια , την ροή και τις εναλλαγές των γεγονότων, πράγμα εντελώς ουτοπικό αφού η στιγμή είναι ήδη παρελθόν.

Άχρονο και διαχρονικό.

Μέσα στις τρεις παραγράφους  που αντέγραψα παραπάνω, χιλιάδες ερωτηματικά ή πιθανές αναλύσεις, μόνο που όλοι μας είμαστε πιά πολύ κουρασμένοι για να αναρωτηθούμε, μόνο που όλοι μας το μόνο που θέλουμε είναι "κάτι για να ξεφύγουμε βρε αδερφέ..."

Δεν ξέρω.... δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίστασης.

Κάποιοι θα πουν αυτόν τον τρόπο παθητικό.

Και οι ενεργητικοί όμως αποδείχτηκαν ακόμα πιό αδύναμοι.

Τουλάχιστον ας κρατήσουμε το μυαλό και την ψυχή μας σε εγρήγορση.

LOUDON WAINWRIGHT III - THE PANIC IS ON χωρίς βίντεο κλιπ, ας βάλει ο καθένας τη δική του μουσική....

What this country is comin’ to
Some would like to know
If they don’t do something by and by
The rich will live and the poor will die
Doggone I mean the panic is on

Can’t get no work can’t draw no pay
Things are gettin’ worser each & every day
Nothin’ to eat no place to sleep
All night long folks are walkin’ the street
Doggone I mean the panic is on

Saw a man this morning walking down the street
No shoes on his feet
You oughta seen the women in their flats
You could hear ’em sayin’ “what kind of man is that?”
Doggone I mean the panic is on

All them landlords done raised the rent
Folks are gettin’ broken and they’re badly bent
Where they gets the dough from goodness knows
But if they don’t produce it in the street they go
Doggone I mean the panic is on

Some play numbers some read your mind
Some got rackets of all kinds
Some are trimmin’ corns off of people’s feet
They got to do something just to make ends meet
Doggone I mean the panic is on

Some women sellin’ apples some sellin’ pie
Sellin gin whiskey and rye
Some are sellin’ socks to support their man
In fact some sellin’ everything they can
Doggone I mean the panic is on

I’ve pawned my clothes I’ve pawned my everything
Pawned my jewlery my watch and ring
Pawned my razor but not my gun
If luck don’t change they’ll be some stealin’ done
Doggone I mean the panic is on

Old prohibition’s ruined everything
That is why I must sing
Here’s one thing I want you all to hear
If they don’t bring back light wine gin and beer
Doggone the panic will be on