Εαρινές ιώσεις.....

Και τι έμπνευση να έχεις όταν μένεις κρεββατωμένη όλο το Σαββατοκύριακο;

Ένα σωρό σχέδια πάνε περίπατο, και το player ούτε που ανάβει καν, ούτε ένα cd δεν έχεις διάθεση να πιάσεις στα χέρια σου...

Μάλλον, όταν είμαι άρρωστη είναι και οι μόνες στιγμές που δεν ακούω μουσική....

Το χειρότερο είναι η πίεση χρόνου που νιώθω..

Αν η εκπομπή της Τετάρτης δεν σχεδιαστεί σήμερα, δεν θα έχω περιθώριο χρόνου.

Έμπνευση; Σχεδόν μηδενική. Ή ίσως και το αντίθετο. Πολλές μουσικές στο μυαλό μου, τόσο άτακτα σκορπισμένες που δεν μπορώ να τις συμμαζέψω.

Κι όμως, δεν είναι δύσκολο να ξεκινήσω τελικά. Αρκεί μια φωνή.

Never thought that it could be the one face that I'd love
Never thought that I could place that one above the other
But his way of turning on seemed right to me
And I think that he'll make me free

Things that he chooses to put into his mind
Seem to have place his sadness behind him
And if I have to follow it will change the way he is
And with me his sovereignty can be lost by what I give
And if he mentions leaving I can do no more
To make him stay behind an open door

The love that he loses he will find again another way
And I won't be the one to tell him where he must play

When I first met him he was glaring at me
And I think it was black that he was wearing at the time
But he spoke of changes and said come with me
And I was glad to leave

I have heard so many things I never thought I'd feel before
And I won't be through with him until says like a raven

Δεν θα αρχίσω μαζί της. Ούτε θα τελειώσω με αυτήν. Αρκεί όμως για να μου δώσει τη "σπίθα" που χρειαζόμουν.

Μια 28χρονη Γαλλιδούλα, μια σχεδόν σαράντα χρόνια μεγαλύτερη "άτακτη" Αγγλίδα, μια ακόμα μεγαλύτερη Αμερικάνα, ναι, η γνωστή που άφησε τον κιθαρίστα για έναν άλλον, καλύτερο κιθαρίστα, αυτές και άλλες πολλές κυρίες θα έχουν την τιμητική τους την Τετάρτη, κυρίως στο πρώτο μέρος.

Ε, δεν θα τα μαρτυρήσω και όλα.....

Τουλάχιστον δεν έχω πιά άγχος!