Merry?

Νομίζω το Merry τελείωσε στα Χριστούγεννα του 2010, και μας έμεινε μόνο το Christmas.
Καλός μου φίλος μου τηλεφώνησε από την Λάρισα πως στην πολυκατοικία τους έκαναν παγωμένα Χριστούγεννα γιατί τελείωσε το πετρέλαιο και πολλοί δεν είχαν να πληρώσουν, οπότε δεν ξαναβάζουν.
Και πως είδε για πρώτη φορά κάποιον συν-άνθρωπο να ψάχνει στα σκουπίδια μιας ταβέρνας για φαγητό.
Τώρα θα μου πείς, μας μαυρίζεις την ψυχή, ή μας χαλάς τις γιορτές...
sorry guys, but....welcome to the new era..
και γιατί πρέπει να προσποιηθούμε πως τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι μια γιορτή πνιγμένη στην ευτυχία και στον καταναλωτισμό;
Αυτός που ψάχνει τα σκουπίδια μπορεί μέχρι πριν λίγο να ήταν ένας άνθρωπος σαν εμένα, εσένα, και το σήμερα δεν ήταν επιλογή του.
Ούτε δική μου.
Κι αν τα γράφω αυτά εδώ, τώρα είναι για να ξορκίσω το στράβωμα καμμιά φορά στο λεωφορείο αν έμπαινε κάποιος που μύριζε λιγότερο όμορφα από τους υπόλοιπους ή μας στρίμωχνε με τα στριμωγμένα σε δυό τεράστιες σακκούλες υπάρχοντά του...


Τέλος πάντων, θα κρατήσω τη μυρωδιά απ' τα μελομακάρονα που έφτιαξα και φέτος, τελικά θα γίνω προληπτική, μια χρονιά δεν έφτιαξα μελομακάρονα, την περσινή, κι η αυτή πέρασε χωρίς πολλά χαμόγελα, θα κρατήσω το βράδυ της Παρασκευής,  θα κρατήσω τη μυρωδιά απ' τα ξύλα στους δρόμους της περιοχής μου, μου θυμίζει εκείνους τους χειμώνες στην Ιο που άναβαν τις ξυλόσομπες, εδώ είναι λίγο πιό chic, ανάβουμε τζάκια ακόμα μέχρι να αναγκαστούμε όλοι να μεταναστεύσουμε στο Περιστέρι ή στα Πατήσια, θα κρατήσω την αίσθηση του νέου που άκουσα πριν ενάμισυ περίπου μήνα , πρέπει να ψάξω απεγνωσμένα να βρω τα Ρώσσικα λαϊκά παραμύθια και φυσικά αδελφούς Γκριμμ, μην πάει χαμένο το πέρασμα απ' την Κοπεγχάγη, α, ναι, θα κρατήσω και το βλέμμα του dr. όταν κατάλαβε πως αυτό που τόσο του άρεσε στην εκπομπή της προηγούμενης Τετάρτης ήταν η Carla Bley!!!

ελπίζω τα επόμενα Χριστούγεννα να μας βρούν πλέον ελεύθερους....

Moondances

barefoot χορεύαμε μόνο στην Ερέτρια. Εκείνο το καλοκαίρι μετά το Λύκειο.
Τα βράδυα του Σαββατοκύριακου, κάθε Σαββατοκύριακου.
Τότε στο "νησί" ήταν η μια επιλογή για disco, η άλλη ήταν λίγο μακρύτερα, θα σας πω γι αυτήν, σε λίγο... καθόλου παράξενο για ένα μέρος που ήταν (και είναι) αυτό που λέμε θέρετρο οικογενειακών διακοπών.
Την θυμήθηκα ετοιμάζοντας την εκπομπή που με αφορμή τα γενέθλιά μου σκέφτηκα ότι θα ήθελα να θυμίζει πάρτυ. Ή μήπως, με αφορμή τη θύμηση εκείνου του καλοκαιριού αποφάσισα να κάνω έτσι την εκπομπή; τέλος πάντων....
Η παρέα των καλοκαιριών ήταν εκεί, πολλά λόγια δεν χρειάζονταν, μόνο ποδήλατα για να φτάσουμε στο νησί. Ξυπόλητοι. Η Ανθή, η Ζισλέν, ο Νίκος, ο Άγγελος, η Αλίκη, ο Αριστείδης είναι όσοι μπορώ να θυμηθώ. Τη μουσική δεν την ξεχνάω. Makes me laugh, makes me cry, για να παραφράσω τους Souled American... Donna Summer απαραιτήτως. και George Benson (μη γελάσεις, μη....), οι ανεκδιήγητοι (λέω τώρα, αλλά τότε με άρεζαν πολύ) Boney M, κι επειδή το ροκ σε εμάς τους μουσικά απαίδευτους τότε γινόταν γνωστό, κάπου μπλέκονταν ανάμεσα οι Dire Straits, οι Supertramp, οι Eagles, εννοείται πως η Blondie Debbie συνυπήρχε με την Annita Ward, και κάπως έτσι χτίστηκε αυτή η εκπομπή.
Το καλοκαίρι εκείνο τα βράδυα δεν τέλειωναν στο νησί. Κάποιος, νομίζω ο Αλέκος, ήξερε αυτόν που είχε ένα καΐκι. Κι έτσι, μισοζαλισμένοι, απ' το χορό, απ' το ότι κι αν ήταν αυτό που πίναμε σ' εκείνα τα χαζά ποτήρια σωλήνες που τώρα πιά υπάρχουν μόνο σ' αυτήν την 'ανεκδιήγητη' και εντελώς παρακμιακή disco boom boom - άσχετη παράκαμψη μα εντελώς στο πνεύμα αυτής της disco-dance αναδρομής, από τα μεταξύ μας παράξενα βλέμματα, ανεβαίναμε στο καΐκι, και πηγαίναμε στη δεύτερη και πιό κοσμική disco, στο ξενοδοχείο Holidays in Evia ή απλά "Holiday". Προβλήτα δεν υπήρχε, κι έτσι μας άφηνε στα ρηχά και πηδούσαμε στο νερό, αλά who cares? ξυπόλητοι είμαστε έτσι κι αλλιώς.
Πρέπει να ήταν η χρονιά της ελαφράς ανοχής εκείνο το καλοκαίρι διότι δεν θυμάμαι να γκρίνιαζε κανείς που γυρνούσαμε αξημέρωτα, βέβαια, οι 'γόνοι γνωστών οικογενειών' άκουγαν από νωρίς το κήρυγμα περί σωστής συμπεριφοράς, είπαμε, άλλα χρόνια τότε, η μαμά και η γιαγιά (η άλλη γιαγιά, όχι η "ντίντα" που ήταν μια πολύ avant garde γιαγιά) έπρεπε να φροντίσουν για την καλή μας υπόληψη, αλλά, τώρα, γυρνώντας πίσω νομίζω πως διακρίνω τον μπαμπά μου να μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι και να μου λέει, μη νοιάζεσαι, βούτα, χόρεψε, σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί κατά βάθος ο μπαμπάς πάντα λάτρευε τη θάλασσα και τα καΐκια, και on a second thought, ίσως και να μας ζήλευε λιγάκι....

Κάπως έτσι η "Χιονάτη και οι 7 νότες" έγιναν , όπως μπορείτε να ακούσετε εντελώς discomainstream με την βοήθεια του καλού μου "Πορτοκαλή Ήλιου" και πολύ το ευχαριστηθήκαμε, τόσο, που ίσως να το ξανακάνουμε. Αλλά καλοκαίρι. Για να μπορούμε να χορέψουμε ξυπόλητοι...

It's a great fun...

...doing radio…

Εννοώ ιντερνετικό ραδιόφωνο. Όχι το άλλο, το επίσημο…

Αυτό έχουμε, αυτό κάνουμε. Και το διασκεδάζουμε όσο δεν παίρνει….

Κατ’ αρχάς έχεις μια αίσθηση κοινόβιου.

Ειδικά εγώ, και ειδικά όσο ακόμα ο επίσημος τεχνικός μου σύμβουλος είναι ακόμα στη Σουηδία, και ο αναπληρωματικός τρέχει σαν τρελλός να βγάλει στον αέρα τις κάθε λογής λίγκες και στον εναπομείναντα ελεύθερο χρόνο του είμαστε κάπως σαν το γνωστό ασμάτιο… «το Σάββατο μπορείς; Μπορώ, μπορώ…..Ναι, αλλά δεν μπορώ εγώ».

Κι έτσι καταλήγω πάντα φιλοξενούμενη, πάντα με κάποιον να με προσέχει, πάντα με αμέτρητα μπουκάλια μπύρας ή πανάκριβο χύμα κρασί εξαιρετικής παλαίωσης απ’ το μπακαλικάκι, να συνοδεύουν κάτι βρώμικο και να πλαισώνουν την προετοιμασία του να βγείς στον αέρα, διότι νηστικό και διψασμένο αρκούδι δεν κάνει εκπομπή….

Και φυσικά, πριν βγει η δική μου, έχουμε φτιάξει πάντα στα πλαίσια του κοινοβιακού πνεύματος και την μισή εκπομπή της Παρασκευής ήτοι «Πορτοκαλής Ήλιος» από το γνωστό καραβάκι που έκανε δρομολόγια στον Αργοσαρωνικό κάπου εκεί στα αγαπημένα σέβεντις και είναι μια από τις πολλές εμμονές του dr. Μπάϊρα.

Ακαταλαβίστικοι στους περισσότερους αμύητους κώδικες επικοινωνίας…

«πως σου φαίνεται αυτό γι αρχή;»

«να βάλω την εκδοχή του over and over στα Γιαπωνέζικα;» λες κι έχουν αφήσει τίποτα ήσυχο οι Γιαπωνέζοι

«…και κοίτα πως θα κλείσω» «πες μου τη γνώμη σου, αυτό ή αυτό;»

«μην με εμπιστεύεσαι πάντα» λέω σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην πάρω επάνω την ευθύνη μιας λάθος επιλογής, αλλά και πάλι δεν επιμένω ιδιαίτερα γιατί ξέρω ότι αυτό που φτιάχνουμε έτσι, τώρα, ανάμεσα σε σκορπισμένα στο πληκτρολόγια τρίμματα Old Holborn, σκόρπια cds και αυτό το εκπληκτικό box με τα βινύλια των soundtracks των ταινιών του Κουροσάβα που πολύ θα ήθελα μια μέρα να αποκτήσω κι εγώ, η εκπομπή λοιπόν αυτή που μισοφτιάχνουμε δυό ώρες πριν ξεκινήσει η δική μου, θα έχει αλλαχθεί εντελώς μέχρι να βγεί στον αέρα την Παρασκευή, κι έτσι ότι και να πω δεν έχει σημασία.

Μετά, έχεις πάντα το άγχος μην πέσει ο server…

Ο server μπορεί να πέσει είτε γιατί ο υπολογιστής σου απλά έχει πάρει ανάποδες, είτε γιατί η σύνδεσή σου δεν είναι στον σωστό πάροχο (διαφήμιση δεν κάνουμε), είτε πολύ απλά γιατί κάποιος με τον οποίο αμοιβαία δεν χωνεύεστε σου έχει κάνει βουντού!

Αλλά και πάλι, με την νέα εκδοχή της παλαιάς καλής μεθόδου «ρίχτου μια κλωτσιά και θα στρώσει», κάνεις ένα restart κι όλα έρχονται στα ίσα τους.

Καμμιά φορά έχεις και καλεσμένους…..

Κάθε ραδιοφωνική εκπομπή που σέβεται τον εαυτό της έχει και καλεσμένους. Οι οποίοι παρακολουθούν με την απαραίτητη προσήλωση. Τσακώνονται μεταξύ τους, πειράζονται, αναλύουν τον Satie και προσπαθούν να πείσουν για την μοναδικότητα του Aphex Twin τους υπόλοιπους, φωνάζουν την ώρα που εσύ έχεις το μικρόφωνο ανοιχτό, και γενικά φέρονται με τον προσήκοντα σεβασμό στην εκπομπή σου που εκείνη τη στιγμή βρίσκεται εν εξελίξει…

Αυτά, και άλλα τινά λοιπόν βρίσκονται πίσω από κάθε εκπομπή ιντερνετικού ραδιοφώνου, και , φαντάζομαι ότι είναι εξίσου συναρπαστικά με το να βρίσκεσαι σε ένα ραδιοθάλαμο με τον ηχολήπτη απέναντι να συνεννοείστε στη νοηματική, και αρκετούς άλλους για support…

Το μόνο που απομένει για την αποψινή εκπομπή είναι να έχω αποφασίσει μέχρι τις 22:00  τι θα παίζω μετά τον Pascal Comelade, γιατί, οι Sun City Girls δεν μου κάθονται καθόλου καλά….

Σίγουρα δεν θα παίξω αυτό, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ και το παραθέτω :)

Στα σκαλάκια....

....στον ευκάλυπτο.

Ένας ήταν ο "ευκάλυπτος". Και το σπίτι, τότε, χρόνια πριν, ήταν παλιό, προικώο στις Ψαριανές που δεν είχαν πιά τόπο....

Μια αυλή υπερυψωμένη μπροστά, ένα χωμάτινο δρομάκι πλάτους ούτε ενός μέτρου που το διέτρεχαν οι ρίζες του αιωνόβιου -πιά- ευκάλυπτου και η θάλασσα.

Ήταν δεν ήταν πέντε; έξι χρονών; 

Τρία πράγματα της άρεσαν εκείνα τα τεμπέλικα καλοκαίρια....

να ψαρεύει με τον μπαμπά της, απ το μώλο ή απ΄τα καΐκια και να στεγνώνει στα μαλλιά της η αρμύρα της θάλασσας, βέβαια 6 χρονών δεν ξέρει τι θα πει αρμύρα της θάλασσας αλλά τι σημασία έχει αυτό...

να παίζει Ινδιάνους και καουμπόηδες, μόνο που αυτή ήταν πάντα το Ινδιανάκι από μια έμφυτη ανάγκη να παίρνει το μέρος των αδικημένων, κακιά καλή συνήθεια που ποτέ δεν άφησε....

κι όταν δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά, απλά καθόταν στα σκαλοπάτια κι έπαιζε το αγαπημένο της παιχνίδι.... με το που έσκαγε μύτη  το φέρυ απ' τον Ωρωπό, αχνή κουκίδα ακόμη στο βάθος του ορίζοντα, ναι, τώρα που το σκέφτομαι μάλλον τότε κατάλαβε την έννοια του ορίζοντα, μάντευε:

Ο "Κωνσταντίνος"...... ο "Αργοναύτης"......ο Άγιος Νικόλαος" - ευκολάκι αυτό, ήταν πιό ψηλό από τ' άλλα - ο "Άρης", ο Άγιος Σπυρίδων".

Ποτέ δεν θυμάμαι να είχε πέσει έξω η μικρή, ποτέ. Χαζό παιχνίδι θα μου πείς τώρα, μα τίποτα δε φαντάζει χαζό στα μάτια ενός εξάχρονου κοριτσιού.

Η μια γιαγιά, η πιό "κοσμοπολίτισα" την φώναζε πειραχτικά Μάξγουελ, σίγουρα αυτή ήταν γιατί η άλλη αποκλείεται να ήξερε την -λένε οι φήμες-γνωστή κουτσομπόλα, πειραχτικά όμως γιατί το μικρό χαζό παπί δεν ασχολιόταν με τους λίγους περαστικούς, μόνο τα ΄φερυμπωτ' (έτσι μια λέξη τα έλεγε τότε) της άρεσε να μαντεύει, αν και την τρόμαζε το κύμα τους όταν χαϊδεμένη επιβάτις σε κάποιο ψαροκάϊκο περνούσε δίπλα τους.....

Τώρα το σπίτι δεν έχει αυλή πιά, ο ευκάλυπτος είναι πάντα εκεί αν κι ο Αντωνάκης πάτησε τα 85 και δεν τον κλαδεύει τόσο συχνά κι ας του κρύβει τη θέα απ τη θάλασσα, τα ξαδέλφια απόκτησαν κι αυτά τα δικά τους παιδιά, τα 'φέρυμπωτ' λιγόστεψαν για το χατήρι της καινούργιας γέφυρας, κι όσα υπάρχουν είναι νέας τεχνολογίας, σαν το μικρό λιγο Ινδιανάκι λίγο Μάξγουελ  κορίτσι της θύμησης αυτής που κι αυτή έγινε παιδί της τεχνολογίας ... η θάλασσα όμως είναι πάντα ενάμισυ μέτρο απ' το σπίτι, τα καλοκαίρια πάντα κάποιος βουτάει πίσω απ' το "Νησί" κα βγάζει τα κυδώνια της ημέρας αγνοώντας επιδεικτικά τις απαγορεύσεις των λιμενικών, και αιτία για όλο αυτό το flash back ήταν μια λέξη μόνο από το Φαούδι, και αφορμή το κλείσιμο του μετρό στο Σύνταγμα προχθές που με ώθησε να περάσω μέσα απ' τα Αναφιώτικα, εκεί που υπάρχουν ακόμα σπίτια με χρωματιστούς σοβάδες, αυλές, σκαλάκια και ο χρόνος έχει σταματήσει όπως σταματά πολλές φορές στο μυαλό μου...

Και τώρα,που υποτίθεται ότι πρέπει να βάλω μουσική τι;

Α, δεν θυμάμαι τι άκουγε το μικρό κορίτσι της ιστορίας τότε, θυμάμαι όμως πως τα βράδια το έβλεπα να πηγαίνει σινεμά, ναι, τότε ήταν must το θερινό σινεμά, και να βλέπει ταινίες με τον  Al Bano και την Romina τότε που ήταν ακόμα ένα αξιοπρεπές ζευγάρι και δεν το είχαν γυρίσει στα παπάκια και το felicita....για μισό λεπτό, θυμήθηκα, ναι, θα βάλω το Capri, c'est fini, γιατί το άκουγε με τη γιαγιά της κάθε που τελείωναν οι διακοπές κι έφευγαν από ένα τόπο, τώρα το ξέρει πως άλλο ήταν το νόημα του τραγουδιού, μα τότε ήταν απλά το τέλος των διακοπών.....