Μέχρι την Αγία Σοφία δεν έφτασε ποτέ.... ποτέ, μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Ο δικός της Πειραιάς ξεκίναγε από την οδό Περικλέους όταν ήταν βρέφος, και λίγο αργότερα την Νεοσοίκων στον Άγιο Βασίλη και τελείωνε στη γωνία Κολοκοτρώνη και Δραγάτση στο κατάστημα ηλεκτρικών ειδών της Οικογενείας Σ.
Μικρός ο Πειραιάς, το ξαναείπαμε, τόσο που χωράει σ' αυτόν τον πίνακα του Αγήνορα Αστεριάδη που στέκεται περήφανος στην Εθνική Πινακοθήκη, με τα τρία λιμάνια του σε flat lay, με τις γραμμές του τραίνου που κατέληγαν στο λιμάνι, τον Άγιο Σπυρίδωνα και τον Άη Νικόλα, το Δημοτικό Θέατρο, τόσο μικρός και τόσο δικός της, a place to call home κι ας μην έζησε ποτέ εκεί για πάνω από δυό συνεχόμενες μέρες!
Πολλά χρόνια μετά, πολλά πολλά όμως, κι αφού γνώρισε πολλές μικρές πατρίδες, βρέθηκε πάλι στο 909 - Άγιος Βασίλειος-Άγία Σοφία. Στο μνημόσυνο του Αντωνάκη, η χορωδία του Άγιου Βασίλη την έκανε να δακρύσει.
Κατέβηκε με τα πόδια στο γυρισμό, πέρασε από την Τρούμπα - ότι απέμεινε τέλος πάντων από αυτή γιατί κακά τα ψέμματα, στις μέρες μας δεν έχουν θέση οι Τρούμπες ούτε τα αλάνια α μπούμπα, και ορκίστηκε στον εαυτό της ότι θα φτάσει μέχρι την Αγία Σοφία και όχι μόνο!!
Ακόμα έχει πολύ δρόμο μπροστά της, αλλά στα πρώτα της βήματα μαγεύτηκε από τα Gargoyls και τους αναγεννησιακούς αγγέλους στην Ανάσταση
έφτασε μέχρι την Κοπή ,
που δεν ήξερε τι είναι καν η Κοπή αλλά το έμαθε, ξανακατέβηκε στο λιμάνι κι έφτιαξε με το μυαλό της ιστορίες για κάθε ερειπωμένο μαγαζί που συναντούσε
και άκουγε ψιθύρους μέσα σε κάθε ερειπωμένο κτίριο
σκέφτηκε ότι ποτέ δεν είχε δει μια ταινία στο σινέ Φαντάζιο, είχε όμως δει μια συναυλία του Κώστα Τουρνά στην Τερψιθέα, είχε φτάσει από την άλλη άκρη αυτής που σήμερα λέμε ΑθηναΙκή Ριβιέρα για χάρη του, κι αυτός φορούσε ένα γούνινο παλτό κι αυτό στα μάτια ενός εντεκάχρονου (max) κοριτσιού ήταν το απόλυτο καλτ, έκανε ένα προσκύνημα στα πέριξ του Αγίου Διονυσίου γιατί ο μπαμπάς ορκιζόταν στα σουβλάκια του Αβραάμ και δη στο σουτζούκι, ο Αβραάμ υπάρχει ακόμα, ο μπαμπάς της όχι, είπε να φτάσει μέχρι τη Δραπετσώνα με τα πόδια διότι έτσι αποφάσισε ότι μπορεί μεν να ήταν παιδί της Φρεατύδας και ο θείος ο Αντωνάκης σε ανύποπτο χρόνο να είχε πει "στο Πέραμα; πφφφ" αλλά γι' αυτήν, η μαγεία του Πειραιά βρίσκεται στη Ρετσίνα και τις ερειπωμένες αποθήκες του ΗΣΑΠ, στα Λιπάσματα, στα σκουριασμένα και μόνιμα κατεβασμένα ρολά των μηχανουργείων και τις μικρές αυλές τις γεμάτες γάτες, στις δεξαμενές στο μεγάλο λιμάνι, ακόμα και στο σταθμό του τραίνου, όπου και τελικά στάθηκε γιατί δεν τη βαστούσαν άλλο τα πόδια της.
Αλλά το μόνο βέβαιο, είναι ότι δεν τελείωσε με τον Πειραιά. Τον δικό της Πειραιά, τον Πειραιά του Καραϊσκάκη που την πήγαινε ο μπαμπάς σχεδόν από τα γενοφάσκια της, τον Πειραιά του Ολυμπιακού, τον Πειραιά που αντιστάθηκε πεισματικά στην εσωτερική μετανάστευση, αυτά σκέφτηκε και μπήκε στο τραίνο - μέχρι την επόμενη φορά....
Αγαπημένη μου φίλη, προσπαθώντας να διαχειριστώ τη συγκίνηση από την ανάρτησή σου, τώρα μπορώ να μοιραστώ μαζί σου τα εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Ο πατέρας μου, έφτασε στον Πειραιά το 1927, με την πρώτη του οικογένεια. Ιστορία τεράστια, που δεν χωράει εύκολα μήτε σε χαρτί μήτε σε καρδιές.
2) Άλλαζε σπίτια λόγω ΚΚΕ και ΕΑΜ, κυνηγημένοι γαρ. Η αδελφή μου στην ΕΠΟΝ.
3) Δούλεψε στα Λιπάσματα από το 1928 έως τα 1967. Κατοικούσε Ταμπούρια, Ευγένεια, Ανάσταση.
4) Η φυσική μου μητέρα αγκάλιασε τη σωρό της, το κοιμητήριο της Ανάστασης.
Αντιλαμβάνεσαι τι ξύπνησες μέσα μου τώρα ε; Και ναι, θέλω να μιλήσουμε για όλα αυτά. Αν δεν έχεις το mail μου, πες το μου να στο στείλω
johnpitaro@gmail.com
Πραγματικά το θέλω. Υπέροχη αυτή η διαδρομή
https://idipoton.blogspot.com/2019/09/blog-post_23.html
https://idipoton.blogspot.com/2019/09/blog-post.html
Γιάννη μου, έχουμε πράγματι πολλά να μοιραστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα επανέλθω με email (και με μεγάη περιέργεια για τα προσφυγικά και λοιπές ιστορίες που σίγουρα θα έχεις να μου πεις) πολύ σύντομα!!!
Καλή Κυριακή!!
Ειλικρινά το περιμένω, καλή μου. Ναι, έχουμε πολλά να μοιραστούμε, πολλά και μεγάλα. Την καλημέρα μου.
Διαγραφή