Η πόλη είναι σκληρή γκόμενα. Ανάλγητη.
Της δίνεις το χάδι σου και το χέρι σου καίγεται, της δίνεις το σπέρμα σου και τίποτα όμορφο δε γεννιέται απ’ αυτό, το ξερνάει, στιφό και πικρόχολο, ένα παιδί δίχως χαμόγελο, δίχως αγάπη, που μισεί ότι είναι όμορφο…
Κι έτσι, το μόνο που κάνει αυτήν την πόλη υποφερτή είναι οι Ουτοπίες μας, ο δικός μας αυθύπαρκτος κόσμος, το καταφύγιο στο οποίο προσφεύγουμε όταν η επαφή μας με την πραγματικότητα γίνεται πολύ σκληρή για να την αντιμετωπίσουμε και περίπλοκη για να τη συνεχίσουμε.
Οι Ουτοπίες του Μάμφορντ ήταν Ουτοπίες φυγής και Ουτοπίες ανασυγκρότησης, η δική μου Ουτοπία είναι απλά ανθρώπινη και ζεστή, ένα κομμάτι του κόσμου που με γέννησε, ενός κόσμου που δεν χρειάζεται να εγκαταλείψω για να την βρω, γιατί πολύ απλά ξεπηδά από μέσα του...
Κάλλη μου, καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη που δεν είδα αυτήν εδώ την ανάρτησή σου αλλά η εφαρμογή δεν μού εμφάνισε ειδοποίηση.
Η Ουτοπία, η δική μας ουτοπία, ως μηχανισμός ασφάλειας απέναντι σε μια νεκρή, εχθρική, πόλη. Που, παρά την κάψα της και τους καύσωνές της, παραμένει παντελώς παγωμένη και άδεια από συναισθήματα.
Τι μένει; Η δική μας φαντασία, η δική μας πρωτοβουλία, καλή μου φίλη, να χτίσουμε μια νησίδα όμορφη, να ακουμπήσουμε εμάς και τα όνειρά μας. Να ομορφύνουμε τις στιγμές μας.
Καλησπέρα κορίτσι μου, όμορφο καλοκαίρι να περνάς.
Καλή σου ημέρα Γιάννη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρά τους 46 υπό τον ήλιον, η φαντασία μας οδεύει αχαλίνωτη προς τις οάσεις - ενίοτε καιτις κολάσεις - της, προς τη νηδίδα ασφαλείας της όπως πολύ όμορφα το έγραψες. Και τα όνειρά μας, ένα όμορφο ποίημα, η άτσαλη ζωγραφιά ενός παιδιού ή το παιχνίδι των γατιών στο δύσμοιρο παρτέρι είναι υπερ αρκετά για να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό, στο Ουτοπικό μας Σύμπαν.
Καλή εβδομάδα, σ' ευχαριστώ που πάντα περνάς από εδώ !!:)