Απ' όσο θυμάσαι τον εαυτό σου, ποτέ δεν έπαιξες κοριτσίστικα παιχνίδια-μόνο μια κούκλα είχες, κι αυτήν επειδή σ' ένα βιβλίο διάβασες για ένα κοριτσάκι που είχε ζητήσει την πιό όμορφη κούκλα του κόσμου κι αυτή ζήτησες κι εσύ, και στην πήρε η γιαγιά από την Πανελλήνιο Αγορά και την βάφτισες Έμιλυ και μέχρι εκεί ήταν με τα κοριτσίστικα παιχνίδια, τα βιβλία δεν περιλαμβάνονται, εδώ είχες Και κοριτσίστικα, αλλά σ' αυτήν την μεγάλη παρένθεση θα θυμηθώ ότι πιό πολύ σε συνάρπαζε ο Μιχαήλ Στρογκώφ και κλείνω την παρένθεση διότι ξεστράτισα, τα παιχνίδια σου λοιπόν ήταν τόξα και βέλη, κάπου το έχω γράψει ξανά-δεν θα ήσουν ποτέ o "καμπόης", με κάποιο τρόπο καταλάβαινες τη βία των κατακτητών και σεβόσουν τις παραδόσεις και τα τελετουργικά των Ινδιάνων, ήταν και πιό αθόρυβοι, οι άλλοι σκέτη φασαρία και καφρίλα, κι έτσι ο ρόλος σου στα παιχνίδια ήταν σχεδόν πάντα του χαμένου-αν μπορεί να δεωρηθεί χαμένη κάποια που μπορεί να διαβάζει τα ίχνη στ' άχτιστα τότε χωράφια αλάνες της Γλυφάδας, που ήξερε να σημαδεύει με το τόξο και να φτιάχνει γιατροσόφια με βότανα-και να ψαρεύεις ήξερες, και στο γήπεδο πήγαινες από τα πέντε σου, σε πήγαινε ο μπαμπάς, ολυμπιακός, πειραιώτης γέννημα θρέμμα κι εσύ πριν καν μάθεις να μιλάς καθαρά έλεγες είμαι αλανιαμπούμπα, ο ευρών τι σημαίνει αμοιφθήσεται και μερικοί βρήκαν να πουν-ψυχολόγοι γουαναμπί-ότι ο μπαμπάς σου ήθελε γιο και γι αυτό σε πήγαινε στο γήπεδο και για ψάρεμα και παρακαλώ, "ειδικοί", γκιβαςεμπρέηκ γιατί αν υπήρχε ένας μπαμπάς που να ήθελε κορίτσια και μόνο κορίτσια ήταν ο δικός σου κι ο τρόπος να το δείξει αυτό ήταν να μοιράζεται τα πάντα μαζί σου, και μόνο μαζί σου, στην άλη κόρη ατύχησε, αυτή ήθελε σαλόνια κι ωραία ρούχα και τσάϊ στο καλό σερβίτσιο και πολύ καλά έκανε, γιατί σε άφηνε μόνη σου μαζί του, κι ο μπαμπάς σου χάρισε ένα πικάπ Teppaz Lyon και εσύ άκουγες δίσκους κι όταν ο ξάδελφός σου, ο μοναδικός κι ο πολυαγαπημένος ξάδελφος ήρθε από ένα ταξίδι στο Λονδίνο-πόσο μακρινό φαινόταν τότε ένα ταξίδι στο Λονδίνο- εσύ θα ήσουν στα 12, κι αυτός στα 15, υποθετικά πάντα γιατί ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1970 αλλά σίγουρα όταν τον πρωτάκουσες ήσουν ακόμη στην αρχή της εφηβείας, τόσο άχαρη, τόσο άγουρη, πήγαινες στο σπίτι λοιπόν του αγαπημένου ξάδελφου και χάζευες την συλλογή του από Matchbox αυτοκινητάκια και να που κάνει μια και βγάζει τον δίσκο, το μόνο που θυμάσαι είναι το μωβ εξώφυλλο, σου δαβάζει: jesus christ superstar τι 'ν' τούτο τώρα αναρωτιέσαι, τον βάζει στο πικάπ και σου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι, ο μπαμπάς άκουγε κυρίως μαύρη μουσική, και κάτι ρόκια που μετά τα αποδόμησες, σα να λέμε ντιπ περπλ, αλλά ροκ όπερα; πρέπει να ακούσατε τον δίσκο εκείνη την μέρα τρεις τουλάχιστον φορές και μετά, δεν έχει σημασία πότε ήταν το μετά, είδες την ταινία τουλάχιστον επτάκις, το είδες και σε ελληνικό μιούζικαλ, θυμάσαι ακόμη τα ονόματα, Μάϊκ Ροζάκης, Τάκης Μπινιάρης, Κρίστι Στασινοπούλου, Υβόνε Έλιμαν, Ιαν Γκίλαν-τώρα πιά ξεχνάς τι φαγητό έφαγες χθες αλλά τους στίχους τους θυμάσαι ακόμα και, όπως με όλα τα τοτέμ, Αυτόν τον δίσκο δεν τον αγόρασες ποτέ....
Δε θα σχολιάσω το περιεχόμενο, το οποίο είναι ούτως ή άλλως προσωπικό, αλλά πόσο μου αρέσει αυτή η "με μια ανάσα γραφή", η χωρίς τελείες, που όλα τα συμπυκνώνει σε μια μεγάλη πρόταση, όπως είναι τελικά η ίδια μας η ζωή, η προσωπικότητά μας, ό,τι μας αφορά... μια μεγάλη πρόταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι Scarlett dear! Χαοτιή πρόταση ενός χαοτικού μυαλού και μιας χαοτικής ζωής! Αλλά ήρθε συνειρμικά, ακούγοντας μια πολύ ωραία μεταγραφή του δίσκου από τον Stefano Bollani, την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα. Να έχεις ένα όμορφο Πάσχα, Ανάσταση να έχουμε όλοι μας!
ΔιαγραφήΑφενός με εντυπωσίασε αυτή η γραφή. Πυκνή, μαζεμένη, σφιχτή. Λες και κάτι ήθελε να βγει γρήγορα κάτω απ την πίεση κάποιου χρόνου ή κάποιων αναμνήσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναμνήσεων που ξεχειλίζουν σε κάθε λέξη, σε κάθε σειρά και πρόταση.
Στέκομαι με σεβασμό απέναντι σε αυτή σου την εξομολόγηση. Καλησπέρα.
Καλησπέρα Γιάννη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεχειλίζουν, πράγματι. Όμως τούτο εδώ, στο σύνολό του, δεν είναι παρά κάτι σαν χρονολόγιο, ένα περίπου αρχείο στιγμών, που ευελπιστώ ότι θα διαβαστεί κάποια στιγμή από ένα ανθρωπάκι που τώρα είναι ακόμη μικρό και ανυπόμονο, αδιάφορο μεσ' την ορμή του για τις μικρές οικογενειακές ιστορίες....
Ωραία ζωή, όμορφες μνήμες Κάλλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να ήταν σούπερ ο μπαμπάς, για να σου χαρίσει ένα πικάπ. Και που σε πήγαινε στα γήπεδα, όμως ήσουν κι εσύ αγοροκόριτσο πως να το κάνουμε! Δεν ταιριάζουν όλα τα κορίτσια με τους μπαμπάδες τους.
Κι ακόμη πιο ωραίος ο ξάδελφος με τους δίσκους ;)
Κι αυτά τα αδέλφια μας πώς τυχαίνει να βγαίνουν με τόση διαφορά χαρακτήρα μου λες;
καλή ανάσταση κι από εδώ
με υγεία
η ερώτηση των χιλίων δολλαρίων καλή μου Στέλλα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι τόσο διαφορετική από τα δύο αδέλφια μου, τα παιδιά μας τόσο διαφορετικά μεταξύ τους-το βρίσκω συναρπαστικά όμορφο αυτό, να μην μοιάζουμε όπως δεν μοιάζουν μεταξύ τους δυό νιφάδες χιονιού!!
Καλή Ανάσταση, Υγεία, Δύναμη!