Προδότης;

Σπάνια επισκέπτομαι τόπους λατρείας, λατρεύω το Θεό μου μέσα μου και στους δικούς μου βωμούς, πάντα όμως έριχνα ματιές θαυμασμού στους επιτάφιους, τους τόσο όμορφα στολισμένους, τους με τόση αγάπη και προσοχή φτιαγμένους, λες και το κάθε πέταλο ήταν ένα δάκρυ. η κάθε σταγόνα μύρου ήταν ένα αποχαιρετιστήριο χάδι, ποτέ τόση ομορφιά δεν πήγαινε χέρι χέρι με τόση θλίψη και φέτος, φέτος δεν ξέρω αν είναι στα επιτρεπόμενα ή στα απαγορευμένα και δεν σκοπεύω να βγώ για να επιβεβαιωθώ ή να διαψευσθώ, είπα απλά να φτιάξω τον δικό μου επιτάφιο, απλά, με λίγο πηλό που ξέμεινε από τα παιχνίδια του χαμπίμπη μου, και τα "αγοραστά" λουλούδια μου.... δοκίμασα διάφορες μουσικές για παρέα και κατέληξα πως η πιό ταιριαστή ήταν ο Αμλέτος του Faccio, όπως τον άκουγε η μάννα μου από την Φιλαρμονική-το πατρικό της ήταν ακριβώς απέναντι απ' το λιστόν μα εγώ Πάσχα στην Κέρκυρα δεν έχω κάνει ποτέ....
Ποιός είναι άραγε ο προδότης σ' αυτήν την ιστορία; αναρωτήθηκα, σ' αυτήν και σε όλες τις ιστορίες του κόσμου;

*

Εβαρυγκόμησα να κρίνομαι από τους άλλους

Σα νυχτερίδα από τις άλλες νυχτερίδες

Στη μούχλα μέσα, και μονάχα σα βραδιάζει

Σκιάχτρο κι εγώ, με τα’ άλλα σκιάχτρα να σαλεύω

Μες τα σκοτάδια κυνηγώντας την ψυχή μου

*

Ο Ιούδας είναι ο εκφραστής και ο απολογητής της σάρκας , ο «εξτρεμιστής» και ο «προβοκάτορας» που θα πάρει επάνω του την αμαρτία του φόνου και θα διεκδικήσει την επίγεια σωτηρία.

Ο Ιούδας δεν είναι ο προδότης. Είναι αυτός που πίστεψε περισσότερο από εκείνους που τον έκαναν προδότη. Προδότης μαζί και προδομένος, πρέπει πάντα να πεθαίνει μόνος, μακριά και από τους χριστούς και τους προμηθείς, χωρίς το πένθος των Ωκεανίδων και των μυροφόρων, χωρίς ανάσταση και χωρίς δόξα.

Ο Ιούδας είναι ο ανθρώπινος πυρήνας του θείου πάθους, η διασταύρωση του μεταφυσικού με το πολιτικό, η ανεκπλήρωτη ενότητα του εγώ και της ομάδας, το αιώνιο  άστεγο αίτημα, η αιώνια καταδικασμένη φωνή!

Ο Ιούδας είναι η διαμαρτυρία εναντίον του σχίσματος που χωρίζει την ανθρώπινη ουσία σε ψυχή και σε κορμί. Ο Ιούδας, η σάρκα και το πνεύμα ταυτόχρονα, είναι καταδικασμένος να μένει πάντα ξένος και απόβλητος από τις χωριστές γιορτές της σάρκας και του πνεύματος, αιώνια περιπλανώμενος, μετέωρος ανάμεσα στο εσταυρωμένο ιδανικό και το σκυλολόϊ που χλευάζει αυτό το ιδανικό.

Ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν κι ολοένα οι άνθρωποι ονειρεύονται σα να ’ταν αιώνιοι. Όμως το μέσα μέρος του Ύπνου έχει όλο φαγωθεί και μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις καθαρά τι σημαίνει κείνος ο μαύρος όγκος που σαλεύει

Ο λίγες μέρες πριν ακόμη μόλις αναστεναγμός

Και τώρα μαύρος αιώνας.

Ξεκρέμαστος στο χρόνο, αιώνιο κουφάρι της ξερής συκιάς τραγουδάει γύρω από το σταυρό τον δικό του χλευασμό. Όμως ο χλευασμός του Ιούδα δεν είναι παρά η αδυναμία που εκδικείται τον εαυτό της στο πρόσωπο του κουρελή βασιλιά των Ιουδαίων.

Ο καταπιεσμένος μπήγει το κεντρί του εκεί που του επιτρέπει η εξουσία, δηλαδή στο ίδιο του το σώμα, ποτίζεται με όξος και χολή και τα καταφέρνει να μεθάει όπως θα μέθαγε με νέκταρ, η ερωτική εκδίκηση του προδομένου σώματος προς το πάντοτε αποδημούν πνεύμα.

*

Σωστός Θεός!  Όμως κι αυτός έπινε το φαρμάκι του

γουλιά γουλιά καθώς του είχε ταχθεί

έως ότου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη.

Χάθηκαν τα βουνά. Και τότε αλήθεια φάνηκε

πίσω από το πελώριο πηγούνι ο κύλικας

Κι αργότερα οι νεκροί μες στους ατμούς, εκτάδην.

Ο αιώνιος φασισμός, αυτός που σφαγιάζει τη Λούξεμπουργκ και παίζει ποδόσφαιρό με το κομμένο κεφάλι του Άρη, είναι αυτός ο ματωμένος έρωτας του ταπεινού προς το υψηλό. Γιατί το υψηλό δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτόν τον έρωτα, ούτε το ταπεινό να λυτρωθεί από αυτό, μπορεί μόνο να τον μασκαρέψει, να τον παραμορφώσει, να τον φτύσει, να τον χλευάσει.

Με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς εφέτος

προς την Ανάσταση…

παραμερίζει πανέρια τεράστια

γιομάτα βιολέτες

 σπρώχνει τους αέναους παπάδες

τινάζει νευρικά προς τα πίσω τη μαλλούρα του

το γεγονός είναι ολοφάνερο: βαρέθηκε!

Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε πει πως τα Χριστούγεννα είναι γιορτή για τα παιδιά και το Πάσχα είναι γιορτή για τους απελπισμένους. Για μένα, σκέφτομαι πως δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο

**Πολύτιμες πηγές και συνοδοιπόροι στο προσκύνημα ο Νίκος Καρούζος, ο Οδυσσέας Ελύτης και βέβαια ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος με τις αναφορές του στην ποίηση του Σικελιανού και του Βάρναλη**

Καλή Ανάσταση να έχουμε με Υγεία και Δύναμη!!

Tell the rabble to be quiet-we anticipate a riot

Απ' όσο θυμάσαι τον εαυτό σου, ποτέ δεν έπαιξες κοριτσίστικα παιχνίδια-μόνο μια κούκλα είχες, κι αυτήν επειδή σ' ένα βιβλίο διάβασες για ένα κοριτσάκι που είχε ζητήσει την πιό όμορφη κούκλα του κόσμου κι αυτή ζήτησες κι εσύ, και στην πήρε η γιαγιά από την Πανελλήνιο Αγορά και την βάφτισες Έμιλυ και μέχρι εκεί ήταν με τα κοριτσίστικα παιχνίδια, τα βιβλία δεν περιλαμβάνονται, εδώ είχες Και κοριτσίστικα, αλλά σ' αυτήν την μεγάλη παρένθεση θα θυμηθώ ότι πιό πολύ σε συνάρπαζε ο Μιχαήλ Στρογκώφ και κλείνω την παρένθεση διότι ξεστράτισα, τα παιχνίδια σου λοιπόν ήταν τόξα και βέλη, κάπου το έχω γράψει ξανά-δεν θα ήσουν ποτέ o "καμπόης", με κάποιο τρόπο καταλάβαινες τη βία των κατακτητών και σεβόσουν τις παραδόσεις και τα τελετουργικά των Ινδιάνων, ήταν και πιό αθόρυβοι, οι άλλοι σκέτη φασαρία και καφρίλα, κι έτσι ο ρόλος σου στα παιχνίδια ήταν σχεδόν πάντα του χαμένου-αν μπορεί να δεωρηθεί χαμένη κάποια που μπορεί να διαβάζει τα ίχνη στ' άχτιστα τότε χωράφια αλάνες της Γλυφάδας, που ήξερε να σημαδεύει με το τόξο και να φτιάχνει γιατροσόφια με βότανα-και να ψαρεύεις ήξερες, και στο γήπεδο πήγαινες από τα πέντε σου, σε πήγαινε ο μπαμπάς, ολυμπιακός, πειραιώτης γέννημα θρέμμα κι εσύ πριν καν μάθεις να μιλάς καθαρά έλεγες είμαι αλανιαμπούμπα, ο ευρών τι σημαίνει αμοιφθήσεται και μερικοί βρήκαν να πουν-ψυχολόγοι γουαναμπί-ότι ο μπαμπάς σου ήθελε γιο και γι αυτό σε πήγαινε στο γήπεδο και για ψάρεμα και παρακαλώ, "ειδικοί", γκιβαςεμπρέηκ γιατί αν υπήρχε ένας μπαμπάς που να ήθελε κορίτσια και μόνο κορίτσια ήταν ο δικός σου κι ο τρόπος να το δείξει αυτό ήταν να μοιράζεται τα πάντα μαζί σου, και μόνο μαζί σου, στην άλη κόρη ατύχησε, αυτή ήθελε σαλόνια κι ωραία ρούχα και τσάϊ στο καλό σερβίτσιο και πολύ καλά έκανε, γιατί σε άφηνε μόνη σου μαζί του, κι ο μπαμπάς σου χάρισε ένα πικάπ Teppaz Lyon και εσύ άκουγες δίσκους κι όταν ο ξάδελφός σου, ο μοναδικός κι ο πολυαγαπημένος ξάδελφος ήρθε από ένα ταξίδι στο Λονδίνο-πόσο μακρινό φαινόταν τότε ένα ταξίδι στο Λονδίνο- εσύ θα ήσουν στα 12, κι αυτός στα 15, υποθετικά πάντα γιατί ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1970 αλλά σίγουρα όταν τον πρωτάκουσες ήσουν ακόμη στην αρχή της εφηβείας, τόσο άχαρη, τόσο άγουρη, πήγαινες στο σπίτι λοιπόν του αγαπημένου ξάδελφου και χάζευες την συλλογή του από Matchbox αυτοκινητάκια και να που κάνει μια και βγάζει τον δίσκο, το μόνο που θυμάσαι είναι το μωβ εξώφυλλο, σου δαβάζει: jesus christ superstar τι 'ν' τούτο τώρα αναρωτιέσαι, τον βάζει στο πικάπ και σου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι, ο μπαμπάς άκουγε κυρίως μαύρη μουσική, και κάτι ρόκια που μετά τα αποδόμησες, σα να λέμε ντιπ περπλ, αλλά ροκ όπερα; πρέπει να ακούσατε τον δίσκο εκείνη την μέρα τρεις τουλάχιστον φορές και μετά, δεν έχει σημασία πότε ήταν το μετά, είδες την ταινία τουλάχιστον επτάκις, το είδες και σε ελληνικό μιούζικαλ, θυμάσαι ακόμη τα ονόματα, Μάϊκ Ροζάκης, Τάκης Μπινιάρης,  Κρίστι Στασινοπούλου, Υβόνε Έλιμαν, Ιαν Γκίλαν-τώρα πιά ξεχνάς τι φαγητό έφαγες χθες αλλά τους στίχους τους θυμάσαι ακόμα και, όπως με όλα τα τοτέμ, Αυτόν τον δίσκο δεν τον αγόρασες ποτέ....

Magick

Υπάρχει κάτι μαγικό μέσα σ' όλην αυτή τη θλίψη, την καταστροφή, την απώλεια, αν το καλοσκεφτείς.

Σκέψου λίγο την καθημερινότητά σου τώρα. Έχεις κάτι που δεν το είχες πριν. Στάσου λίγο, κοίτα, κοίτα τι κάνεις κάθε μέρα, ξέρω, το κάνεις μηχανικά, πρόσεξε όμως:
Καταπιάνεσαι μ' ένα φαγάκι - έτσι το' λεγε η Εύη Βουτσινά και το κρατώ γιατί κρύβει τόση αγάπη μια τόση δα λεξούλα - ένα απλό φαγάκι, φτωχικό ίσως γιατις μέρες μας, καλομάθαμε βλέμεις με το σούσι και τις ταλιάτες, ας πούμε μελιτζάνες ιμάμ.
Τις κόβεις, τις αλατίζεις, τις στραγγίζεις, έτσι έκανες πάντα Ψιλοκόβεις τα κρεμμύδια και τα σκόρδα, έτσι έκανες πάντα. Μόνο που τώρα δεν βιάζεσαι, κι έτσι, όπως τα βάζεις απ' τη σανίδα στο μπωλάκι, τους δίνεις με το χέρι μια ανακατεψιά, έτσι, ανάλαφρα, σκέφτεσαι, όπως άφθονα και κατάλευκα στριφιγυρνάνε στο χέρι μου, έτσι άφθονα να 'ναι και τα καλά στη ζωή μου, φευγαλέα σκέψη, χαμογελάς - πως μου ήρθε τώρα αυτό - και συνεχίζεις...
Τηγανίζεις τις μελιτζάνες, σε μπόλικο λάδι, ή το κάνεις το φαγάκι σωστά ή το κάνεις υγιεινά, επιλέγεις το πρώτο, έτσι έκανες πάντα. Μόνο που τώρα δεν σε νοιάζει αν θα πιτσιλίσει το λάδι και θα σου κάνει τα πλακάκια χάλια, τώρα χαμογελάς που τις βλέπεις να χρυσίζουν κι αυτές, μ' ένα παράξενο τρόπο δεν πιτσιλάνε, δια δες!
Ανοίγεις το βάζο με την φρέσκια σάλτσα ντομάτας που είχες φτιάξει το φθινόπωρο-με το που ανοίγεις το καπάκι νιώθεις το άγχος που είχες τότε, πέρσι τον Σεπτέμβρη που την έφτιαχνες - πόσες ντομάτες να τρίψεις, πόσα βάζα ν' αποστειρώσεις, μισή μέρα είχες ελεύθερη - τώρα όμως μικρή μου, άδειασε το βάζο μέσα στο τηγάνι με τα κρεμμύδια, δεν έχεις άγχος, δεν έχεις ένοια, κοιτάζεις μόνο το κόκκινο να μπλέκεται με το άσπρο, τ' αρώματα να ξεχείνονται, τ' αρώματα να γεμίζουν το δωμάτιο, πασπαλίζεις αλάτι απ' τη θάλασσα της Κρήτης που σου έφερε ο γιός σου, απ΄τον δικό του τώρα πιά τόπο, και πιπέρι, ζάχαρη δεν χρειάζεται, η δικιά σου γλύκα περισσεύει, αλάτι να ξορκίσει το κακό που βρήκε τον κόσμο μας, πιπέρι για να είναι η ζωή πιό πικάντικη - ναικαλά, πες μου πως η ζωή σου δεν είναι αρκετά πικάντικη, θα μας τρελλάνεις τώρα - αυτά σκέφτεσαι και χαμογελάς, γυρίζεις την κουτάλα με μια ηρεμία που ποτέ δεν είχες, γυρίζεις με τη φορά του ρολογιού για να έρθουν καλά, μην ξεχνιόμαστε, είναι μαγική πράξη το μαγείρεμα σε κάθε μικρή του λεπτομέρεια, πες μου τώρα, τώρα που τέλειωσες με την προετοιμασία και παίρνεις το ψωμί που ζύμωσες κι έψησες νωρίτερα, τώρα που το κρατάς στα χέρια σου και το χαϊδεύεις πριν το κόψεις σε φέτες, πότε ήταν η τελευταία φορά που τα έκανες όλα αυτά και κρυφογελούσες, ή χαζογελούσες, πότε ήταν η τελευταία φορά που χάϊδεψες και μίλησες στο φαγάκι σου;

Οι καιροί δεν είναι απλώς δύσκολοι, έχεις πλήρη επίγνωση του ότι είναι καταστροφικοί, αλλά αυτή η υπέροχη αίσθηση του slow living, αυτή η ηρεμία που σου δίνει ο χρόνος που δεν είχες ποτέ μετά τα δεκαεφτά σου χρόνια, είναι η σανίδα σωτηρίας σου και ξέρω, γιατί σε ξέρω καλά, πως ποτέ δεν θα έχανες την ευκαιρία να πιαστείς απ' αυτήν...

Ημερολόγια Καταστρώματος: Didone Abbandonata (Day lost in counting...)

Να σου πω την αλήθεια;

Πολύ φοβάμαι, πως όλο αυτό, όταν περάσει δεν θα μας αφήσει καθόλου σοφότερους.

Ο κόσμος, εδώ και πολλές δεκαετίες βαδίζει ακολουθώντας το ρεύμα και μια πανδημία δεν θα τον κάνει να αλλάξει πορεία, έστω κι αν, βαδίζοντας αντίθετα με το ρεύμα δεν σημαίνει καθόλου ότι οπισθοδρομείς...

Σκέψου, όλα αυτά που μας φαίνονταν πιά οικεία (σε καιρούς προ πανδημίας), τα είχε γράψει ο Philip K. Dick από την δεκαετία του 60 ακόμη, κι όχι μόνο στο Ubik.

Όλα αυτά που μας φαίνονταν άγρια  (σε καιρούς προ πανδημίας) τα είχε γράψει ο Ballard και καιρός είναι να αρχίσουν να μοιράζουν το Running Wild στους γονείς ως βοήθημα διαπαιδαγώγησης.

Όλα αυτά που μας φαίνονταν (σε καιρούς προ πανδημίας) στέρηση προσωπικής ελευθερίας, τα έχει γράψει ο Spinrad, επίσης από τα τιμημένα 60ς.

Και για όλα αυτά που μας ταΐζουν  (σε καιρούς προ πανδημίας) μας είχε προειδοποιήσει στο "Τι ωραίο πλιάτσικο" ο Κόου, απ' την εποχή της αξιότιμης κυρίας Μαργαρίτας Θάτσερ.

Τότε ήταν ακόμη fiction, τώρα είναι reality, μια reality που τίποτα αισιόδοξο δεν προμηνύει.

Φοβάμαι, πως άν όχι με τον συγκεκριμένο ιό, με τον αμέσως επόμενο και πάλι πανίσχυρο απέναντι στον δήθεν πανίσχυρο άνθρωπο, το ήδη τρεμάμενο οικοδόμημα ευημερίας και προόδου θα καταρρεύσει εντελώς και θα καταλήξουμε σαν τους επιζώντες μιας παγκόσμιας καταστροφής στο Mad Max, στο Escape from New York, στο 28 Days Later κι άλλα νεότερα των οποίων οι τίτλοι μου διαφεύγουν, δεν μου διαφεύγει όμως η ουσία! Θα κρυβόμαστε, θα σκοτωνόμαστε για λίγες σταγόνες νερό ή ακόμα χειρότερα για μια χούφτα πετρέλαιο κι όχι δολλάρια - αυτός είναι ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος, όχι του Άλντους Χάξλευ αλλά ο καταδικός μας.

Στο πικάπ παίζει ένας δίσκος του Tartini με τον David Oistrakh, δώρο ενός καλού φίλου, τα λόγια του οποίου με ώθησαν να τον επιλέξω την συγκεκριμένη στιγμή:

"Η εγκαταλελειμένη Διδώ, σ' αυτήν την συγκεκριμένη εκτέλεση, δεν μοιάζει να υποφέρει από θλίψη μετά την εγκατάλειψή της από τον Αινεία, αλλά από μια ανείπωτη οργή!"

Δεν φοβάμαι λοιπόν, ούτε εγώ για το αύριο. Αλλά οργίζομαι!

Experts' opinion (Day 22)...

.... λένε λοιπόν οι ειδικοί ότι είναι σημαντικό τις μέρες αυτές για να μην πέσει η "ψυχολογία" μας - προφανώς η ψυχολογική μας κατάσταση είναι κάτι σαν τον δείκτη ντάου τζόουνς - θα πρέπει ν' ακολουθούμε την ρουτίνα που ακολουθούσαμε προ κορωνοϊού.
Λοιπόν, αγαπητοί ειδικοί, σχωρνάτε με, αλλά εγώ ως γνήσιος τοξότης και μάλιστα με ωροσκόπο υδροχόο, προτιμώ να σας αγνοήσω και να κάνω του κεφαλιού μου, πράγμα που όπως διαπίστωσα κρατά την "ψυχολογία" μου πολύ ανεβασμένη!

Κατ' αρχήν το βιολογικό μου ρολόϊ ρυθμίστηκε αυτομάτως να ξυπνά αργότερα. Κι αν υπάρχει κάτι που σέβομαι απεριόριστα είναι το βιολογικό μου ρολόϊ.  Κρατώ ακόμη το τελετουργικό 45άλεπτο προετοιμασίας πλήρους πρωινού - ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι περιμένουν να πάνε διακοπές για να φάνε μια ομελέτα - και κουβέντας με το αγόρι μου. Κατά τα λοιπά, θ' αφήσω το μαλλί μου να γνωρίσει την αίσθηση της απελευθέρωσης από τα κάθε λογής χημικά, και θα τριγυρνάω άβαφη και με τις φόρμες μου, απολαμβάνοντας αυτόν τον απροσδόκητα κερδισμένο ελεύθερο χρόνο. Και ναι, η αυτοπεποίθησή μου είναι πολύ καλά αγαπητοί μου ειδικοί, σας ευχαριστώ τα μάλα για το ενδιαφέρον, καθώς δεν εξαρτάται (η αυτοποποίθησή μου) ούτε από την  Estee ούτε από την κομμώτριά μου

Στα πλαίσια λοιπόν της μη ρουτίνας είδα την Ευτυχία, πολύ καλή ταινία θα έλεγα, αν, στη σκηνή με τον Τσιτσάνη ο δημιουργός δεν έκανε κάτι σαν την "Ωδή στην Δήμητρα Παπαδοπούλου" η μόνη ατυχής και εκτός τόπου και χρόνου σκηνή της ταινίας, μιας ταινίας που το μόνο που θα μπορούσα να της προσάψω είναι ότι ενώ διαδραματίζεται σε πολύ σημαντικές περιόδους της χώρας μας και όχι μόνο - καταστροφή της Σμύρνης, ΒΠΠ, εμφύλιος, χούντα - μέσα απ' την ζωή της Ευτυχίας δεν φαίνεται να περνάει τίποτα απ' όλα αυτά. Είμαι σίγουρη ότι μπορούσε να τα κάνει και τα δύο παράλληλα, αλλά πάλι, ξέρω εκ των έσω ότι ήταν επιλογή του να σταθεί καθαρά στην βιογραφία κι έτσι κακία δεν του κρατώ.
Είδα και μια σειρά που την παρουσίασαν σαν την καλύτερη έβερ του νετφλικσ και που φυσικά δεν ήατν η καλύτερη εβερ, ήταν όμως πολύ καλή και διδακτική καθώς δείχνει πως μια γυναίκα ασφυκτιά μέσα σ' ένα αυστηρά θρησκευτικό περιβάλλον και δεν ισχύει αυτό μόνο για το ιουδαϊκό περιβάλλον της Έστι, αλλά και για το ισλαμικό περιβάλλον της Γκάλι και της Σιρίν, μιας και πριν από το Unorthodox είχα δει το Fauda, και κάπως έτσι, με πολλές ταινίες, διαβάζοντας αποσπάσματα από τον Ερωτόκριτο, ζωγραφίζοντας, φτιάχνοντας λεμονάδα με τα υπέροχα λεμόνια του φίλου μας του Ντέμιαν κι ακούγοντας μουσικές, πέρασαν χωρίς να το καταλάβω 22 μέρες κι όλας, αν και θα πάψω να τις μετράω γιατί καμμιά σημασία δεν έχει.... το μόνο που με θλίβει είναι ότι όταν επανέλθουμε στην κανονικότητα, τα χάδια κι οι αγκαλιές θα ειναι πιά μετρημένα, κι εγώ είμαι χαδού, όσο δεν παίρνει χαδού...