Dans sa Hotte

1967. Αυτός, ήταν στα 13. Ένα αγόρι που μεγάλωνε στον Κόκκινο Μύλο. Λούμπεν προλεταριάτο και φτώχια καταραμένη.

1967. Αυτή, ήταν στα 6. Ένα κορίτσι που μεγάλωνε στο Παλαιό Φάληρο, στην οδό Παρθενώνος και το μπαλκόνι της έβλεπε τη θάλασσα. Όχι, δεν ήξερε τι θα πει λούμπεν προλεταριάτο και θα πέρναγαν πολλά χρόνια πριν να μάθει και τι σημαίνει φτώχια καταραμένη.

Donne-moi ta menotte
Viens tout contre moi
J'ai au fond de ma hotte
Un grand amour pour toi
J'ai dansé la gavotte
Par monts et par bois
Mais je vendrais mes bottes
Pour rester près de toi

Την ίδια χρονιά το άκουσαν κι οι δύο. Μόνο που αυτός, το άκουγε στο τρανζιστοράκι του κι ένιωθε τα πρώτα σκιρτήματα για την Ευτυχία ή Ευγενία και στενοχωριέμαι που δεν θυμάμαι πως ακριβώς έλεγαν τον πρώτο σου έρωτα – αυτή το άκουγε στο πικάπ της γιαγιάς και του παππού, γαλλοτραφείς γαρ και οι δίσκοι του Adamo δεν έλειπαν από τη δισκοθήκη τους. Φυσικά αυτή δεν του έδωσε και τόση σημασία τότε, φαντάζομαι η θεία Λένα θα ήταν πιο αγαπημένη. Α, ναι, και δεν ένιωθε ακόμη σκιρτήματα.

1974. Οι Residents έβγαλαν το πρώτο τους album, ο J J Cale είχε τα same old blues, οι Blue Oyster Cult κυκλοφόρησαν το Secret Treaties, o Dylan και οι Band κάνουν το Before The Flood και ο Greil Marcus γράφει «…the music touched rock and roll at its limits»

Περπατούσαν πιά  κάποιες φορές, στους ίδιους δρόμους.

Αυτός ήταν πάντα το αγόρι απ’ τον Κόκκινο Μύλο, διωγμένο απ’ το παλιό του γυμνάσιο για κάποια ηλίθια απείθεια προς τις «αρχές»

Αυτή, θα τη λέμε πιά το κορίτσι απ’ τη Γλυφάδα, η βεράντα της δεν έβλεπε τη  θάλασσα αλλά ένα κήπο γεμάτο τριανταφυλλιές.

Στο κέντρο, που ήταν σχεδόν το δεύτερο σπίτι της, αυτός κατέβαινε κι έψαχνε δίσκους. Pop eleven, Κύκλος, ήταν μια ανάσα απ’ αυτήν.

Αυτή, τότε ήξερε λιγότερα και πήγαινε στο Music Box. 

Πολλά χρόνια αργότερα θα άκουγε πως οι κόπιες του είχαν τον χειρότερο ήχο, αλλά της άρεσε που μπορούσε να βάζει τα ακουστικά και να ακούει τα δείγματα. 

Τώρα, στον αιώνα των gadgets φαντάζομαι πως αυτό δεν εντυπωσιάζει κανένα, αλλά τότε, στα 13 της, της φαινόταν τόσο παράξενο…

Και όχι, δεν άκουγε BOC, ούτε Dylan, χάζευε τα εξώφυλλα της Deutsche Grammophon και πρωτογνώριζε τον Jacques Brel. Μέχρι εκεί, και μη ζητάτε πολλά από ένα κορίτσι, έστω αγοροκόριτσο, έφηβη στη δεκαετία του 70.

Άραγε συναντήθηκαν ποτέ; Βρέθηκαν δίπλα δίπλα να προσπερνάνε εξώφυλλα. Δύσκολο. Ακόμη και στον Πάλλη πήγαιναν σε διαφορετικά sections, τυρόπιτες ψώνιζαν από διαφορετικά μέρη, εξάλλου αυτός ήταν ένας όμορφος εικοσάχρονος και βάλε, αυτή ήταν ένα ασχημόπαπο που ακόμη δεν είχε ανοίξει τα φτερά του, όμως, θυμάται, που το αγόρι που ονειρευόταν ήταν κάπως έτσι. Με μακριές, αναρχικές μπούκλες και όμορφα χείλη.

Κοινότυπα όσο ποτέ, ο χρόνος έσβησε απ’ το μυαλό της το αγόρι των ονείρων της. Τις μπούκλες, το χαμόγελο, το νωχελικά γερμένο σώμα, τα μακριά λεπτά δάκτυλα που έπαιζαν στο ρυθμό της passacaglia….

‘Ανω τελεία.

Viens que je te dorlote

Suis-moi ma mignonne

Laisse que les bigotes

D'horreur carillonnent

Je serais Don Quichotte

Je ne craindrais personne

Je te mets dans ma hotte

Et que Dieu me pardonne

Je te mets dans ma hotte

Et que Dieu me pardonne