Η μέρα που στη Γη πατήσαμε το Pause

 

425 μέρες περίπου πέρασαν από τότε που στον πλανήτη πατήσαμε το pause.

Τώρα – σχεδόν 425 μέρες μετά – που ο πλανήτης ετοιμάζεται να πατήσει το restart, αντί να γκρινιάζουμε για τα Χριστούγεννα που δεν πήγαμε στα μπουζούκια, για το Πάσχα που δεν πήγαμε στο χωριό (αυτό το ίδιο χωριό στο οποίο δεν καταδεχτήκαμε να ζήσουμε αλλά προτιμήσαμε τους τέσσερις τοίχους ενός «διαμπερούς») να σφάξουμε τους αμνούς και να ξεφαντώσουμε με κλαρίνα, για τον καφέ που δεν μπορούσαμε να πιούμε με τις κολλητές μας και την άβαφτη ρίζα, μήπως, λέω μήπως είναι ευκαιρία να κοιτάξουμε για τελευταία ίσως φορά έξω απ’ το παράθυρο του διαμπερούς την Πάρνηθα ή τον Όλυμπο;

Μην πάει ο νους σου στο κακό, εμείς καλά θα είμαστε, αλλά μόλις τα δισεκατομμύρια ξαμοληθούν πάλι ελεύθερα ούτε η Πάρνηθα θα φαίνεται, ούτε ο Όλυμπος αλλά πιθανότατα ούτε η θάλασσα από μπαλκόνι στην Πειραϊκή. Το νέφος θα ξαναπάρει την θέση που τόσο άδικα του στέρησε το λοκντάουν, κι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν.

Κανένας κοκκινολαίμης δεν θα πλησιάσει τόσο τολμηρά την αυλή σου, ούτε κιρκινέζες θα πετάξουν πάνω απ’ το όμορφο κεφαλάκι σου.

Οι χελώνες μάταια θα προσπαθούν να προστατέψουν τα’ αυγά τους από τις αδυσώπητες τουριστικές πατούσες στο Λαγανά κι όπου αλλού παρεπιδημούν οι καρέτα καρέτα, τα δελφίνια κι οι φάλαινες που για ένα χρόνο και κάτι ένιωσαν-πως τόλμησαν!!- ότι οι θάλασσες ήταν και πάλι δικές τους κι έπαιζαν και τραγουδούσαν αμέριμνα, τώρα να δεις που θα ξαμοληθούν τα τζετσκι και τα τζετσετ τι έχει να γίνει, να μην πω για τα μικρά πιγκουινάκια που νόμισαν ότι είχαν όλα τα βράχια δικά τους-θράσος που το είχαν κι αυτά!

Ναι, θα μου πεις είναι πράγματ’ αυτά, να περπατάνε ελάφια στη μέση των δρόμων και αλεπούδες να βολτάρουν αμέριμνες στα πάρκα; Στα πάρκα που φτιάχτηκαν [εκεί-που-κάποτε-ήταν-δάσος-και-χώμα-και-μετά-το-τσιμεντώσαμε-και-χτίσαμε-πόλεις-τέρατα] για να έχουμε πνεύμονες πρασίνου, να παίζουμε εμείς και τα παιδιά μας;

425 μέρες περίπου από τη μέρα που πατήσαμε το pause, και λίγο πριν πατήσουμε το restart μήπως είναι καιρός να αναλογιστούμε πως αυτές οι μέρες ήταν οι μοναδικές που η γή ανέπνευσε; Μήπως πρέπει ν’ αφήσουμε στην άκρη τον ανθρωποκεντρισμό μας και να σκεφτούμε πως η Γη δεν μας ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα. Ίσως το μεγαλύτερο μέρος της δεν μας ανήκει καν, αλλά το δανειστήκαμε-άτσαλα; βίαια; το υποκλέψαμε; το στερήσαμε; από πλάσματα στα οποία πραγματικά ανήκε.

Ας σκεφτούμε πως δεν χρειάζεται να χαθούν εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές για να αναπνεύσει ο πλανήτης, αρκεί να κάνουμε ένα μικρό shift στο διακόπτη της δικής μας ζωής.

 

***Οι σκέψεις αυτές στριφογύριζαν στο μυαλό μου απ’ τον πρώτο μήνα του λοκντάουν, τότε που το μπαλκόνι μου στο κέντρο της Αθήνας επισκέπτονταν πλάσματα που δεν είχα ξαναδεί, όμως θα τις κρατούσα σφιχτά κλεισμένες στην αγκαλιά μου αν δεν ερχόταν αφ’ ενός το ντοκυμαντέρ του David Attenborrough “The Year Earth Changed” να επιβεβαιώσει τις σκέψεις μου και αφ’ ετέρου όλες αυτές οι φωνές και τα παράπονα όσων δεν «τους αφήσανε» να κάνουν Πάσχα στο χωριό-το χωριό το ρώτησε κανείς;