Εαρινή Ισημερία

Ας αφήσω αυτό το σημαδάκι εδώ, για να σου θυμίζει μετά από χρόνια μικρέ μου πρίγκηπα, πως λίγο πριν κλείσεις τα οχτώ σου χρόνια, μια πανδημία που βαφτίστηκε covid-19 ήρθε-ελπίζω όχι για να μείνει. ψέμματα: έχω πλήρη επίγνωση του ότι θα μείνει αρκετά και θ' αλλάξει τις ζωές μας για πάντα.

Υπό κανονικές συνθήκες, χθες θα γιορτάζαμε την εαρινή ισημερία. Εσύ, σαν μικρός μάγος, θα την έλεγες Ostara.
Δεν θα πήγαινες "ειδικώς εν προκειμένω" αυτή τη μέρα στο σχολείο, και δεν θα πήγαινα στην δουλειά. Θα πηγαίναμε στις πλαγιές της Πάρνηθας να μαζέψουμε αγριολούλουδα και βότανα για τα μαγικά μας τσάγια και τα μαγικά μας φίλτρα.
Στο σπίτι, θ' αλλάζαμε την διακόσμηση που με τόση χαρά και έμπνευση είχαμε φτιάξει το προηγούμενο sabbat.
Τα κεριά μας θα ήταν όλα παστέλ: πράσινα, κίτρινα, ροζ, γαλάζια.
Θα βγάζαμε τα ξύλινα λαγουδάκια απ' τη χειμερία νάρκη τους και θα τα στήναμε τριγύρω, μαζί με φωλιές για τ' αυγά-βεραμάν, ροζ και γαλάζια κι αυτά....
Κίτρινες και πράσινες κορδέλλες θα κρέμονταν απ' τις κουρτίνες μας.
Θα σκορπίζαμε παντού τα φύλλα της καλέντουλας που μαραίναμε από την περσινή σοδειά, να γεμίσουν το σπίτι ένα γλυκό πορτοκαλί χρώμα, κι' όσα δεν σκορπίζαμε θα τα ρίχναμε στην τσαγιέρα-ναι, μετά από τόση δουλειά, χρειαζόμαστε λίγη από την μαγεία των βοτάνων μας...
Μετά, αποκαμωμένοι θα πηγαίναμε στο μικρό σου teepee.
Εκεί, που σαν φυλαχτό κρέμασες ένα ξύλινο λιοντάρι, θα με προσκαλέσεις για να μπω. Κι εγώ, σαν δώρο, θα σου φέρω τρεις κρυστάλλους να σε προστατεύουν και να σου χαρίζουν το φως τους: Μια φεγγαρόπετρα, έναν αμέθυστο κι ένα περίδοτο.
.
.
.
Όταν λοιπόν μετά από χρόνια θα διαβάζεις αυτό εδώ, θα ξέρεις πως προσπάθησα να κάνω όσα μου επιτρέπονταν, απ' όσα θα κάναμε αν είμαστε μαζί.
Δεν ξεμυτίζουμε πιά απ' το σπίτι παρά μόνο αν μας λείψει κάτι πολύ απαραίτητο.
Τα βότανα και τα τσάγια μας είναι μακριά και το απόθεμα αρχίζει να λιγοστεύει, λουλούδια δεν μπορούμε να μαζέψουμε - οι Αθηναίοι ξεχύθηκαν σαν τρελλοί στην Πάρνηθα, ταμάμ για ν' αρπάξεις τον ιό απ' τον οποίο με τόση καλοτυχία ξέφυγες μέσα στα τραίνα. Για καινούργιες κορδέλλες ούτε λόγος.
Αλλά, μικρό μου Ινδιανάκι, η μαγεία είναι μέσα μας, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.

Τα λαγουδάκια ξύπνησαν και βρήκαν τη θέση τους στην πιό πράσινη γωνιά του σπιτιού

Τα κεριά ήταν μόνο κίτρινα και πορτοκαλιά, κι αντί για φρέσκα λουλούδια αφήσαμε στολισμένες τις πρασινάδες από τον γιορτασμό του Imbolc-κι ας πέρασε κοντά ενάμισης μήνας, αυτά κρατάνε ακόμη.

Οι λεβάντες μας δεν άνθισαν ακόμη, κι έτσι μας λείπει το αγαπημένο μου μωβ, όμως το αχνοπράσινο των φύλλων τους κάνει όμορφη παρέα με το χρυσοπράσινο του αρισμαρί

αλλά ξέρεις πιό είναι το πιό όμορφο απ' όλα;

Πως όλος ο κόσμος που περιδιαβαίνει τα στενά της κεντρικής και πολύβουης αυτής συνοικίας, της τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας, ούτε που μπορεί να φανταστεί πως μέσα σ' αυτό το διαμέρισμα και τους τσιμεντένιους τοίχους του κρύβεται η καλύβα μιας μαγισσούλας και η βεράντα του είναι το μαγικό της δάσος.
Έλα τώρα, σε πεθύμησα - πάνε δυό βδομάδες μακριά σου, βάζω το τσαγιερό στη φωτιά, ετοίμασε την κούπα σου κι ας κάνουμε μια βιντεοκληση!