ah, non, non

Δεν θα μου το πάρετε αυτό, you bastards!

Δέκα χρόνια, δεν έλειψα ούτε μια μέρα. Και πάντα, αυτή η μέρα, ήταν η καλύτερή μου.
Σήμερα, φροντίσατε να μου την χαλάσετε από το πρωί.
Αλλά όχι για πολύ.

20:30. Βαθειά ανάσα, χαμόγελο, μου ανήκετε, δεν με νοιάζει τίποτα.
Ανοίγω την πόρτα, κι όλοι εσείς, είστε δικοί μου.
Μπορεί να έχετε αλλάξει τα πάντα, μπορεί τίποτα να μην είναι όπως παλιά, μπορεί να λείπουν πολλά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, γιατί απλά κάποιοι δεν έκριναν σωστά ή απλώς δεν έκριναν καθόλου, αλλά, αυτό, είναι το δικό μου "σπίτι".
Οι πρώτες, δέκα, εννιά χρόνια πριν, ήταν απλά ευχάριστες, αναγνωριστικές.
Σας μάθαινα, με μαθαίνατε...
Οι επόμενες, ήταν όλα τα λεφτά.
Τριακόσιοι, πεντακόσιοι, σας ήξερα σχεδόν όλους.
Πρώτες πηγαίναμε με την Ι., και τελευταίες φεύγαμε.
Έχοντας εξολοθρεύσει το απόθεμα των Ursus, έχοντας ματώσει τα πόδια μας χορεύοντας...
Η καλύτερη; Το 2007. Τότε, που είμαστε ακόμα όλοι "μια οικογένεια"....
και που μεθύσαμε όλοι, σαν "μια οικογένεια" κι αναγκάστηκαν να κλείσουν τη μουσική από τις 1:00 μπας και διασωθεί το "προφίλ" κάποιων...
Και το 2008. Δύο "οικογένειες" έγιναν μία. Θυμάμαι τη Γ. να χτυπιέται στο χορό δίπλα μου και να λέει: "faces... you're faces, not just a voice...you're real..."
Σας μαθαίναμε, μας μαθαίνατε... Τώρα, η Γ., δεν μου λέει πιά 'hey sweety' μ' αυτήν την αστεία ναζιάρικη αμερικάνικη προφορά της, ο Γ., η Δ., η Ι., η Ρ., ο Π., ο Γρ., ο Ν., δεν μου λένε πιά καλημέρα πολύ απλά γιατί δεν είναι πιά εκεί για να μου πουν καλημέρα, τα άγνωστα πρόσωπα είναι πολλά, αλλά δεν θα σας περάσει....

Το χιούμορ ήταν λίγο τραγικό, η παρέλαση παύλα επίδειξη των σπουδαίων λίγο φτιαχτή, η πορεία, το ξέρουμε, σαν της πατρίδας μας, αλλά δεν με νοιάζει.


Δεν χρειάζομαι πολλά:

Ντύθηκα, βάφτηκα - όχι, δεν έβαψα τα μάτια μου έντονα, αυτό θα το κάνω μόνο για σένα - δυό σταγόνες άρωμα - όχι αυτό που φοράω για σένα - μια βαθειά ανάσα, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω...

Είναι δικό μου...

Μόνο που αναγκαστικά η Χιονάτη και οι 7 νότες, βγήκαν στον ιντερνετικό αέρα ηχογραφημένες....
Γι' αυτό, θα σας κρατάω λίγο μούτρα...

Τοπία....

Από δυό πράγματα το ένα είναι το φεγγάρι
το άλλο είναι ο ήλιος
οι φτωχοί εργάτες δεν βλέπουν τέτοια πράγματα
ο δικός τους ήλιος είναι η δίψα η σκόνη ο ιδρώτας το κατράμι
ακόμη κι αν δουλεύουν κάτω απ' τον ήλιο η δουλειά τους κρύβει τον ήλιο
ο ήλιος ο δικός τους είναι ή ηλίαση
και για τις νυχτερινές βάρδιες το φέγγος του φεγγαριού
είναι τα βρογχικά μια λίστα φάρμακα οι μπελάδες τα βάσανα
κι όταν ο εργάτης αποκοιμιέται τον έχει νανουρίσει η αγρύπνια
κι όταν το ξυπνητήρι του τον ξυπνάει
βρίσκει κάθε μέρα μπρος στο κρεββάτι του
το βρωμερό σαρκοβόρο στόμα της δουλειάς
που σαρκάζει και τον κοροϊδεύει
σηκώνεται λοιπόν
και πλένεται
Κι ύστερα βγαίνει μισοξύπνιος μισοκοιμισμένος
περπατάει στο μισοξύπνιο μισοκοιμισμένο δρόμο
και παίρνει το λεωφορείο
του εργατικού προσωπικού
και στο λεωφορείο ο σοφερ ο εισπράκτορας
κι όλοι οι εγάτες μισοξύπνιοι μισοκοιμισμένοι
διασχίζουν το τοπίο πηγμένο ανάμεσα στο χάραμα και τη νύχτα
τα τοπία από τούβλα από παράθυρα με ρεύματα διαδρόμων
το τοπίο έκλειψη
το τοπίο φυλακή
το τοπίο χωρίς αέρα χωρίς φως χωρίς γέλια ούτε εποχές
το τοπίο παγωμένοι εργατικοί συνοικισμοί παγωμένοι κατακαλόκαιρα όπως στην καρδιά του χειμώνα
το τοπίο σβηστό
το τοπίο χωρίς τίποτα
το τοπίο καταχρασμένο καταπεινασμένο κατασπαραγμένο καταληστεμένο
το τοπίο κάρβουνο
το τοπίο σκόνη
το τοπίο γράσο
το τοπίο σκουριά
το τοπίο ευνουχισμένο σβησμένο αφανισμένο εξορισμένο παραπεταμένο στη σκιά
μες στη μεγάλη σκιά
τη σκιά του κεφαλαίου
τη σκιά του κέρδους.
Πάνω σε τούτο το τοπίο λάμπει καμιά φορά έν' άστρο μόνο
ο πλαστός ήλιος
ο χλωμός ήλιος
ο κοιμισμένος ήλιος
ο λακές ήλιος του κεφαλαίου
ο γέρικος ήλιος από χαλκό
ο γέρικος ήλιος σάλπιγγα
ο γέρικος ήλιος αρτοφόριο
ο γέρικος ήλιος απόστημα
ο εμετικός ήλιος του βασιλιά ήλιου
ο ήλιος του Αούστερλιτς
ο ήλιος του Βερντέν
ο ήλιος φετίχ
ο ήλιος ο τρίχρωμος κι άχρωμος
το άστρο της καταστροφής
το άστρο του βουστάσιου
το άστρο του σφαγείου
το άστρο της μαλακίας
ο νεκρός ήλιος.


και το τοπίο μισοχτισμένο μισογκρεμισμένο
μισοξύπνιο μισοκοιμισμένο
καταρρέει μεσ'  στον πόλεμο τη δυστυχία και τη λησμονιά
κι έπειτα αφού τελειώσει ο πόλεμος ξαναρχίζει
να ξαναχτιζεται μόνο του στη σκιά
και το κεφάλαιο χαμογελάει
μα κάποια μέρα ο αληθινός ήλιος θα 'ρθεί
ένας αληθινός ήλιος σκληρός που θα ξυπνήσει το αποχαυνωμένο τοπίο
και θα βγούν οι εργάτες
θα δουν τότε τον ήλιο
τον αληθινό το σκληρό τον κόκκινο ήλιο της επανάστασης
και θα μετρηθούν
και θα συνεννοηθούν
και θα καταλάβουν την πλειοψηφία τους
και θα κοιτάξουν τη σκιά
και θα γελάσουν
μετά θα προχωρήσουν
μια τελευταία φορά το κεφάλαιο θα θελήσει να τους εμποδίσει να γελάν'
θα το σκοτώσουν και θα το παραχώσουν στη γή κάτω από το τοπίο της δυστυχίας
και το τοπίο της δυστυχίας του κέρδους της σκόνης και του κάρβουνου
θα το κάψουν
θα το ισοπεδώσουν
και θα σκαρώσουν έν' άλλο τραγουδώντας
ένα τοπίο κατακαίνουργο πανέμορφο
έν' αληθινό τοπίο ολοζώντανο
κι ακόμη θ΄αλλάξουν τον χειμώνα σε άνοιξη...


Jacques Prevert
Le Paysage Changeur




...παράξενος στ' αλήθεια αυτός ο χειμώνας της φτώχιας όπως τον λέω.
Κυριολεκτικά, δεν είναι ακόμα ο χειμώνας της φτώχιας, οι επόμενοι θα είναι πολύ χειρότεροι.
Όμως φτωχύναμε μέσα μας, πολύ. Ή μήπως είμαστε έτσι πάντα;
Εραστές της επίπλαστης ευημερίας; της εφήμερης λάμψης και της δανεικής ομορφιάς;
θα έρθεις σε έναν παράξενο κόσμο μικρέ μου, παγωμένο κι αγέλαστο.
οι πρώτες λέξεις που θα ακούς γύρω σου θα είναι "απολύσεις" "ανεργία" "μνημόνιο" .


Αλλά τι λέω: Γύρω σου θα είμαστε εμείς. Kαι ο Peter Pan, η Μary Poppins, η Tinker Bell και ο νεραϊδόκοσμος που ανακάλυψα εκείνο το πρωί κατεβαίνοντας τη Σόλωνος ψάχνοντας για βιβλία, τραινάκια, αεροπλανάκια, χαμόγελα, και πολύ, μα πάρα πολύ spoiling!!!
Kαι ο Schumann δίπλα στον Jay, η Minnie R. δίπλα στον Fischer Dieskau, οι Can, οι Nits, ο Captain.


Ναι. Θα φροντίσουμε εμείς για όλα. Κυρίως γι αυτά που θα κουβαλάς μέσα σου.


Θα μου πάρει λίγο χρόνο να ξαναφέρω αυτό το "εγκαταλελειμμένο" blog στα συγκαλά του.
Ποτέ δεν είχα ευκολία στο να μοιραστώ τις σκέψεις μου, και πέρασα μεγάλο διάστημα νιώθοντας παγωμένη μέσα μου. Με τη μουσική το μόνο πεδίο αναφοράς, με τις εκπομπές να απορροφούν όλο το χρόνο και τη δημιουργικότητά μου. Θα επανορθώσω. It's a promise....