Dazed and Confused

Διαγραφές

Πάρα πολλές αναρτήσεις έχουν διαγραφεί κατόπιν αιτήματος όχι χαρτοσεσημασμένου. Είναι παράξενο πως αυτό το γεγονός είχε διαγραφεί από τη μνήμη, ή μάλλον, δεν είναι καθόλου παράξενο, διαγράφεις ότι δεν θέλεις να θυμάσαι και δεν θέλεις να θυμάσαι ότι διαγράφηκαν με σκοπό να μην πληγώσουν και να μην δημιουργήσουν προβλήματα, βέβαια εσένα σε πλήγωσαν, αλλά πάει πιά, και σαν επισφράγιση της διαγραφής κάηκε κι ο σκληρός με τις φωτογραφίες, για τις σκέψεις ποιός νοιάζεται και τέλος πάντων αυτή η ατελείωτη μόνη φράση το μόνο που θέλει να συμβεί είναι να μας τελειώσουν κι οι αναμνήσεις από τα χανιά, τα φαλάσαρνα, τα φραγκοκάστελα, τα μύρθια, τα γαιδουρονήσια, που έρχονται τόσο συχνά στην επιφάνεια κι όπως το ένα παρελθόν θα έμενε πολύ καλά θαμμένο στο ντουλαπάκι του αν δεν ανασυρόταν έστω σπανίως μόνο και μόνο για να πει είμαι κι εγώ εδώ-το παρελθόν-δεν υπάρχει μόνο ένα παρελθόν αλλά υπάρχουν δύο παρελθόντα, αν δεν ήθελε απλώς να υπάρξει ως αντίβαρο λοιπόν, θα έμενε καλά θαμμένο κι ο κόσμος θα κοίταζε μόνο το τώρα, μόνο το αύριο, που το αύριο και το τώρα έχεις υποσχεθεί ότι θα φροντίσεις να είναι το καλύτερο (του)

Απέναντι από το Αγόρι

Την πρώτη φορά που τον συνάντησε, καθόταν δίπλα της. Και οι δυό ήταν απέναντι από Το Αγόρι, κι αυτή δεν είχε μάτια παρά μόνο γι’ αυτό (Το Αγόρι). Ήταν τότε που ο κοινός τους τόπος ήταν γεμάτος από δικούς τους, τότε που όλοι είμαστε εκεί, με τις μουσικές μας, τις ταινίες μας, κοινές αγάπες, κοινές αναφορές. Για την ιστορία - γιατί σήμερα το θέμα μας δεν είναι το κορίτσι, ούτε Το Αγόρι - το κορίτσι περίμενε με αγωνία αυτή τη συνάντηση. Ήταν Νοέμβρης κι είχε να το δει από εκείνο το απόγευμα στο άλσος απέναντι από το δημαρχείο. Ο Μπένι Γκούντμαν τη συντρόφευε όσο γινόταν ακόμα πιο όμορφη, για να κάτσει απέναντί του και να μην τον χορταίνει. Το ταξίδι στο Λονδίνο για τη συναυλία του Tord Gustavsen ήταν μπροστά κι αυτή κρεμόταν απ’ τα χείλη του. Ξαφνικά, ακούει μια γλυκειά, καθησυχαστική φωνή δίπλα της να της λέει: Να πας και στην έκθεση του Τέρνερ στην Τέητ, είναι εκπληκτική. Αυτή, ήταν η πρώτη φορά που σε άκουσε καλέ μου φίλε κι από τότε, όσες ακολούθησαν, δεν ήταν πολλές αλλά ήταν καθοριστικές. Και πήγε στην Τέητ, και είδε τον Τέρνερ, και κανείς σας δεν ήταν δίπλα της να της πει όσα δεν ήξερε… Τότε, λίγο πριν, σου είχαν πει, έξι μήνες. Τόσο λένε τα στατιστικά ότι ζει όποιος διαγνωσθεί με μελάνωμα.

Προφανώς οι στατιστικολόγοι δεν είχαν υπολογίσει τον παράγοντα Ε. Τον Ε που ήταν αγωνιστής απ’ την κούνια του. Τον Ε που δεν θα παραδινόταν ποτέ αμαχητί ούτε στον πιο δυνατό εχθρό του. Τον Ε που ήταν ένας φάρος που φώτιζε οποιονδήποτε βρισκόταν έστω και για μια στιγμή δίπλα του. Που θυμόταν απ’ έξω κάθε γραμμή απ’ τα χιλιάδες βιβλία που είχε διαβάσει, που ήξερε τόσο καλά τον Mozart όσο και τον Ry Cooder, που λάτρευε τις ταινίες του Αιζενστάϊν αλλά είχε δει και τα πιο παράξενα B movies, που λάτρευε τον Τσε και τη Ρόζα, αλλά αν εσύ λάτρευες την Αγκάθα Κρίστι θα ανακάλυπτες ότι και γι αυτή ήξερε περισσότερα από σένα και ήταν πάντα πρόθυμος να μοιραστεί την αγάπη του . Που ήταν απλώς, και με δυό λόγια ένας από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο.

Από τότε, από αυτήν την πρώτη φορά, πέρασαν οχτώ ολόκληρα χρόνια. Οι στατιστικές διαψεύδονταν μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, το ταξίδι των ονείρων του στην τελευταία σοσιαλιστική χώρα έγινε πραγματικότητα, η Κατερίνα του ήταν ο βράχος δίπλα στο βράχο. Κι άλλα βράδια ήρθαν σαν εκείνο το πρώτο βράδυ του Νοέμβρη. Το I, flathead και το Chanson des Mers Froids θα τα κρατάει το κορίτσι  σαν κόρη οφθαλμού, αλλά στην ουσία δεν χρειάζεται τίποτα να κρατάει για να της τον θυμίζει, για να τους τον θυμίζει, γιατί άνθρωποι σαν τον Ε. δεν ξεχνιώνται ποτέ. Εκείνο το βράδυ στα βοτσαλάκια, τότε που είχε φτιάξει μια ωραία κοτσίδα για τα μάτια του Αγοριού, ο Ε. της μίλησε για τον πατέρα του, για τους αγώνες του, για την πίστη του στο Κόμμα, κι όσο κι αν διαφωνούσε μαζί του γιατί δεν πίστευε πως ένας άνθρωπος με τόσο ανοιχτούς ορίζοντες δεν έβλεπε πόσο στενόμυαλο ήταν αυτό στο οποίο πίστευε, όσο κι αν διαφωνούσε λοιπόν, δεν μπορούσε παρά να δακρύσει κι αυτή μαζί του. Και να αφεθεί να της μιλάει για τον Άρη, έτσι όπως της μιλάει και το δικό της αγόρι, Το Αγόρι, και δακρύζει κι Αυτό, και τέλος πάντων όλοι δακρύζουν για τον Άρη, κι αυτή θεωρεί πως είναι τυχερή κατά κάποιο τρόπο που μεγάλωσε σε μια συντηρητική οικογένεια κι όταν κρυφά έπαιρνε τον οδηγητή-γιατι κάθε έφηβη που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να παίρνει τον Οδηγητή στη δεκαετία του 70-τον διάβαζε κι έλεγε Θέ μου τι στόκοι είναι αυτοί, κι έτσι το μυαλό της ήταν αρκετά καθαρό για να γίνει με τα χρόνια μια αριστερή με ερωτηματικά και να μπορεί να δακρύζει κι αυτή για τον άρη, που αυτοί (οι στόκοι) τον θεώρησαν προδότη γιατί διαφώνησε με Το Κόμμα (τα κεφαλαία δικά τους, των στόκων) . Γειά σου Άρη, φώναξε δακρυσμένος κάποια φορά ο Ε. κι αυτό είναι επισήμως καταγεγραμμένο κι αυτή δεν ξέρει τι να πει και τι να γράψει τώρα που ο Ε. κουράστηκε πιά να παλεύει, αλλά θέλει ν’ αφήσει εδώ ένα σημαδάκι για τον Ε., αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, για αυτούς τους ανθρώπους, ενώ νιώθεις τόσο πολλά, όταν πρέπει να πεις, σου φαίνονται τόσο λίγα, και τόσο κοινότυπα, τέλος πάντων, το κορίτσι και η Κατερίνα του, είναι τα πιο τυχερά κορίτσια στον κόσμο γιατί και οι δύο, είχαν στη ζωή τους η καθεμιά το καλύτερο Αγόρι του κόσμου, που το λάτρευαν, το θαύμαζαν που τις λάτρευε, που τις θαύμαζε, και γι αυτό και μόνο, αξίζει να ζεις.

Cya