Δεν θα ήταν βλασφημία να πεις ότι για πρώτη φορά άκουσες – όχι άκουσες κάτι ωραίο αλλά να, σαν να υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή πλήρης απουσία ήχων – όταν ένα πρωί αξημέρωτα άκουσες την passacaglia από την 7η σουΐτα για πιάνο του Χαίντελ-ασφαλώς με τον Γκαβρίλωφ, ναι, θα μπορούσες σίγουρα να πεις Άκουσα, όχι eureka, και θα ήταν απολύτως κατανοητό, αλλά μετά έρχεσαι στα συγκαλά σου και θυμάσαι ότι για πρώτη φορά άκουσες όταν σου ζήτησε παραμύθια με μπινινίνες, ή να παίξει με τον Ιτότονο και σίγουρα κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο στις 4:00 το απόγευμα – πάνω-κάτω 4:00, δεν είμαστε και Λονδρέζοι να μιλάμε για δρομολόγια ακριβείας – που έμπαινε στο λιμάνι "Ο Κοτσιδώνας, ο Κοτσιδώνας" ή δε μπορούσε να δέσει η Ροδάθνη, και για να μην ξεχάσεις ποτέ την πρώτη φορά που άκουσες, ξαναπέταξαν γύρω σου ήχοι απίθανοι, αστείοι, μελιστάλαχτοι, σαν να πέταγες μπουίς ζώνη ασφαλείας, σα να χόρταιναν όλες οι αισθήσεις σου με μπάμπουργκερ, κι ας θύμωνες "θα πάρω το μποκ και το αυτοκινητάκι μου και θα πάω σπίτι" και, ναι, δε σου κάνω πάκα, αλλά πάντα υπάρχει μια ακόμη φορά που επίτηδες αφήνεις τελευταία, κι ας πρωτάκουσες για μια ακόμη φορά τότε, επ’ αφορμή, και όχι ανακράζοντας, Hallelujah, όταν πίσω και δεξιά απ’ τα αυτί σου και φυσικά ψηλότερα, μια φωνή, σε ρώτησε "Πείτε μου Κυρία Σ. στ’ αλήθεια ξέρετε τον John Cale";
Αφέθηκα να ταξιδέψω στην κλασική μουσική σου παιδεία. Με δέος επέτρεψέ μου να πω. Εκτιμώντας ότι ξέρεις καλά να πατάς πάνω σε αυτά τα βήματα. Και μάλιστα να τα συνδέεις με όμορφες στιγμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αναφορά στην "Ροδάνθη" με παραπέμπει πίσω στη δεκαετία 1990, στις αρχές, όταν ταξιδεύαμε νιόπαντροι στο κατάστρωμά του. Τι μέρες.
"Αλήθεια πως φτάσαμε ως εδώ;" ακούστηκε επιβλητική η φωνή του βασιλιά Θέοντεν σαν έστεκε μπροστά στον τάφο του γιου του Θέοτρεντ, συνομιλώντας με τον Γκάνταλφ.
Καλησπέρα αγαπημένη μου φίλη.
Διαφωνώντας με πολλούς φίλους μου, οι δικές μου στιγμές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες άλλοτε με μουσικές, άλλοτε με μυρωδιές, άλλοτε με εικόνες....
ΔιαγραφήΚαι ήταν πράγματι, τότε ακριβώς που λες, που η Ροδάνθη δεν μπορούσε με το νοτιά να δέσει στο λιμάνι της Ίου, φυσικά υπήρχε εξήγηση, κάτι με το είδος της προπέλας-αν θυμάσαι τα καράβια του Αγούδημου δεν έμοιαζαν με τ' άλλα, νιόπαντροι εσείς με τη Ροδάνθη, νιόπαντροι ταξίδεψαν κι οι γονείς μου το 1960 μ' ένα καράβι που με το όνομα πλέον Γεώργιος Express το 1990 έκανε τη γραμμή της Παροναξίας!! Μικρός ο κόσμος ή παλιά τα καράβια;
"Kαι κάπου εκεί, στο κέντρο της ψυχής μου, μια σκουριασμένη αλυσσίδα άρχισε να ξετυλίγεται, ν' απελευθερώνεται, να πέφτει σιγά σιγά σε απέραντα βάθη που δεν υπήρχε τίποτα παρά μόνο μουσικές..."
Όμορφο βράδυ να έχεις Γιάννη μου!!
Δεν θα είμαι από εκείνους που θα διαφωνήσω για τη σύνδεση των στιγμών σου με μουσική, μυρωδιές και εικόνες. Ίσα ίσα, θα υπερθεματίσω με άποψη ουσίας.
Διαγραφή"Γεώργιος Εξπρες" Λοιπόν! Έτος 1992, Πρώτο μας ταξίδι στην Πάρο. Με αυτό το καράβι Κάρρη μου! Ναι! Με αυτό το καράβι. Ακόμα άντεχε. Την ίδια εποχή, 2 χρόνια μετά εμφανίστηκε ο Αγούδημος με τα "θηρία" του: "Μιλένα", "Ροδάνθη", "Ρομίλντα"
Φωτεινή μέρα να έχεις κορίτσι μου σαν την ψυχή σου.
Παρ' ολίγον συνταξιδιώτες λοιπόν Γιάννη μου!! Στην Ίο ο Αγούδημος έφτασε νωρίτερα, αν και στην κυριολεξία σπανίως "έφτανε" όπως έγραψα και παραπάνω!! Κι εσύ να έχεις μια υπέροχη μέρα!!
ΔιαγραφήΤι μαγεία αυτή η passacaglia!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι όμορφα αυτά τα , χωρίς τελεία κείμενα, όπου ο ένας συνειρμός οδηγεί στον άλλον!
Ήταν από την αρχή η αιτία που αγάπησα τα μπλογκ. Αυτά τα μικρά διαμαντάκια που βρίσκεις σχεδόν πεταμένα στο δρόμο σου και μέσα τους λαμπυρίζουν όμορφοι διαφορετικοί κόσμοι.
Α, melian, πράγματι είναι desert island music!! Χαίρομαι που είναι και δικό σου αγαπημένο!
ΔιαγραφήΑυτά τα "διαμαντάκια", που ναι, κι εγώ έχω συναντήσει αρκετά τέτοια, τ' αγαπώ κι εγώ γιατί έχουν τη δική τους λάμψη, όχι φανταχτερή, όχι look mama no hands, αλλά πάρα πολύ εσωτερική.......
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα :-)